อาชีพพระ : กาพย์ยานี๑๑
๏ เหตุประสบ มิจบสิ้น....................................ข่าวได้ยิน ชินชาเห็น
น่าเบื่อ พวก(พระ)เหลือเดน.......................เห็น(พุทธ)ศาสนา (เป็น)ทางหากิน
๏ (ลูกหลาน)ชั่วช้า ส่งมาบวช.........................บ่เข้มงวด(ธรรมวินัย) เป็นนิจสิน
(หลัก)พุทธศาส (สะ)นาขาดวิ่น..................แม้(แต่)ศีลธรรม(ทั่วไปยัง) มินำพา
๏ ประเพณี ที่เหลวไหล..................................หลงคุณไสย (มิ)ใช่(พุทธ)ศาสนา
เสสรวญ ชวนกันมา...................................บวชหาลาภ-ยศ-(ตำแหน่ง)-สักการฯลฯ
๏ แทนที่ ธรรมวินัย........................................(ด้วย)โลกีย์วิสัย ไร้แก่นสาร
ทำตัว (ไม่ต่าง)เหมือนชาวบ้าน...................(แต่ชอบ)อ้างนิพพาน อวดอัญชลี
๏ เรียกร้อง เงินทองถวาย...............................สร้างบุญหลาย อย่าหน่ายหนี
เป็นกุศล ดลมั่งมีฯลฯ.................................แต่งวจี วิเศษพิสดาร
๏ (ชอบ)พูดถึง ธรรมะ-วินัย.............................เพื่ออาศัย ใช้เอ่ยขาน
หาลาภ-ยศ-สักการฯลฯ..............................(แต่)คร้านกระทำ ตามวจี(ดีแต่สอนคนอื่น)
๏ รับจ้าง เทศนาสอน.....................................แลกเงินทอน รอนวิถี
ธรรมวินัย บ่ใยดี.........................................เพียงโลกีย์ ที่จำนง(ใจ)
๏ พิสุทธิ์ พุทธศาสนา.....................................เงินไม่หา อย่าใหลหลง(พระหลายวัดหมกมุ่นหาเงิน)
ผิดวินัย* ไม่งุนงง.......................................จงตระหนัก หลักพระธรรม(วินัย)
๏ ทบทวน (หลัก)การบวชพระ.........................(ไม่)ใช่อาชีวะ(อาชีพ) อย่าอุปถัมภ์(พวกอาชีพพระ)
ประเสริฐ (เป็น)สิ่งเลิศล้ำ.............................(ช่วยรักษา)บำรุงพุทธ (ธะ)ศาสนาเอยฯ
๓๐ พฤศจิกายน ๒๕๖๕
*พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒ พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๒
มหาวิภังค์ ภาค ๒๒. โกสิยวรรค สิกขาบทที่ ๘ เรื่องพระอุปนันทศากยบุตร ....... ทรงติเตียน พระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าทรงติเตียนว่า ดูกรโมฆบุรุษ การกระทำของเธอนั่น ไม่เหมาะ ไม่สม ไม่ควร ไม่ใช่กิจของสมณะ ใช้ไม่ได้ ไม่ควรทำ, ไฉนเธอจึงได้รับรูปิยะเล่า? การกระ ทำของเธอนั่น ไม่เป็นไปเพื่อความเลื่อมใสของชุมชนที่ยังไม่เลื่อมใส หรือเพื่อความเลื่อมใสยิ่งของ ชุมชนที่เลื่อมใสแล้ว. โดยที่แท้ การกระทำของเธอนั่น เป็นไปเพื่อความไม่เลื่อมใสของชุมชนที่ ยังไม่เลื่อมใส และเพื่อความเป็นอย่างอื่นของชนบางพวกที่เลื่อมใสแล้ว.ทรงบัญญัติสิกขาบท พระผู้มีพระภาค ทรงติเตียนท่านพระอุปนันทศากยบุตร โดยอเนกปริยายดั่งนี้แล้วตรัส โทษแห่งความเป็นคนเลี้ยงยาก ความเป็นคนบำรุงยาก ความเป็นคนมักมาก ความเป็นคนไม่สันโดษ ความคลุกคลี ความเกียจคร้าน ตรัสคุณแห่งความเป็นคนเลี้ยงง่าย ความเป็นคนบำรุงง่าย ความมักน้อย ความสันโดษ ความขัดเกลา ความกำจัด อาการที่น่าเลื่อมใส การไม่สะสม การปรารภความเพียร โดยอเนกปริยาย ทรงกระทำธรรมีกถาที่สมควรแก่เรื่องนั้น ที่เหมาะสมแก่ เรื่องนั้น แก่ภิกษุทั้งหลาย แล้วรับสั่งกะภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย เพราะเหตุนั้นแล เราจักบัญญัติสิกขาบทแก่ภิกษุทั้งหลาย อาศัยอำ นาจประโยชน์ ๑๐ ประการ คือ เพื่อความรับว่าดีแห่งสงฆ์ ๑ เพื่อความสำราญแห่งสงฆ์ ๑ เพื่อข่มบุคคลผู้เก้อยาก ๑ เพื่ออยู่สำราญแห่งภิกษุมีศีลเป็นที่รัก ๑ เพื่อป้องกันอาสวะอันจะบัง- *เกิดในปัจจุบัน ๑ เพื่อกำจัดอาสวะอันจักบังเกิดในอนาคต ๑ เพื่อความเลื่อมใสของชุมชนที่ยัง ไม่เลื่อมใส ๑ เพื่อความเลื่อมใสยิ่งของชุมชนที่เลื่อมใสแล้ว ๑ เพื่อความตั้งมั่นแห่งพระสัทธรรม ๑ เพื่อถือตามพระวินัย ๑. ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้:-พระบัญญัติ ๓๗. ๘. อนึ่ง ภิกษุใด รับก็ดี ให้(คนอื่น)รับ(แทน)ก็ดี ซึ่งทอง เงิน หรือยินดีทอง เงิน อันเขาเก็บไว้ให้, เป็นนิสสัคคิยปาจิตตีย์....ฯลฯ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น