รัก กับ หลง ต่างกันตรงไหน?

                           

รัก กับ หลง ต่างตรงไหน?

ความรัก ...

ต้องเกิดขึ้นอย่างมีสติ มีปัญญา ความรู้ตัวดี ควบคุมจิตใจตัวเองได้

มีเหตุมีผล

มีความสามารถยับยั้งชั่งใจ ควบคุมกิริยาอาการได้
มิได้ทำตามอำเภอใจ

รู้ตัวว่า....

กำลังทำในสิ่งที่ถูกต้อง-ชอบธรรม-ไม่ผิดศีลธรรมอันดีงาม

รู้ว่า...

ที่เรารักนั้น เพราะ สิ่ง / คนที่เรารัก มีคุณงามความดี มีความประเสริฐ

มีคุณสมบัติที่เพียบพร้อม เป็นที่ประจักษ์

ไม่ทำร้ายเรา ไม่ทำร้ายใคร
อีกทั้งยังประกอบด้วยความปรารถนาดี 
โอบอ้อมอารี-เอื้อเฟื้อต่อสรรพสิ่ง

ผู้มีความรัก....

ย่อมรู้สึก-ตรึกตรอง-รับรู้ได้ถึง...ความสวยงามเกินคำบรรยาย ของความรักนี้

อิ่มเอิบเติบเต็มหัวใจ...มิได้คลายแคลง

รู้ดีว่า รักนี้...มีเหตุและผลเป็นเช่นไร

รู้ดีว่าความรักนี้......
มิได้เป็นประโยชน์เพื่อตัวเอง ไม่ใช่ความเห็นแก่ตัว 
หรือเสียสละทุกสิ่งทุกอย่างโดยขาดสติยั้งคิด

แต่เป็นไปเพื่อประโยชน์-สร้างสรรค์-นำไปสู่ความสุขความเจริญ ของทั้งสองฝ่าย

แม้บางครั้ง......
การเสียสละนั้น จะเกิดประโยชน์แก่สิ่ง / คนที่เรารักเพียงฝ่ายเดียวเท่านั้น

แต่ก็ไม่ใช่เป็นการกระทำไปโดยขาดสติ 

หากแต่กระทำไป....ด้วยอุดมการณ์ที่เข้าใจ
ถึงนิยามของความรัก...อย่างถ่องแท้ ถี่ถ้วน

ส่วนความหลง...กลับตรงกันข้าม

ไม่รู้ว่าอาการที่รู้สึก-ที่เป็นอยู่นั้น คือ หลง
สติ-ปัญญาล้วนมืดมน จนไม่รู้ผิด-ชอบ-ชั่ว-ดี
ได้แต่ทำตามความปรารถนาของอารมณ์
ทำตามอำเภอใจ อย่างไร้เหตุ-ผล

สิ่ง / คน ที่ตนหลงอยู่....จะเลวอย่างไร ก็ไม่รู้ไม่ชี้ ..
จะชั่วแค่ไหน......ก็ให้การสนับสนุน

จะถูกหลอกลวงกี่ครั้ง.....ก็ยังเชื่อใจ

ทำร้ายเราอย่างไร.....ก็ไม่เคยคิดที่จะผละหนี

ทำตัวเหมือนสุนัขที่ซื่อสัตย์-ติดเจ้าของ อย่างจงรักภักดี

ไม่มีสติ-ปัญญาที่จะรู้คิดถึง..ความถูกต้องตามครรลองคลองธรรม

ที่หลงผิดคิดว่ารัก... ก็ไม่ได้เป็นประโยชน์อะไรกับตัวเองเลย 

หาความเจริญทางวัตถุ ทางจิตใจ ทางปัญญาก็ไม่ได้

ที่รู้สึกว่ามีความสุข...
ก็เป็นเพราะหลงผิด คิดเคลิบเคลิ้ม......
ไม่ใช่ความสุขที่แท้จริง

ที่สำคัญ

ความรักนั้น ยืนยาว ..... 

แม้อาจจะจืดจาง.....เมื่อเหินห่าง-จากกันไป

แม้อาจเกือบเลือนหาย.....ไปตามกาลเวลา

แต่ยามใดที่ได้หวนรำลึกนึกถึง.....ก็ยังตราตรึงจิต-คิดซึ้งใจ 
ในความดีงาม.....
ในคุณค่าของความรักนั้น....
ปรารถนาจะกลับไปรักอีก.......

อยากอยู่เคียงคู่กัน .......

ตราบชั่วฟ้าดินสลาย...........

ส่วนความหลงนั้น มักจะกินเวลาสั้นๆ 

และ เมื่อหมดหลงแล้ว
จะรู้สึก...เบื่อ...เซ็ง....

หวนคิดถึงยามใด.....ก็ไม่ประทับใจอะไร  

แถมบางที

อาจมารู้ทีหลังว่า.......เราโง่ไปแล้ว
ก็กลับผูกโกรธ-ชิงชัง-เครียดแค้น

คนโง่ ....

ผู้ไม่ผ่านการอบรมจิตใจ ไม่มีศีลธรรม

ไม่ศึกษาหาความรู้ทางปรัชญา-จิตวิทยา-จริยธรรม(ไม่จำเป็นต้องจากสถาบันการศึกษา)

จะไม่รู้หรอกว่า...ตนกำลังรัก / กำลังหลง

จึงยินดีที่ได้หลง

คนทีมีสติปัญญา.....

ผ่านการอบรมจิตใจ 

มีการศึกษาอบรมทางปรัชญา-จิตวิทยา-จริยธรรม(ไม่จำเป็นต้องจากสถาบันการศึกษา)

เป็นผู้ประกอบด้วยศีลธรรมอันดีงาม

จึงจะรู้ตัวดีว่า...กำลังทำอะไร?

จะไม่ยอมหลง

แต่ปลงใจที่จะรัก........

แม้จะเป็น...รักข้างเดียว.......

ก็มีความเอิบอิ่มใจ......

ที่ได้รักฯ

๒๔ กันยายน ๒๕๕๓