วันอาทิตย์ที่ 25 ธันวาคม พ.ศ. 2565
วันพฤหัสบดีที่ 22 ธันวาคม พ.ศ. 2565
วันเสาร์ที่ 17 ธันวาคม พ.ศ. 2565
วันพุธที่ 7 ธันวาคม พ.ศ. 2565
ไทย ติดอันดับประเทศท่องเที่ยว ที่มีอัตราการเสียชีวิตบนถนนสูงสุด
ไทย ติดอันดับประเทศท่องเที่ยว ที่มีอัตราการเสียชีวิตบนถนนสูงสุด
ไทย ติดอันดับประเทศท่องเที่ยว ที่มีอัตราการเสียชีวิตบนถนนสูงสุด
ร่วมกับซาอุดีอาระเบีย, เวียดนาม, มาเลเซีย, อิหร่าน, กัมพูชาและจีน
รวมทั้ง ไทยยังอยู่ในกลุ่ม 6 ประเทศเอเชียที่มีอัตราการเสียชีวิตสูงสุด
เนื่องจากสภาวะความเป็นอยู่ที่ไม่ถูกหลักสุขอนามัย
ร่วมกันประเทศอินเดีย, อินโดนีเซีย, กัมพูชา, ฟิลิปปินส์ และเกาหลีใต้...
สามารถติดตามต่อได้ที่ : https://www.dailynews.co.th/news/1760935/
วันศุกร์ที่ 2 ธันวาคม พ.ศ. 2565
จงเข้มแข็ง-อย่าอ่อนแอ : กลอนคติสอนใจ
จงเข้มแข็ง-อย่าอ่อนแอ: กลอนคติสอนใจ
๏ ลูกแมวน้อย อ้อยอิ่ง ถูกทิ้งวัด*...............................ที่อัตคัด ขัดสน คนช่วยเหลือ
เลิกถามหา พระเณร เช่นหยากเยื่อ........................น้อยนิดเชื่อ บาป-บุญ จุนชีวี(แมวหมาที่ถูกทิ้งวัด)
๏ บ่รู้ว่า ชะตากรรม(ใด) ทำก่อนเก่า...........................จึงถูกเขา ทิ้งขว้าง สร้างโศกศรี
ถึงกระนั้น ในวันโศก ยัง(พอ)โชคดี........................นมแม่ที่ เคยกิน ชีวินฉกรรจ์**
๏ อดนม(นาน)จน เสียงแหบแห้ง แรงร่อยหรอ.............บุญคงพอ มีอยู่ (เสียงร้อง)เข้าหูฉัน
น้ำตา(แห้ง)ปิด ตาสองข้าง*** บังคืนวัน.................อดีตอัน เศร้าสร้อย ปล่อยผ่านไป
๏ อย่ามัว(หมกมุ่น)นึก ถึงกาล อันก่อนเก่า...................ดีแต่เอา เป็นบทเรียน เธียรอาศัย(ในโลก)
ประสบการณ์ ที่ผ่านพ้น ดลเข้าใจ..........................(ควร)ทำอะไร(อย่างไร) ใคร่คิด ถูก-ผิดตรอง
๏ โดยเฉพาะ พบพาน วารเศร้าโศก............................โลกทั้งโลก (จะ)ไม่โศกเศร้า ร่วมเราสนอง
มีเพียง(กู)เรา ผู้เดียว เปลี่ยวใจปอง.......................และคนจ้อง ประสงค์ร้าย สนใจจำ
๏ เตือนอุรา อย่ามัวเขลา โศกเศร้าคิด..........................ปราศประโยชน์ โทษพินิจ จิตชอกช้ำ
สติปัญญา ถดถอย พลอยเสื่อมต่ำ..........................ตกระกำ ลำบาก ยากเพิ่มพี
๏ มองให้กว้าง ไปข้างหน้า อนาคต..............................เพียรทำให้ จิตใสสด หมดจดศรี
เหนื่อยเพียงใด ก็ให้ทำ แต่กรรมดี..........................ความชั่วสรรพ อัปรีย์ มิกล้ำกราย
๏ กาลที่ล่วง เลยไป ไม่อาจแก้(ไข)..............................มองเหมือนแค่ เป็นครู ผู้ห่างหาย
กาลข้างหน้า ต่างหาก ถ้าอยากสบาย......................จงขวนขวาย ใคร่ครวญ (จิตใจ)อย่าปรวนแปร
