Bloomberg Highlights “ข้อคิดที่เรียนรู้จากก้าวที่ยิ่งใหญ่ของ แจ๊ค หม่า” ...

World UPDATE "โลกกำลังเข้าสู่ภาวะวิกฤตเศรษฐกิจ จริงหรือ?" / 16 พ.ย. 61

World UPDATE "วิกฤติเศรษฐกิจโลกอาจมาเร็วกว่าที่คาดไทยควรรับมืออย่างไร" /...

โลกสวย : กาพย์ยานี๑๑

                     

   

โลกสวย : กาพย์ยานี๑๑

๏    โลกสวย ด้วยบุปผา...............................กลีบกรรณิกา คันธาหอม

ภุมริน บินไต่ตอม.....................................อุดมพร้อม ประภาประพันธ์

๏    โชคดี มีวาสนา.....................................(ตั้ง)แต่เกิดมา ก็สุขสันติ์

ราบรื่น ชื่นชีวัน........................................สรรพสิ่งนั้น เอื้ออำนวย

๏    ชีพใช้ อย่างใจเย็น.................................ประสาเป็น คนโลกสวย

พ่อแม่ (ญาติ)พี่น้องรวย............................แวดล้อมด้วย ความบริบูรณ์

๏    ฉลาดชาญ การเล่าเรียน..........................ความรู้เจียร มิเปลี่ยน-สูญ

งานดี มีผล(เงิน)พูน.................................ไร้อาดูร สุนทรีย์สบาย

๏    กินหรู เป็นอยู่เลิศ..................................ทุกปีเตลิด วางเป้าหมาย

ประณีต ไปกรีดกราย.................................อวดภาพถ่าย เที่ยวต่างแดน

๏    กุมอำนาจ ถือกฎหมาย............................บีบก็ตาย คลายง่ายแสน

ทำตาม อัตตาแกน....................................(อ้างเป็น)แม้นดุลยพินิจ สิทธิ์อัศจรรย์

๏    (ถือคติ)คน(เรา)อยู่ ร่วมกันได้...................แต่(เธอ)ต้องไป (อยู่)ไกลๆฉัน

เพราะต่าง ห่างชนชั้น................................ผูกสัมพันธ์ เชิญฝันไป

๏    คุกล้น โจรมีมาก.....................................ไม่เห็นจะยาก รอลง(อาญา)ไว้

(ให้)ติด(คุก)น้อย รีบปล่อยไว......................เร่งระบาย สู่สังคม

๏    สถิติ อาชญากรรม...................................เพิ่มระส่ำ ลามสะสม

(แค่เรื่อง)จิ๊บจ๊อย ปล่อยอารมณ์....................ชมโลกสวย ช่วยกันเทอญฯ

ตื่นๆ! มองความเป็นจริงหน่อย

๓๐ พฤศจิกายน ๒๕๖๑

Bloomberg Highlights "ทำไม Ray Dalio ถึงมองว่าตอนนี้คล้ายกับวิกฤติ 1937-...

ทำดี ต้องสะอาด-ฉลาด : กลอนคติสอนใจ

ทำดี ต้องสะอาด-ฉลาด : กลอนคติสอนใจ

๏    ธรรมชาติ ชีวี มีภาระ.....................................(ต้อง)เอาชนะ อุปสรรค อันหลากหลาย

ปัจจัย สี่พร้อม แวดล้อม(สิ่งอำนวยความ)สบาย.....(เป็น)เป้าหมาย ปลายทาง (ทุกคนต่าง)ตั้งใจทำ

๏    การได้ ช่วยเหลือ ให้เผื่อแผ่(คนอื่น).................เสริมส่ง ดวงแด แลเลิศล้ำ

(การ)เอาแต่ ตัว(เอง)รอด ยอดระยำ....................ปราศจาก ศีลธรรม ค้ำครองใจ

๏    มิต้อง กล่าวถึง ซึ่งคนโฉด...............................(ที่)ปรีดา ปราโมทย์ คดสาไถย

คอยจ้อง เอาเปรียบ ใครต่อใคร...........................ชอบทำ กำไร ในทุกกาล

๏    ตระหนี่ ถี่เหนียว เขี้ยวลากดิน...........................ชีวิน ชินชา มิจฉาหาญ

มโนธรรม น้ำใจ ไร้กันดาร..................................สามานย์ พบหลาก อยู่มากมาย

๏    (แต่การ)ทำดี ก็ต้อง มี Limit............................พลาดผิด จะก่อ ความเสียหาย

ชีวิต สับสน วนวุ่นวาย.......................................อันตราย รุมล้อม ห้อมไพรี

๏    อย่าทำ (ความ)ดีจน ตนลำบาก.........................ทุกข์ยาก ตรากตรำ กรำวิถี

ทำจน คนอื่น ดื่นได้ดี........................................แต่ตน ป่นปี้ มิใช่(คุณ)ธรรม

๏    อย่าถึง กับต้อง เสียสละ..................................(เพื่อทำ)สิ่งไร้ สาระ เสาะอุปถัมภ์

มิเกิด ผลดี (มิใช่)วีรกรรม..................................(เป็น)แค่ความ ต่ำช้า ปัญญาเบา

๏    ทำดี ต้องมี ฤดีสะอาด.....................................(มี)ความรู้-ฉลาด ไม่ขลาดเขลา

(การ)ทำดี (เพื่อ)หวังผล ของคนเรา.....................ค่ำเช้า พบเจอ เสมอเอยฯ

๒๙ พฤศจิกายน ๒๕๖๑

คำเตือนเรื่องฟองสบู่แตกครั้งใหม่/ระบบการเงินโลกจะไปทางไหนต่อ : คนเคาะข่าว 07/11/2018

คำเตือนเรื่องฟองสบู่แตกครั้งใหม่

แม้แต่คนก็ไม่รอด : กลอนสภาวะโลกร้อน

แม้แต่คนก็ไม่รอด : กลอนสภาวะโลกร้อน

๏    น้ำแข็ง เบากว่าน้ำ..................................(สี)อมฟ้าล้ำ เลิศงามสม

ลอยตาม กระแสลม...................................คลื่นโถมซัด สาดกระเซ็น

๏    ถ่ายภาพ พวกฉันไว้................................เพราะต่อไป จะไม่เห็น

แมวน้ำ นอนทำเล่น...................................(บน)น้ำแข็งเย็น อย่างผ่อนคลาย

๏    คนเร่ง ให้โลกร้อน..................................ผลคืนย้อน ย่อมฉิบหาย

ขั้วโลก น้ำแข็งละลาย................................แมวน้ำจะย้าย ไปไหนกัน?

