กลอนคติสอนใจ : จิตคน-กมลสัตว์
ใกล้รุ่งเช้า เข้าสู่ อรุโณทัย เสียงใสใส สหายเอี้ยง จำเรียงแจ้ว
แสงสีทอง ส่องฉาย เป็นลายแนว วันใหม่แล้ว แกล้วกล้า เริ่มหากิน
เมฆตะคุ่ม กลุ่มใหญ่ กระจายทั่ว สะลึมสลัว มัวมุ่น พูนทักษิณ
ลมกระชั้น ผลันผลุน พิรุณริน ความหวังสิ้น วิ่นสลาย ในทันที
วิหคห่อ เกาะคอน ปอนเปียกฝน ซัดสาดจน ใบสะบัด ไม้ขัดสี
น้ำไหลชุ่ม ลุ่มชื้น พื้นปฐพี โลกยามนี้ ยังมีเล่ห์ เสน่ห์..รึง
แลทันใด ใจตก หัวอกแตก นกอีแพรก แรกรุ่น เต้นผลุนผึง
จากข้างหลัง ขวางหน้า ตาตะลึง แมวเขื่องขึ้ง บึ้งโฉด โดดติดพัน
จากข้างหลัง ขวางหน้า ตาตะลึง แมวเขื่องขึ้ง บึ้งโฉด โดดติดพัน
อีแพรกน้อย ผล็อยผิน บินไม่ขึ้น ตระหนกตื่น มึนความตาย ใกล้คับขัน
แมวเห็นคน จนหลัก ชะงักงัน กลับหลังหัน เผ่นแผล็ว เข้าแนว ดง
จึงก้มกาย หมายช่วย อำนวยนก แต่เจ้าตก ใจร้อง ก้องเสียงหลง
กระโดดหนี รี่ไล่ วิ่งไววง กว่าจะลง เอยได้ เหงื่อไหลริน
สัตว์ยังเห็น เป็นมิตร หรือคิดร้าย แต่คนคลาย สัญลักษณ์ ประจักษ์สิ้น
สัตว์มนุษย์ สุดจน กมลจินต์ ปากหวานลิ้น ใจกินเลือด เชือดชีวัน
สัตว์มนุษย์ สุดจน กมลจินต์ ปากหวานลิ้น ใจกินเลือด เชือดชีวัน
ความหลอกลวง ท่วงที ไม่มีสัตว์ คนถนัด พัฒนา พาประหวั่น
ความคิดคน อาจล้นเลิศ ประเสริฐกัลป์ ถึงสามาน ชันชั่วช้า กว่าสัตว์เอย ฯ
๔ กันยายน ๒๕๕๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น