๏ ความโศกเศร้า เร้าฤทัย ให้แออ่อน(อ่อนแอ)...............จงตัดรอน ก่อนจะสาย จนพ่ายแพ้
ชีวิตต้อง เข้มแข็ง แกร่งดวงแด...............................จึงจะแก้ ปัญหาได้ ง่ายดายเอยฯ
๒ ธันวาคม ๒๕๖๕
* เมื่อวานตอนพลบค่ำ ขณะเลี้ยงแมวที่วัดตามปกติ ก็ได้ยินเสียงแหบๆ-เบาๆของลูกแมวดังมาจากรั้วข้างกุฏิ
ในเงามืดเมื่อเข้าไปดูใกล้ๆ เห็นลูกแมวตัวเล็กอายุประมาณ 3 สัปดาห์-ตัวเล็ก-ยังไม่หย่านม ดวงตาปิดทั้ง 2 ข้างเพราะน้ำตาที่แห้งกรัง เนื้อตัวสกปรกมีกลิ่นเหม็นเหมือนมาจากกองขยะ พยายามร้องเรียกแม่ด้วยแรงที่เหลือน้อยนิด เมื่อเอาอาหารเปียกให้กินก็ไม่กิน จับมาดมอาหารก็ไม่กิน กลับพยายามดิ้นรนมาหาคน คิดว่าในเวลาไม่นาน คงไม่รอดจากกลุ่มหมาวัดที่ชอบไล่ล่าแมว หรืออดอาหารตาย เพราะพระเณรวัดนี้ไม่สนใจใยดีแมว แม้กระทั่งหมาก็ได้กินแค่เศษอาหารที่กินเหลือ จนแมวหมาในวัดต้องพึ่งพาคนนอกวัด มาเลี้ยงดูแทนพระเณรที่เห็นแก่ตัว ปราศจากเมตตาธรรม เมื่อคิดว่าลูกแมวยังต้องกินนม และคงไม่มีใครนอกจากเราที่จะทำหน้าที่ได้ จึงพากลับบ้าน เมื่อคืน หลักจากเช็ดเนื้อเช็ดตัว ให้กินนมแพะที่เพิ่งไปซื้อ ถ้ารอดเกิน 3 วันค่อยซื้อนม KMR นมทดแทนสำหรับลูกแมว สารอาหารเหมือนนมแม่แมวให้กิน**นมแม่สร้างภูมิต้านทานโรค ลูกสัตว์ที่ไม่ได้กินนมแม่ตั้งแต่แรกเกิด มักอยู่ได้ไม่นาน ถึงรอดชีวิตก็จะมีสุขภาพอ่อนแอ ปัญญาอ่อนฯลฯ
***คงติดเชื้อไวรัสที่ตา
วันพฤหัสบดีที่ 1 ธันวาคม พ.ศ. 2565
ปฏิบัติธรรมอย่างไรให้ไร้สาระ : กาพย์ฉบัง๑๖
วันพุธที่ 30 พฤศจิกายน พ.ศ. 2565
อาชีพพระ : กาพย์ยานี๑๑
อาชีพพระ : กาพย์ยานี๑๑
๏ เหตุประสบ มิจบสิ้น....................................ข่าวได้ยิน ชินชาเห็น
น่าเบื่อ พวก(พระ)เหลือเดน.......................เห็น(พุทธ)ศาสนา (เป็น)ทางหากิน
๏ (ลูกหลาน)ชั่วช้า ส่งมาบวช.........................บ่เข้มงวด(ธรรมวินัย) เป็นนิจสิน
(หลัก)พุทธศาส (สะ)นาขาดวิ่น..................แม้(แต่)ศีลธรรม(ทั่วไปยัง) มินำพา
๏ ประเพณี ที่เหลวไหล..................................หลงคุณไสย (มิ)ใช่(พุทธ)ศาสนา
เสสรวญ ชวนกันมา...................................บวชหาลาภ-ยศ-(ตำแหน่ง)-สักการฯลฯ
๏ แทนที่ ธรรมวินัย........................................(ด้วย)โลกีย์วิสัย ไร้แก่นสาร
ทำตัว (ไม่ต่าง)เหมือนชาวบ้าน...................(แต่ชอบ)อ้างนิพพาน อวดอัญชลี
๏ เรียกร้อง เงินทองถวาย...............................สร้างบุญหลาย อย่าหน่ายหนี
เป็นกุศล ดลมั่งมีฯลฯ.................................แต่งวจี วิเศษพิสดาร