๏    ศัตรู อยู่ล้อมรอบ.....................................คอยท่ามอบ ความอาสัญ

มิคลาด (แมวน้ำ)คงสูญพันธุ์........................ไม่มีวัน หวนคืนมา

๏    ห่วงโซ่ แห่งอาหาร..................................จะเกิดการ ก่อปัญหา

ส่งผล ถึงบรรดา.........................................หมีขั้วโลก อดตายตาม

๏    คำเตือน(สภาวะโลกร้อน) เหมือนต่างรู้..........(กลับ)มีแต่ผู้ เมินมองข้าม

(ต่าง)อุตส่าห์ พยายาม................................ทำให้โลก วอดวายวาง

๏    แล้วคน ก็จะไม่รอด...................................ผลตกทอด ที่เพียรสร้าง

จุดจบ มิลบล้าง...........................................ทุกอย่างเช่น ชัดเจนหน

๏    คืบคลาน อย่างช้าๆ...................................โชคชะตา พงศาคน

ไปสู่ ความมืดมน.........................................อนธการ นิรันดรฯ

 

๒๘ พฤศจิกายน ๒๕๖๑

คนไทยต้องปรับตาม digital disruption อย่างไร ? / โอปอล นิลทิตา เลิศเรืองศ...

ค่ายธรรมะ-ทำไม? : กลอนคติเตือนใจ

ค่ายธรรมะ-ทำไม? : กลอนคติเตือนใจ

๏    มีค่าย ธรรมะ ทำไม?................................(เพราะ)รัฐบาล ให้เงิน อุดหนุน?

สร้างความ นิยม สมนาคุณ?..........................(หรือ)หวังบุญ หนุนนำ จำนง?

๏    มากคน สนใจ ใคร่อุตส่าห์..........................เข้ามา สั่งสอน(เด็ก) ร้อนประสงค์

ทั้งที่ (ตัวเอง)ยังโง่ งุนงง.............................ลุ่มหลง ทุจริต อวิชชา

๏    (หลายคน)ความรู้ แค่เศษ ธุลี......................หลงตน ล้น(ความ)ดี มีค่า

(ที่แท้)มักมาก ดักดาน มารยา.......................(ยังแส่)ให้การ ศึกษา แก่เยาวชน

๏    (เด็ก)ต้องกิน ต้องนอน ยังไม่รู้.....................ยังสู่ มาสอน(ความโง่) ให้สับสน

พื้นฐาน ของการ เป็นคน...............................บ่ค้น บ่คว้า หาเข้าใจ

๏    (หลายคน)บวชเมื่อ วันซืน ทำตื่นรู้(ตรัสรู้).......เป็นผู้ ฟ้าดิน สิ้นสงสัย

พฤติกรรม อำพราง (ความ)จังไร.....................นิสัย ไม่ซื่อ ถือตรง

๏    (กลับ)เพิ่มความ โง่เขลา เมามัว(ให้เด็ก)........เรื่องชั่ว เรื่องดี ทวีหลง(โมหะ)

มอมเมา อธรรม ดำรง(เช่นความงมงาย)............เข้ารก เข้าพง งงงัน

๏    (ที่ถูก)ธุระสอน ศีลธรรม ความดี...................ควรที่ พ่อแม่ แลกวดขัน

ปลูกฝัง (ตั้งแต่)ยังเด็ก อเนกอนันต์.................ทุกวัน ทำให้ เห็นดู(เป็นตัวอย่าง)

๏    ผิด-ชอบ-ชั่ว-ดี คืออย่างไร?........................ผู้ใหญ่ ในบ้าน (ต้อง)เชี่ยวชาญรู้

อย่ามา โยนให้ คุณครู..................................พระรู้ งูๆปลาๆ พาไปเลยฯ

 

๒๗ พฤศจิกายน ๒๕๖๑

มีบุญมาขาย : กาพย์ยานี๑๑

มีบุญมาขาย : กาพย์ยานี๑๑

๏    สืบสาน มานานนม..........................ค่านิยม คู่ศาสนา

ทำตาม ยุคปู่ย่า...............................มิถามหา (มีที่)มาอย่างไร?

๏    มอบเงิน ถวายพระ..........................บุญก็จะ นองหลั่งไหล

คำสอน ของผู้ใด?............................เชื่อถือได้ เท่าใดกัน?

