ผู้มิเห็นสัจธรรมย่อมลำพอง : กลอนหก

ผู้มิเห็นสัจธรรมย่อมลำพอง : กลอนหก

๏    ความหนาวเย็น ยังเป็นสิ่ง ไม่จริงจัง....................เมฆหม่นบัง พรางฟ้า นภาไสว

อากาศเรื่ม อบอ้าว ราวกลับใจ.............................เหลืออาลัย สายฝน ปรนพสุธา

๏    แต่ต้นข้าว ชาวนา คอยท่าเกี่ยว.........................รวงเริ่มเหี่ยว เสียวไส้ ให้ผวา

(หาก)เมล็กข้าว เปียกฝน ดลราคา........................และชีวา(ชาวนา) ตกต่ำ ระกำกรอม

๏    อันความสุข-ทุกข์แล้ ไร้แท้เที่ยง........................เสมือนเพียง ประสบการณ์ ผ่านรายล้อม

กฎแห่งกรรม นำพา ไร้ประนอม............................แม้ไม่ยอม ก็ไม่อาจ ตัดสัมพันธ์

๏    ยาฆ่าหญ้า ฆ่าแมลง แสวงหา............................ฉีดใส่นา สะสมไว้ ภัยมหันต์

(ชาวนา)ยังจับปลา มากิน ชินชีวัน........................ไม่คิดว่า จะประจัญ ภยันตราย

๏    คือความจริง (ที่)คนส่วนใหญ่ ใช้ชีวิต..................โดยไม่คิด พิจารณา สัจจาขวาย

อยากทำตาม ใจตน ทุรนทุราย.............................(ก่อ)ปัญหาหมุน วุ่นวาย มิไคลคลา

๏    ปฏิสัมพันธ์ อันใด ในสังคม................................มักนิยม เอาเปรียบกัน กระสันหา
เบียดเบียนผู้ อื่นได้ กำไรว่า.................................มิประสา กฎแห่งกรรม กระทำการ

๏    จิตใจคือ ที่ตั้ง สร้างความอยาก..........................ดีแต่ปาก อยากอยู่ อย่างสุุขศานติ์

คอยก่อกรรม ทำเข็ญ มิเว้นวาร.............................(คิดว่า)คือวิถี ปฏิภาณ สำคัญตรอง

๏    แต่ความจริง สิ่งที่ได้ มิใช่สุข.............................หากคือทุกข์ เพิ่มหนุน พูนสนอง

ผู้มิเห็น สัจธรรม หลงลำพอง................................ว่าเดินทาง ถูกต้อง ปองใจเอยฯ

๒ พฤศจิกายน ๒๕๖๑