๏ (ชอบ)พูดถึง ธรรมะ-วินัย.............................เพื่ออาศัย ใช้เอ่ยขาน
หาลาภ-ยศ-สักการฯลฯ..............................(แต่)คร้านกระทำ ตามวจี(ดีแต่สอนคนอื่น)
๏ รับจ้าง เทศนาสอน.....................................แลกเงินทอน รอนวิถี
ธรรมวินัย บ่ใยดี.........................................เพียงโลกีย์ ที่จำนง(ใจ)
๏ พิสุทธิ์ พุทธศาสนา.....................................เงินไม่หา อย่าใหลหลง(พระหลายวัดหมกมุ่นหาเงิน)
ผิดวินัย* ไม่งุนงง.......................................จงตระหนัก หลักพระธรรม(วินัย)
๏ ทบทวน (หลัก)การบวชพระ.........................(ไม่)ใช่อาชีวะ(อาชีพ) อย่าอุปถัมภ์(พวกอาชีพพระ)
ประเสริฐ (เป็น)สิ่งเลิศล้ำ.............................(ช่วยรักษา)บำรุงพุทธ (ธะ)ศาสนาเอยฯ
๓๐ พฤศจิกายน ๒๕๖๕
*พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒ พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๒
มหาวิภังค์ ภาค ๒๒. โกสิยวรรค สิกขาบทที่ ๘ เรื่องพระอุปนันทศากยบุตร ....... ทรงติเตียน พระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าทรงติเตียนว่า ดูกรโมฆบุรุษ การกระทำของเธอนั่น ไม่เหมาะ ไม่สม ไม่ควร ไม่ใช่กิจของสมณะ ใช้ไม่ได้ ไม่ควรทำ, ไฉนเธอจึงได้รับรูปิยะเล่า? การกระ ทำของเธอนั่น ไม่เป็นไปเพื่อความเลื่อมใสของชุมชนที่ยังไม่เลื่อมใส หรือเพื่อความเลื่อมใสยิ่งของ ชุมชนที่เลื่อมใสแล้ว. โดยที่แท้ การกระทำของเธอนั่น เป็นไปเพื่อความไม่เลื่อมใสของชุมชนที่ ยังไม่เลื่อมใส และเพื่อความเป็นอย่างอื่นของชนบางพวกที่เลื่อมใสแล้ว.ทรงบัญญัติสิกขาบท พระผู้มีพระภาค ทรงติเตียนท่านพระอุปนันทศากยบุตร โดยอเนกปริยายดั่งนี้แล้วตรัส โทษแห่งความเป็นคนเลี้ยงยาก ความเป็นคนบำรุงยาก ความเป็นคนมักมาก ความเป็นคนไม่สันโดษ ความคลุกคลี ความเกียจคร้าน ตรัสคุณแห่งความเป็นคนเลี้ยงง่าย ความเป็นคนบำรุงง่าย ความมักน้อย ความสันโดษ ความขัดเกลา ความกำจัด อาการที่น่าเลื่อมใส การไม่สะสม การปรารภความเพียร โดยอเนกปริยาย ทรงกระทำธรรมีกถาที่สมควรแก่เรื่องนั้น ที่เหมาะสมแก่ เรื่องนั้น แก่ภิกษุทั้งหลาย แล้วรับสั่งกะภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย เพราะเหตุนั้นแล เราจักบัญญัติสิกขาบทแก่ภิกษุทั้งหลาย อาศัยอำ นาจประโยชน์ ๑๐ ประการ คือ เพื่อความรับว่าดีแห่งสงฆ์ ๑ เพื่อความสำราญแห่งสงฆ์ ๑ เพื่อข่มบุคคลผู้เก้อยาก ๑ เพื่ออยู่สำราญแห่งภิกษุมีศีลเป็นที่รัก ๑ เพื่อป้องกันอาสวะอันจะบัง- *เกิดในปัจจุบัน ๑ เพื่อกำจัดอาสวะอันจักบังเกิดในอนาคต ๑ เพื่อความเลื่อมใสของชุมชนที่ยัง ไม่เลื่อมใส ๑ เพื่อความเลื่อมใสยิ่งของชุมชนที่เลื่อมใสแล้ว ๑ เพื่อความตั้งมั่นแห่งพระสัทธรรม ๑ เพื่อถือตามพระวินัย ๑. ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้:-พระบัญญัติ ๓๗. ๘. อนึ่ง ภิกษุใด รับก็ดี ให้(คนอื่น)รับ(แทน)ก็ดี ซึ่งทอง เงิน หรือยินดีทอง เงิน อันเขาเก็บไว้ให้, เป็นนิสสัคคิยปาจิตตีย์....ฯลฯ