๏    กับคน จนความคิด..........................ทั้งชีวิต มีแค่ฝัน

ลำบาก ยากชีวัน...............................สำคัญผิด ไม่พิจารณา

๏    (โดยเฉพาะ)เสียเงิน ให้กับพระ..........ที่อุระ ล้นตัณหา

ขาดศีล วิ่นจรรยา..............................มิหมั่นหา สัทธัมมัง

๏    บูชา ที่ผ้าเหลือง.............................หลงฟุ้งเฟื่อง อาคมขลัง

ดวงตา (โดน)อวิชชาบัง.....................ฝังใจเชื่อ เหลือประมาณ

๏    สรรค์สร้าง นักแสดง........................วัดวาแฝง แสร้งอาจหาญ

คุณวิเศษ เวทมนตร์ปาน.....................ผู้ศักดิ์สิทธิ์ ฤทธิไกร

๏    เป็นพระ อรหันต์.............................ผู้ฟาดฟัน สงสารให้

สรรพสัตว์ สวัสดิใน............................ทันทีที่ ถวายเงิน

๏    สำเร็จ เจตสมหวัง...........................ทรัพย์ล้นหลั่ง มิขาดเขิน

เภทภัย ไร้เผชิญ...............................เพลิดเพลินสุข ทุกคืนวัน

๏    สับปลับ เหมือนกับผี........................อลัชชี มีสุขสันติ์

คนแล้ว คนเล่ามัน..............................มิทำให้ เข้าใจ(ความจริง)เลยฯ

   

๒๖ พฤศจิกายน ๒๕๖๑

ชั่วโมงฐานเศรษฐกิจ 21/11/61 : ซานต้าตู่แจกแหลกซื้อใจคน

กรรมใครกรรมมัน : เรื่องสั้น

กรรมใครกรรมมัน : เรื่องสั้น

(เป็นเรื่องที่จินตนาการขึ้น)

    ไฟริมถนนส่องแสงสว่าง

    ท่ามกลางความมืดที่เริ่มโรยตัวลงมาปกคลุมพื้นพิภพ

    จะค่ำแล้ว อาแป๊ะเดินกลับมาบ้านอีกครั้ง เพื่อเอาสมาร์ทโฟนไปมอบให้ตำรวจ

    แม้ความรู้สึกไม่ไว้วางใจจะวนเวียนอยู่ก็ตามที และคิดว่า ถึงแม้ไม่เอาไปให้ ตำรวจก็ทำอะไรตัวเองไม่ได้ ต่อให้มาค้นบ้าน ก็สามารถซ่อนไว้ให้ไม่มีทางหาเจอ

    แต่ก่อนจะถึงบ้าน อาแป๊ะตัดสินใจแวะเข้าวัด กราบไหว้พระพุทธรูปศักดิ์สิทธิ์ที่เคารพนับถือ เล่าสิ่งที่เกิดขึ้นตามลำดับแล้วเสี่่่ยงเซียมซีถามหลวงพ่อว่า

    "ตำรวจพวกนี้ไม่ต่างจากโจรในเครื่องแบบ พูดจาเหมือนอยากเห็น-อยากได้สมาร์ทโฟนที่ผมเก็บรักษาไว้ ถ้ามีราคาแพง มันคงจะยึดเอาไว้ใช้เอง ผมควรเอาสมาร์ทโฟนไปให้ตำรวจหรือไม่ครับ?"

    เซียมซีได้ใบที่ ๙ มีเนื้อหาส่วนหนึ่งว่า "...ประเดี๋ยวสุขประเดี๋ยวทุกข์ขลุกใจครอง คอยสนองเคราะห์กรรมตามประจญ...แสวงบุญเถิดหนาอย่าอาวรณ์"

    อาแป๊ะพยายามใคร่ครวญความหมายที่หลวงพ่อแนะนำ คิดว่าพอจะเข้าใจแล้วเซียมซีอีกครั้ง

    บอกหลวงพ่อว่า "งั้น ผมจะเอาสมาร์ทโฟนไปให้ตำรวจนะครับ จะทำดีเท่าที่จะทำได้ ถ้ามันจะยักยอกเอาไว้ ก็ปล่อยไปตามกรรมใครกรรมมัน"

    เซียมซีได้ใบที่ ๑๖ มีข้อความว่า "..เลิศประเสริฐนัก..."

    เรื่องของเรื่องเริ่มจากเมื่อวันลอยกระทง

    ตอนเวลาล่วงบ่ายแล้ว อาแป๊ะกำลังง่วนอยู่กับการจัดผ้าบังแดด ไม่ให้สาดส่องโดนสินค้าที่วางอยู่หน้าร้านขายของของตัวเอง

    แต่ก็ต้องวางมือเพราะมีเด็กนักเรียนหญิงแปลกหน้าวัยประถม ๒ คน น่าจะเป็นเด็กชนบทที่เข้ามาเรียนในเมือง คนหนึ่งเอาสมาร์ทโฟนที่มีกรอบหลังสีทอง ขนาดบาง-หน้าจอ ๕ นิ้วมายื่่นให้อาแป๊ะ พรางบอกว่า

    "เก็บได้ที่ข้างร้านตรงนี้ค่ะ" เธอคงเข้าใจว่าอาแป๊ะทำมือถือหล่นไว้

    อาแป๊ะรีบคิดว่าควรทำอย่างไรดี?

    ที่สำคัญคือ ต้องทำให้เด็กศรัทธาในความซื่อสัตย์สุจริต และรักษาความดีที่มีอยู่นี้ไว้ตลอดไป ก่อนจะบอกเด็กว่า

    "ไม่ใช่ของลุงหรอกนะ แต่ลุงจะเก็บมือถือเอาไว้ รอให้เจ้าของเขาโทรมาถามหานะจ้ะ ถ้าไม่มีใครมาแสดงความเป็นเจ้าของ ก็จะไปแจ้งความที่โรงพักเพื่อหาเจ้าของต่อไป ขอชื่่อและเบอร์โทรฯของคนที่เก็บมือถือด้วย จะได้แจ้งให้เจ้าของโทรไปขอบคุณ" ว่าแล้วก็เอาสมุดฉีกและปากกามายื่นให้เด็กที่แสดงตัวว่าเป็นคนเก็บสมาร์ทโฟนได้

    เด็กคนนั้นหยิบสมาร์ทโฟนราคาถูก-สีดำ กระจกหน้าจอร้าว-มีริ้วรอยเต็มไปหมดออกมาจากกระเป๋าเป้ที่สะพายอยู่ แล้วเลื่อนหาเบอร์โทรฯ ก่อนจะจดเบอร์ของตัวเองลงในสมุดฉีก ซึ่งทำให้อาแป๊ะงุนงงอยู่ไม่น้อย ว่าทำไมเบอร์โทรฯของเด็กจึงต้องบันทึกไว้ในมือถือของเด็กเอง หรือเด็กจำเบอร์ของตัวเองไม่ได้? แต่ไม่คิดจะซักไซ้เด็ก