วันเสาร์ที่ 26 พฤศจิกายน พ.ศ. 2565
สมน้ำหน้าคน : กลอนคติสอนใจ
ชื่อสามัญ The Oleander Hawk Moth, or The Gardinia Hawk Moth.
ชื่อวิทยาศาสตร์ Daphnis Nerii Moth.
วงศ์ Sphingidae.
ผีเสื้อจรวดลายพราง เป็นผีเสื้อกลางคืนชนิดหนึ่ง มีขนาดใหญ่สีเขียวลาย ตัวหนอนกินใบไม้หลายชนิดได้แก่ พุด ยี่โถ ม่านบาหลี ชวนชม และพญาสัตบรรณ ตัวหนอนเมื่อแก่จะเปลี่ยนจากสีเขียวเป็นสีน้ำตาลแล้วเข้าดักแด้ พบอยู่ใต้เศษพืชตามพื้นดิน
สมน้ำหน้าคน : กลอนคติสอนใจ
๏ แลดู บุปผา (ยาม)อโณทัย..........................ดอก-ใบ หาย-กุด ดุจ(โดน)ตัดขาด
เหตุแปลก พิกล จนเกินคาด......................อนาถ หฤทัย ให้กรอมกรม
๏ มองหา สาเหตุ รอบเขตขัณฑ์......................ประจัญ ทันใด หนอน(ผีเสื้อ)ใหญ่สม
ดอก-ใบ ที่หายสูญ หนุนอุดม.....................เลี้ยงหนอน ซอนซม รมณีย์
๏ ให้เลือก ระหว่าง ห่าง(ว่างเว้น)บุปผา............(กับ)รักษา (หนอน)ผีเสื้อ เอื้อ(เลี้ยง)สุขี
จักตัด สินใจ อย่างไรดี?............................แค่มี(มีแค่) สองทาง ชั่งจินดา
๏ พิสุทธิ์ บุษบา หาไม่ยาก..............................ผีเสื้อ ต่างหาก ยลยากหนา
ดอกไม้ ได้เห็น เช่นชินชา..........................ผีเสื้อ เอื้อผกา(โลก) โสภาพรรณ(ผกา=ดอกไม้)
๏ (เสมือน)การมี ชีวาตม์ ต้องตัดสิน(ใจ)...........เลือกทาง สว่างทิน ภิญโญสรร(ภิญโญ=ยิ่งขึ้นไป)
จงอย่า (ทำตัวไร้สาระ)สบายๆ ไปวันๆ..........ทำตาม ฤทัยฉัน สำราญใจ
๏ หาสุข ใส่ตัว คือหัวคิด(หลักการ)..................(ทำ)ถูก-ผิด ก็ช่าง ท้นหลั่งไหล(ในหมู่ชน)
โลกจึง วิกฤติ หลากพิษภัย.........................ที่คน ดลให้ ได้-มี-เป็น
๏ มุ่งแต่ สุขเสาะ เฉพาะหน้า...........................จึงประเชิญ ปัญหา ทุกขาเข็ญ
โลกถูก (คน)ทำลาย อย่างใจเย็น.................(ผลคือคน)เดือดร้อน ลำเค็ญ เซ่นกรรมา(กฎแห่งกรรม)
๏ ได้ยิน (คนว่า)"ธรรมชาติ พิฆาตคน"...............(บ่งบอกว่า)บางคน คิดอะไร ไม่ประสา
(ที่จริงคน)"ทำร้าย ตนเอง" สิไม่ว่า................จึงสม ควรค่า สมน้ำหน้าเอยฯ
๒๖ พฤศจิกายน ๒๕๖๕
วันศุกร์ที่ 25 พฤศจิกายน พ.ศ. 2565
ทางโลก-ทางธรรม : กาพย์ยานี๑๑
ทางโลก-ทางธรรม : กาพย์ยานี๑๑