    แล้วอาแป๊ะก็เดินเข้าไปในบ้าน หยิบแก้วน้ำเซรามิกในกล่องกระดาษแข็งที่เตรียมไว้สมนาคุณลูกค้า มามอบให้เด็กเป็นของกำนัล พรางบอกว่า

    "นี่เป็นรางวัลสำหรับคนดี เผื่อบางทีเจ้าของมารับโทรศัพท์แล้วไม่โทรมาขอบคุณ คืบหน้ายังไงลุงจะติดต่อหนูมาตามเบอร์นี้นะจ้ะ"

    เด็กรับแก้วน้ำใส่กระเป๋าเป้นักเรียน แล้วเดินจากไปพร้อมๆกัน

    ผ่านไป ๒๔ ชั่วโมง

    บ่ายของวันถัดมาก็ยังไม่มีเสียงโทรดังมาจากสมาร์ทโฟนเครื่องนั้น อาแป๊ะคิดแปลกใจที่เจ้าของไม่ติดตามหาโทรศัพท์ของตัวเอง

    จึงใช้อินเทอร์เน็ตค้นหาคำว่า "เก็บของได้-กฎหมาย" ก็ได้ความรู้ว่า

    คนเก็บของได้ มีสิทธิ์เรียกค่าบำเหน็จจากเจ้าของ ๑๐ % ของราคาของที่่เก็บได้ ถ้าครบ ๑ ปียังไม่มีใครแสดงความเป็นเจ้าของ กรรมสิทธิ์จะตกเป็นของคนเก็บได้

    แล้วยังมีคนแสดงความเห็นเรื่องแจ้งความกับตำรวจ ถ้าตำรวจอยากได้ของที่ฝากไว้ ก็จะให้พรรคพวกตัวเองมาแอบอ้างเป็นเจ้าของเพื่อรับไปแทน

    อาแป๊ะลองเปิดสมาร์ทโฟนเครื่องนั้นดู เผื่อจะพบเบอร์โทรที่ใช้ติดต่อเจ้าของได้ แต่มือถือใส่รหัส PIN ไว้เปิดไม่ได้

    จึงค้นอินเทอร์เน็ตหาคำว่า "วิธีปลดล็อคมือถือ" พบเพียงของยี่ห้อดังๆ

    จึงหันไปค้นหาเพจ Facebook ยี่ห้อสมาร์ทโฟนเครื่องนั้น แล้วส่งข้อความไปถามแอดมิน เล่าให้ฟังเรื่องเก็บมือถือได้ฯลฯ การสนทนาจบลงที่ต้องไปแจ้งความ

    แต่อาแป๊ะคิดว่า ถ้าเอาสมาร์ทโฟนไปให้ตำรวจ เกิดเขาอยากได้ก็จะยักยอกเอาไว้เอง เพราะฉะนั้นควรไปลงบันทึกประจำวันไว้ก็พอ ไม่ต้องเอามือถือไปมอบให้ตำรวจ รอให้เจ้าของมาติดต่อรับที่ร้านอาแป๊ะเอง ถ้าครบ ๑ ปียังไม่มีใครมาแสดงตัว ก็จะมอบมือถือให้เด็กที่เก็บได้ไปครอบครองกรรมสิทธิ์ ทั้งอาแป๊ะและเด็กจะปลอดภัยจากข้อหาลัก/ยักยอกทรัพย์

    เย็นวันนั้น

    หลังจากไปให้อาหารแมวในวัด อาแป๊ะก็เดินไปโรงพักซึ่งห่างจากบ้านประมาณ ๑ กม. ถึงหน้าทางเข้าโรงพัก ความรู้สึกอึดอัดก็ประทุขึ้นในใจ เพราะเคยรับรู้ภาพลักษณ์ด้านลบขององค์นี้มาอย่างยาวนาน

    เดินขึ้นโรงพัก ยกมือไหว้ตำรวจเวร 2-3 คนที่มองอาแป๊ะด้วยสายตาขมึงทึง-ไม่ไหว้ตอบ แต่ถามด้วยน้ำเสียงแสดงอำนาจบาตรใหญ่ว่า "มีอะไร?"

    อาแป๊ะเดินไปนั่งเก้าอี้หน้าเคาเตอร์แล้วบอกตำรวจว่า

    "ผมมาขอลงบันทึกประจำวัน เรื่องมีเด็กเก็บโทรศัพท์สมาร์ทโฟนได้ที่ข้างบ้านของผม แล้วเอามามอบให้ผมครับ"

    ตำรวจทั้ง ๓ คนแสดงอาการสนใจทันที คนที่มียศพันตำรวจโท ถามว่า "ไหนละมือถือ?"
    อาแป๊ะตอบว่า

    "ผมเก็บไว้ที่บ้านครับ ผ่านมา ๓๐ ชั่วโมงแล้วยังไม่มีใครโทรเข้าเลย ผมจึงอยากมาแจ้งความไว้ เพื่อป้องกันเจ้าของกล่าวหาว่าผมขโมยมือถือของเขา"

    ยังไม่ทันที่อาแป๊ะจะบอกว่า ถ้ามีใครมาแสดงความเป็นเจ้าก็ให้ไปรับได้ที่บ้าน ตำรวจอีกคนซึ่งมียศร้อยตำรวจเอกก็พูดขึ้นมาว่า

    "เก็บของได้ข้างบ้านก็ไม่ใช่กรรมสิทธิ์ของเรานะ แล้วยังเก็บมือถือเอาไว้อีก มันไม่พ้นความผิดหรอก ต้องเอามามอบให้ตำรวจ"

    อาแป๊ะบอกว่า"ผมเก็บไว้เพื่อรอให้เจ้าของมารับที่บ้านผม ถ้าไม่มีใครมาแสดงความเป็นเจ้าของผมก็จะมอบให้เด็กต่อไป"

    ตำรวจช่วยกันบอกว่า "ไม่ได้หรอก เราไม่มีสิทธิ์เอามือถือไปมอบให้ใคร ต้องเอามามอบให้ตำรวจ" ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าของตำรวจทั้ง ๓ คน แสดงออกถึงความอยากเห็นสมาร์ทโฟน เดาออกว่า

    ถ้าเป็นของแพง "กูจะอมไว้เอง"

    ตำรวจยศร้อยตำรวจโทที่มีท่าทางขึงขังน้อยกว่าเพื่อน กล่าวเสริมว่า

    "เจ้าหน้าที่จะเก็บไว้ 1 เดือน ถ้าไม่มีใครมาแสดงความเป็นเจ้าของ ก็ให้เด็กที่เก็บได้มารับคืน เด็กอยู่ที่ไหนละ?"

    อาแป๊ะอธิบายว่า "ผมไม่รู้จักเด็กที่เก็บได้และไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน แต่ผมจะมารับไปคืนให้เด็ก เพื่อทำให้เด็กรู้ว่าผู้ใหญ่เชื่อถือได้-ไม่เอาเปรียบเด็ก"
    ตำรวจยศพันตำรวจโทพูดขึงขังว่า

    "ไม่ได้ ต้องให้เด็กมารับเอง"

    อาแป๊ะทักท้วงว่า "แต่ผมเป็นคนมาแจ้งความนะครับ แล้วจะเป็นคนที่นำมือถือมามอบให้ด้วย"

    ตำรวจพูดว่าไม่ได้และอะไรอีกหลายคำ ซึ่งไม่รู้ว่าคนไหนพูด-ฟังไม่ทัน-จำไม่ได้ เพราะช่วยกันพูดไปในทางเดียวกัน

    เพื่อตัดความรำคาญ อาแป๊ะจึงบอกตำรวจไปว่า

    "เดี๋ยวผมจะกลับไปบ้านเอามาให้" ก่อนจะเดินออกจากโรงพักไป

    หลังจากเข้าวัด-ไหว้พระเสร็จ

    อาแป๊ะก็กลับบ้าน เอาสมาร์ทโฟนมามอบให้ตำรวจที่ต่างสนใจจับตามองสมาร์ทโฟนเป็นพิเศษ

    คนแรกคว้าไปพลิกดูยี่ห้อ เมื่อเห็นว่าไม่ใช่ยี่ห้อดังก็วางไว้

    อีกคนจับมาถือ-พยายามเปิดอยู่นาน แต่ติดที่เดารหัส PIN ไม่ได้ก็วางไว้อีก

    คนสุดท้ายยศสิบตำรวจตรีลองพยายามเปิด เมื่อเปิดไม่ได้ก็ถือเดินไปที่มุมห้อง หาอะไรมางัดเอาซิมการ์ดออกมา จนถาดที่ใส่ซิมการ์ดกระเด็นตกลงบนพื้นพร้อมซิมการ์ด จะใส่เข้าคืนก็วางไม่ถูกตำแหน่ง-ใส่ไม่เข้า จนอาแป๊ะต้องแนะนำว่า สงสัยจะใส่ผิดช่อง เพราะใส่ได้ ๒ ซิม
    ขณะที่ดูตำรวจเอาซิมการ์ดเข้าที่คืน อาแปีะก็คิดในใจว่า

    "ไม่เข้าท่าละ จะไม่ยุ่งกับมือถือเครื่องนี้อีก เดี๋ยวจะซวยไปด้วย"

  

    เมื่อเปิดสมาร์ทโฟนไม่สำเร็จ

    สักพัก ตำรวจยศพันตำรวจโทก็ออกคำสั่งให้ลงบันทึกประจำวันให้อาแป๊ะ

    หลังจากทำตามขั้นตอน-ก่อนจะปริ้นลงกระดาษ อาแป๊ะขอให้ตำรวจอ่านให้ฟัง และขอให้เพิ่มข้อความว่า

    "ถ้าเจ้าของไม่มาติดต่อขอรับคืนภายใน ๑ เดือน ผู้แจ้งจะรับกลับไปมอบให้เด็กที่เก็บได้" แต่ตำรวจพิมพ์ว่า

    "...ผู้แจ้งจะมาประสานการปฏิบัติต่อไป" เสร็จแล้วก็พูดกับอาแป๊ะพร้อมด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ว่า
    "ดีแล้วที่เอามาให้ตำรวจ เดี๋ยวจะดูแลให้"
    "กูจะได้มือถือคืนไม๊เนี่ย?" อาแป๊ะถามตัวเองในใจ ด้วยความระแวงรอยยิ้มแบบนั้น

    เมื่อได้อ่านเองอีกครั้ง

    อาแป๊ะก็เซ็นชื่อและรับเอกสารบันทึกประจำวันเดินออกจากโรงพัก โดยไม่ลืมที่จะโทรไปบอกเด็กที่เก็บสมาร์ทโฟนได้ ถึงเรื่องแจ้งความ-ตำรวจยึดมือถือไว้ และรอดูผลอีก ๑ เดือน

    เหตุการณ์คืบหน้าอย่างไร ผู้เขียนจะกลับมาเขียนเพิ่มเติมต่อไปภายหลังฯ 

   

๒๕ พฤศจิกายน ๒๕๖๑

    ๓๐ วัน ผ่านไว ปลายธันวาฯ

    อาแป๊ะวางแผนการปฏิบัติเพื่อติดต่อขอรับสมาร์ทโฟนคืนจากตำรวจ ถ้าตำรวจยืนยันจะให้เด็กมารับเอง  ก็จะขอให้ตำรวจทำหนังสือมอบฉันทะจากอาแป๊ะ ให้ผู้ปกครองพาเด็กมารับ 