๏ กามสุขัล ลิกานุโยค..............................(คือ)ครรลองโลก ปกติเร้า-
หฤทัย ให้มัวเมา...................................เฝ้าเสพสู่ คู่นิรันดร์
๏ ทางโลก เที่ยวหมกมุ่น..........................รสกามคุณ หนุนสุขสันติ์
ลาภ-ยศ สรรเสริญ(ยืน)ยัน......................สิ่งสำคัญ ขั้นต้นปอง
๏ ติดใจ อาลัยโลก...................................(ยาม)ต้องวิโยค โศกเศร้าหมอง
ทุกข์ใน ฤทัยนอง..................................เมื่อของรัก พรากจากไป
๏ แสวงหา สิ่งประสงค์..............................ที่ลุ่มหลง จำนงใคร่
(ด้วยวิธี)ชั่ว-ดี มิใส่ใจ.............................ขอแค่ได้ สมใจดาล
๏ ทางโลก (จึง)ชุ่มโชกบาป.......................บ่เข็ดหลาบ วัฏสงสาร
สืบสัตว์ สัญชาตญาณ.............................ปานประกฤติ จิตวิกรม(ประกฤติ=ความเป็นธรรมดา)
๏ ทางธรรม ถือความสัตย์...........................ต้องการตัด ทุกข์โศกสม
โลกีย์ ค่านิยม.........................................ข่มจิตใจ ไม่คำนึง
๏ ชั่ว-ดี วินิจฉัย..........................................ทำสิ่งใด ใคร่ครวญถึง
ถูก-ผิด นิมิตตรึง......................................พึงสุจริต อิฏฐารมณ์
๏ พ้นโลก(ภพชาติ) สิ้นโศกเศร้า...................เป็นเป้าหมาย ใฝ่ปฐม
ปรัชญา ค่านิยม.......................................อุดมเด่น เห็นครรลอง
๏ วิถี แห่งชีวะ.............................................บ่ง(บอก)สัจจะ ว่าชนผอง
ดื่มด่ำ ตามครรลอง..................................ของทางโลก (หรือ)ทางธรรมเอยฯ
๒๕ พฤศจิกายน ๒๕๖๕
พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๕ พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๑๗ [ฉบับมหาจุฬาฯ] ขุททกนิกาย ขุททกปาฐะ-ธรรมบท-อุทาน-อิติวุตตกะ-สุตตนิบาต
๘. คณิกาสูตร
พุทธอุทาน สิ่งที่บุคคลได้รับอยู่และสิ่งที่บุคคลยังหวังที่จะได้รับต่อไป สิ่งทั้งสองนั้นเจือด้วยธุลีคือราคะเป็นต้นแก่ผู้ทุรนทุรายใฝ่ใจอยากได้รับอยู่ สมณพราหมณ์ผู้มีสิกขาอันเป็นสาระ คือศีล วัตร ชีวิต พรหมจรรย์ และการบำบวง*อันเป็นสาระ นี้เป็นส่วนสุดที่ ๑ สมณพราหมณ์ผู้มีวาทะอย่างนี้ว่า ‘โทษในกามไม่มี’ นี้เป็นส่วนสุดที่ ๒ ส่วนสุดทั้งสองนี้ มีแต่จะเพิ่มตัณหาและอวิชชาให้มากขึ้น ตัณหาและอวิชชาย่อมก่อให้เกิดความเห็นผิดมากขึ้น สมณพราหมณ์ทั้งหลายไม่รู้ส่วนสุดทั้งสองนั้น บางพวกก็จมติดอยู่ บางพวกก็แล่นไป ส่วนพระอริยะทั้งหลายได้รู้แจ้งส่วนสุดทั้งสองนั้น จึงไม่ตกไปในส่วนสุดทั้งสองนั้น และเพราะละส่วนสุดทั้งสองนั้นได้ จึงไม่สำคัญตนด้วยตัณหา ทิฏฐิ และมานะ ย่อมไม่มีวัฏฏะปรากฏ.