    เย็นวันนั้น หลังจากให้อาหารแมวที่วัด อาแป๊ะก็เดินไปสถานีตำรวจ แต่ตำรวจที่เข้าเวรบอกว่า สารวัตรเจ้าของเรื่องไม่มาทำงานในวันนี้ พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่

    อาแป๊ะเดินกลับบ้าน พรางครุ่นคิดอย่างรอบคอบ ถ้าไปแล้วตำรวจไม่อยู่แบบนี้เรื่อยๆ เสียเวลาวันละ ๑ ชั่วโมงคงไม่ดีแน่ เข้าทำนอง"เนื้อไม่ได้กิน หนังไม่ได้รองนั่ง เอากระดูกมาแขวนคอ"

    อย่ากระนั้นเลย ถ้าไปติดต่ออีกที ตำรวจเจ้าของเรื่องไม่อยู่อีกก็จะขอให้ออกหนังสือมอบฉันทะ ให้ผู้ปกครองพาเด็กมารับเองเลยดีกว่า จะได้หมดภาระเสียที

    เย็นวันรุ่งขึ้นก็เป็นดั่งคาด 

    ตำรวจเจ้าของเรื่องไม่มาเข้าเวร อาแป๊ะจึงขอให้ตำรวจเสมียนทำหนังสือมอบฉันทะ แล้วโทรแจ้งเด็ก แต่เสียงเด็กที่รับสายไม่เหมือนเดิม เป็นเสียงเด็กที่กำลังเป็นสาว
    อาแป๊ะจึงถามย้ำว่าใช่เด็กที่เก็บมือถือหรือเปล่า? เธอก็ตอบว่าใช่
    "ช่างมัน" อาแป๊ะบอกตัวเอง-เล่ารายละเอียดให้ฟัง ผู้ปกครองเด็กขอพูดด้วย แสดงความกังวลว่าจะโดนตำรวจยัดข้อหาลักทรัพย์

    อาแป๊ะชี้แจงว่า ได้ทำตามขั้นตอนของกฎหมายทุกอย่างแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง โทรศัพท์ของเด็กที่ใช้อยู่ สภาพก็เก่าใกล้พังแล้ว เมื่อมีสิทธิ์ก็สมควรได้รับโทรศัพท์ที่เก็บได้ไปใช้แทน พรุ่งนี้ให้มารับหนังสือที่ตำรวจออกให้กับอาแป๊ะ แล้วไปติดต่อขอรับโทรศัพท์ได้เลย

    บ่ายวันต่อมา เด็กก็พาพ่อมาหาอาแป๊ะที่ร้าน
    ทันทีที่เห็นหน้า อาแป๊ะก็คิดว่า ไม่น่าจะใช่เด็กคนเดียวกัน เด็กคนนั้นอายุประมาณ ๑๒-๑๓ ปี ตัวผอม-ผิวดำ กิริยาค่อนข้างไร้เดียงสา แต่เด็กคนนี้อายุประมาณ ๑๖-๑๗ ผิวขาวกว่า กำลังเป็นสาว-ความไร้เดียงสาไม่ปรากฏ แต่ลักษณะเส้นผม-เค้าโครงหน้าเหมือนกัน คงเป็นพี่น้องกัน
    อาแป๊ะใคร่ครวญ แล้วถามเด็กว่า
    "หนูอายุเท่าไหร่?" เด็กตอบว่า "หนูอายุ ๑๒ คะ"
    "เอามือถือมาหรือเปล่า?" อาแป๊ะคิดว่ามีมือถือยืนยันเพิ่มเติมคงจะดี
    "มันพังแล้วคะ" เด็กตอบ
    "ดูยังไงก็ไม่ใช่ ๑๒ เอาเถอะ ยังไงก็เป็นเด็กที่ติดต่อผ่านเบอร์มือถือที่เด็กจดให้ น่าจะได้รับมอบสิทธิ์มา เราไม่มีทางเลือก" อาแป๊ะคิด

    แล้วจึงอธิบายวิธีปฏิบัติเมื่อไปโรงพักแล้ว อาแป๊ะก็ย้ำกับพ่อเด็กว่า ไม่ต้องกลัวเรื่องข้อหาลักทรัพย์ อาแป๊ะทำให้เรียบร้อย-ถูกต้องตามกฎหมาย 

    ถ้าตำรวจจะไม่คืนสมาร์ทโฟนให้ ก็ขอให้ตำรวจทำหนังสือนัดหมายใหม่ว่าจะให้มารับเมื่อไร ถ้าได้รับวันนี้ ก็ขอให้ตำรวจออกหนังสือยืนยันว่าเด็กเก็บได้และเจ้าของไม่มารับคืนฯลฯ ก่อนจะให้กำลังใจทั้งสองคนที่ไหว้ขอบคุณแล้วจากไป

    เย็นวันนั้นขณะกำลังเก็บร้าน อาแป๊ะอดสงสัยไม่ได้
    "แค่ ๑ เดือน วัยรุ่นจะโตเร็วขนาดนี้เลยหรือ? แล้วเด็กคนนั้นไปไหน? โทรศัพท์พังแล้วจริงหรือ? เราทำพลาดหรือเปล่า? โดนเด็กหลอกหรือไม่?" จึงลองโทรไปเบอร์เด็กอีกครั้ง มีคนรับสาย
    "อ้าว มือถือไม่พังนี่หว่า" อาแป๊ะเริ่มแน่ใจ
    เสียงที่รับสายเป็นเด็กสาววันนี้ ไม่ใช่เสียงไร้เดียงสาของเด็กวันนั้น
    อาแป๊ะซักถามว่า "หนูเป็นเด็กที่เก็บมือถือจริงหรือ?" เด็กตอบว่า"ใช่คะ"
    "หนูอายุเท่าไหร่์"
    เสียงตอบว่า"๑๓ ปีคะ"
    "ตอนบ่ายบอก ๑๒" อาแป๊ะคิด
    "หนูไม่น่าจะใม่น่าจะใช่คนเดียวกันกับเด็กวันนีั้นนะ" อาแป๊ะย้ำกับเด็ก
    เด็กยืนยันว่า "คนเดียวกันคะ" พรางหัวเราะ
    "ช่างมัน กรรมใครกรรมมัน" อาแป๊ะสรุปในใจ แล้วถามว่าตำรวจให้มือถือหรือเปล่า? เด็กบอกว่าได้รับแล้ว

    "โอเค หมดภาระเสียที" คิดพราง อาแป๊ะถอนหายใจอย่างโล่งอก บอกลาเด็กแล้วทบทวนบทเรียนว่า
    คราวหลังมีอะไรทำนองนี้อีก ต้องถ่ายรูปเก็บไว้ให้ครบ ทั้งคนทั้งวัตถุพยาน
    คราวนี้เพิ่งเป็นครั้งแรก ไม่คิดว่าเหตุการณ์จะซับซ้อนยุ่งเหยิงขนาดนี้ จึงทำอะไรขาดตกบกพร่องไปมาก คนเรา เชื่อใจได้ยากจริงๆฯ
       

๒๕ ธันวาคม ๒๕๖๑

เจ้ากรรมนายเวร : กาพย์สุรางคนางค์๒๘

                                                                                                                

 

เจ้ากรรมนายเวร : กาพย์สุรางคนางค์๒๘

๏    ...........................................เมฆฝน ตั้งเค้า

ลมพัด แผ่วเบา.........................อบอ้าว เหงื่อไหล

เย็นนี้ คงมีฝน...........................สับสน หทัย

วันคืน เข้าใกล้..........................ปลายพฤ ศจิกาฯ

๏    ...........................................(ทุกอย่าง)มีเหตุ มีผล

บอกกับ กระมล.........................เมื่อผจญ ปัญหา

หลักใช้ ชีวิต............................พินิจ พิจารณา

ธรรมชาติ สัจจา........................มิสามารถ ตัดรอน

๏    ...........................................เจ้ากรรม นายเวร

ติดตาม ทำเข็ญ........................(ให้)เป็นทุกข์ เดือดร้อน

คุ้นยิน ชินชา............................ประสา ราษฎร

ที่ซุก หัวนอน...........................ณ ถิ่น แดนไทย

๏    ...........................................ยอมชด ใช้กรรม

อดีต เคยทำ.............................(คำสอน)ชี้นำ ย้ำให้

ลดละ อาฆาต...........................พยาบาท ตัดใจ

ยินยอม อภัย............................ไม่ถือ สากัน

๏    ...........................................ก้มหน้า ก้มตา

รับโชค ชะตา............................ที่มา ห้ำหั่น

(มีความ)สงบ อดทน...................ประจญ ชีวัน

ที่มิ เหมือนฝัน...........................มาดมั่น สัญญา

๏    ...........................................(หลักคิดเรื่อง)เจ้ากรรม นายเวร

ยังมิ เคยเห็น.............................ใน(คำสอน)พุท ธศาสนา

แค่บอก ให้รู้..............................แล้วแต่ผู้ ศรัทธา

ไม่ต้อง ชี้หน้า............................ด่าว่า ฉันเลยฯ

๒๔ พฤศจิกายน ๒๕๖๑

หลังวันลอยกระทง : กลอนคติเตือนใจ

                         

 

หลังวันลอยกระทง : กลอนคติเตือนใจ

๏    รุ่งเช้า หลังวัน ลอยกระทง..............................ลางคน ยังคง นอนหลับใหล

เมื่อคืน เที่ยวจน มิสนใจ...................................(พรุ่งนี้)มิใช่ วันหยุด สุดสัปดาห์(๒๓/๑๑/๒๕๖๑=วันศุกร์)

๏    อากาศ เย็นยวน ชวนนอนหลับ........................(ฝัน)ย้อนกลับ คืนห้วง ความหรรษา

สนุก สนาน สานเฮฮา......................................จนลืม เวลา นิทราไป

๏    ความสุข ชั่วคราว ราวชั่วครู่.............................ครวญดู อีกครา ว่าคุ้มไหม?

บางคน เล่นจน เจ็บป่วยไข้...............................บ้างทุกข์ ตลอดไป จนวายปราณ

๏    มิควร ไปให้ ความสำคัญ................................กับกิจ (จะ)กรรม์ สนุกสนาน

(เพราะ)มิก่อ ประโยชน์ (อาจมี)โทษหลากลาน......ส่งโรง พยาบาล กันมากมี

๏    โดยเฉพาะ (เที่ยว)กลางค่ำ ย่ำกลางคืน.............โฉดชน ล้นดื่น รื่นบัดสี

อุบัติเหตุ เภทภัย มากมายมี...............................พลัดพราก ชีวี ทุกวี่วัน

๏    ลอยกระทง กลางวัน กันก็ได้...........................หรือไม่ ต้องลอย ฤาน้อยหรรษ์?