*(บำบวง=บนบาน, บูชา, เซ่นสรวง)
วันพฤหัสบดีที่ 24 พฤศจิกายน พ.ศ. 2565
วันพุธที่ 23 พฤศจิกายน พ.ศ. 2565
หลักธรรมกำนัลสันติสุข : กลอนจรรโลงใจ
หลักธรรมกำนัลสันติสุข : กลอนจรรโลงใจ
๏ อากาศ แปรปรวน รวนเรสรรพ........................(แต่)บุปผา (ยัง)บานประดับ (ต้อน)รับหน้าหนาว
บ่สน ฝน-แดด แผด(ร้อน)อบอ้าว....................ดูราว หนาว(ยัง)ไม่พร้อม มิยอมเยือน
๏ ความมี ศีลธรรม คือกรรมสัตย์........................สัจจา ปฏิบ้ติ มิคลาดเคลื่อน
(ถึง)เป้าหมาย ปลายทาง ปองลางเลือน..........(ยังคง)แน่วแน่ มิแชเชือน เตือนอุรา
๏ แม้โลก รอบกาย ไร้ศีลสัตย์...........................อัตคัด คุณธรรม ความรักษา
ปราศมิตร ปองสมัคร ร่วมมรรคา......................ก็ไม่ ไร้ศรัทธา ละล้าละลัง
๏ ศีลธรรม จำนง มั่นคงจิต................................คือวิถี ชีวิต บ่ผิดพลั้ง
ความดี มีเพียงพาล (ต่อ)ต้าน-ชิงชัง................(ส่วน)สาธุชน ล้นหลั่ง ตั้งจรดจอง
๏ ต่อเมื่อ เชื่อมั่น ในกรรม์กฎ............................(ประสบ)ชั่ว-ดี มิสลด หมดคับข้อง
มโนธรรม สำนึก หมั่นตรึกตรอง.......................ขจัด ความขัดข้อง ครรลองเธียร
๏ ปลอดโปร่ง โล่งฤทัย ในสุจริต.......................ศีลธรรม=อำมฤต สถิตเสถียร(อำมฤต=น้ำทิพย์)
หล่อหลอม หฤทัย ให้นวลเนียน......................พากเพียร ประพฤติ ยึดคลองธรรม์
๏ คติธรรม นำทาง สว่างถ่อง.............................แม้ต้อง ประสบ พบโศกศัลย์
ชำระ อนุสัย* ให้จาบัลย์..................................มุ่งหน้า ฝ่าฟัน(อุปสรรค) มิผันแปร
๏ หลักธรรม กำนัล สันติสุข...............................ทุกๆ นาที ไม่มีแพ้
สรรพรส โลกีย์ ที่หลากแล...............................เสมือนแค่ เศษเสี้ยว เมินเหลียวมองฯ
๒๓ พฤศจิกายน ๒๕๖๕
*อนุสัย=กิเลสที่แฝงตัวสงบนิ่งอยู่ในสันดาน