(หรือ)ลอยแล้ว รีบกลับ หลับนอนกัน...................(เรื่อง)สังสรรค์ บันเทิง อย่าเหลิงใจ

๏    บันเทิง ในความ ไม่ประมาท............................ตัดขาด วิถี พินาศได้

คนที่ มองข้าม ความปลอดภัย............................ส่วนใหญ่ ไม่ประสบ สวัสดี

๏    ลอยกระทง มิใช่ ศาสนา.................................(การ)บูชา แม่น้ำ งามวิถี

(คือควร)หยุดทิ้ง ขยะ ลงวารี.............................ต่อชะตา สรรพชีวี ศานติเทอญฯ

๒๓ พฤศจิกายน ๒๕๖๑

ทำดีไม่ต้องมีใครชม : กลอนคติสอนใจ

ทำดีไม่ต้องมีใครชม : กลอนคติสอนใจ

๏    น้ำไหล คล้ายมี ชีวิต.............................น้ำตก ปกปิด มิดหมาย

น้ำเย็น เป็นหิมะ กระจาย...........................(น้ำแข็ง)ละลาย สายน้ำ ดำเนิน

๏    ดอกไม้ ได้บาน พานพบ........................ประสบ สรรพปัน สรรเสริญ

คือปก (กะ)ติหล้า ประเชิญ.......................นานเนิ่น เพลินสัจ ปัถพี

๏    ดอก(ไม้)ลาน บานไกล ในป่า.................ไร้คน ยลค่า ระเริงศรี

หาได้ ทำให้(ดอกไม้) ไร้มี........................โสภี วิสุทธิ์ ยุติธรรม

๏    ฉันใด ฉันนั้น พรรณนา...........................ความดี ชีวะ อุปถัมภ์

หาใช่ ให้ชม โหมคำ................................ชื่นฉ่ำ สำราญ บานอุรา

๏    ความดี ที่แท้ แม้ไม่...............................มีใคร ล่วงรู้ อุตสาห์

ก็ยัง สะพรั่งดี ปรีดา.................................ทรงคุณ บุญญา บารมี

๏    ทำดี ที่โร่ โอ้อวด..................................ย่อมชวด สุทธา สง่าหนี

ปราศคม ชมคำ(คำชม) ไม่ทำดี..................อนาถ บัดสี อัปรีย์ชน

๏    ทำดี มิให้ ใครรู้.....................................แม้(ทำแล้วมี)ผู้ ริษยา หาสน

ศรัทธา วสี นิรมล.....................................หลุดพ้น ประดา โลกธรรม(วสี=ผู้ชำนะตัวเอง)

๏    บรรลุ อุดม โสมนัส................................มโนทัศน์ ประเสริฐ เลิศล้ำ

เข้าใจ ในกฎ แห่งกรรม.............................เมินคำ ยกย่อง ผุดผ่องเอยฯ

๒๒ พฤศจิกายน ๒๕๖๑

ครูหนอครู : กลอนคติเตือนใจ

                           

                          

                          

                          

                          

                          

ครูหนอครู : กลอนคติเตือนใจ

๏    ดูข้อสอบ ป.๑ ถึงกับ งง......................................เรานี้คง โง่เง่า เขลาเหลือหลาย

อุตส่าห์เรียน ปริญญา มาแทบตาย...........................แต่สุดท้าย ไม่ประเทือง แม้เรื่องประถม

๏    จะไม่โทษ ลูกดอก หากสอบตก............................จะปลอบ อก ปลอบใจ อย่าไห้ห่ม

อ่านข้อสอบ (แล้ว)ไม่เข้าใจ ใช่โง่งม........................อย่าเอามา เป็นอารมณ์ ทับถมใจ

๏    หลักสูตรการ ศึกษา ประเทศนี้..............................ปัญหามี ไม่หยุด สุดสงสัย

ฉันต้องรอ ถึงชาติหน้า หรือกระไร?..........................จึงจะไร้ ซึ่งปัญหา สาละวน

๏    ที่มุ่งมาด ชาติพัฒนา อย่าไปหวัง..........................หากการศึก ษายัง รั้งท้ายผล

เปรียบประเทศ รอบบ้าน ประจานตน........................ด้อยกว่าทุก ประเทศจน ฉงนจินต์

๏    งบประมาณ การศึกษา มาที่๑...............................แต่ผลซึ่ง พึงได้ ไม่สมถวิล

มีข่าวแล้ว ข่าวเล่า เมาโกงกิน................................อย่างไม่สุด ไม่สิ้น แผ่นดินดอน

๏    แค่หลักสูตร เรียนครู ลองดูเถอะ...........................ทำเลอะเทอะ เฟอะฟะ ปัญญาอ่อน

(เรียน)๔หรือ๕  ปีแล ไร้แน่นอน.............................อุทาหรณ์ ย้อนเห็น ประเด็นตรง

๏    ครูมีแต่ ปริญญา หามี(ความ)รู้.............................นำมาสู่ ภารกิจ วิปริตหลง

ผู้บริหาร การศึกษา ภาระคง..................................แค่ประสงค์ ความก้าวหน้า เฉพาะตน?

๏    ครูใส่ใจ แค่ใคร่มี (ตัวเอง)ชีวะประเสริฐ.................ใช้ของหรู ดูเลิศ เพริศพรูผล

ศิษย์จะชั่ว จะดี นิรมล..........................................ครูกี่คน ที่สนจิต พินิจเทอญ?

๒๑ พฤศจิกายน ๒๕๖๑

*การเขียนว่า "งูดูอีกา (เว้นวรรค) ไปที่รูปู" อ่านให้เป็นประโยคเดียวกัน
(เพราะวรรคสุดท้ายไม่มีประธาน)

อาจทำให้คนอ่านเข้าใจเป็นว่า

งู(ประธาน) + (งูตัวที่)ดูอีกา(คำวิเศษณ์/คำคุณศัพท์) + ไป(กริยา) + ที่(คำบุพบท)+ รูปู

ถ้าจะให้เข้าใจตรงๆว่า "อีกาไปที่รูปู"

ก็ควรจะเขียนแยก "ไปที่รูปู" เป็นประโยคต่างหากจาก"งู" เช่น

"งูดูอีกา"....."อีกาไปที่รูปู"
หรือไม่ก็ตัดประโยค "งูดูอีกา" ทิ้งไปเลย เพราะไม่เกี่ยวข้องอะไร "คูนา-รูปู" 

คนอ่านจะได้ไม่ไขว้เขว-สับสน
การเขียน ๓ ประโยค แต่เว้น ๔ วรรคแบบนี้ ทำให้เข้าใจยากเปล่าๆ
จะอ้างว่าเป็นบทกวี ก็ "ห่วยแตก" สิ้นดี.