คน กับ การพัฒนาชีวิต

               

คน กับ การพัฒนาชีวิต

การที่เกิดมาเป็นคน

มีความแตกต่างจากการเกิดมาเป็นสัตว์เดรัจฉาน ประการหนึ่ง

ตรงที่คนสามารถพัฒนาชีวิตตัวเองได้ แต่สัตว์เดรัจฉานทำไม่ได้

การพัฒนาชีวิต จะต้องกระทำผ่านกระบวนการพัฒนาความรู้เป็นเบื้องแรก

เมื่อได้รับความรู้ ก็เกิดความคิดที่จะพัฒนาความคิด พัฒนาจิตใจ พัฒนาพฤติกรรม ฯลฯตามลำดับ

คนที่เกิดมาไม่พัฒนาชีวิตตน ก็ไม่ต่างอะไรกับสัตว์เดรัจฉาน

คือ มีชีวิตที่เห็นแก่ตัว ทำมาหากิน หาความบันเทิง นอน สืบพันธุ์ ทะเลาะวิวาททำร้ายผู้อื่น ฯลฯ

หาความเจริญงอกงามอันใดล้วนมิได้

เมื่อมีความคิดที่จะพัฒนาชีวิตตัวเอง

ก็ควรเริ่มที่ การดูแลตัวเองก่อน

หมั่นดูแล-ตรวจตรา : ความคิด ความรู้สึก อารมณ์ นิสัย ความเคยชิน ฯลฯ

เอาใจใส่ จริงจัง มุ่งมั่น หนักแน่น

ดูแลความรู้สึกนึกคิด การกระทำ คำพูด ไม่ให้เป็นไปตามอำเภอใจของตน หรือของใครๆ

แต่ต้องยึดหลัก คือหลักคุณธรรม

หมายถึง ธรรมหรือสิ่งที่เป็นคุณ เป็นประโยชน์ เป็นสิ่งประเสริฐแก่ชีวิต

ต้องยอมฝืนใจ ทุ่มเทในการลด การละเว้นความเคยชินที่เป็นโทษ เป็นไปเพื่อความเสื่อม

ต้องแข็งใจ เต็มใจและพร้อมที่จะปรับปรุงตัวเอง

ค่อยเป็นค่อยไป ใจเย็นๆ

เพราะจำเป็นต้องศึกษาหาความรู้ทางปรัชญา ศาสนา จิตวิทยา ฯลฯ

จากตำรับตำรา และผู้รู้ ผู้มีประสบการณ์

เพื่อพัฒนาองค์ความรู้ สร้างสรรค์ความคิด เปิดโลกทัศน์ให้กว้างขวาง

จะได้มองเห็นข้อบกพร่อง ผิดพลาดที่มีที่เป็น

และเป้าหมายที่ต้องการจะเป็น

มีปัญหาก็ต้องคิดแก้ไข

มีความเดือดร้อน ก็อย่า..งอมืองอเท้า /ปล่อยใจให้เป็นทุกข์

เพราะความทุกข์ จะบั่นทอนกำลังใจและสติปัญญา

มีเรื่องยุ่งยากก็อย่าคร่ำเครียด

เพราะความเครียดจะทำลายความสงบ ทำลายความอดทน

คนที่มีความเครียด มักวู่วาม ไม่รอบคอบ

หากแม้นเป็นคนมีวาสนา

ก็จะพอหาที่ปรึกษาที่ดี มีวุฒิภาวะ มีความหวังดีกับเราได้

ซึ่งจะช่วยเหลือเกื้อกูล แก้ไขข้อติดขัด /ไม่เข้าใจได้

อุปสรรคอย่างยิ่งในการพัฒนาชีวิต

กลับไม่ใช่ตัวเอง

แต่เป็นสภาพแวดล้อม ที่เราอยู่

ซึ่งไม่เกื้อกูล จนแย่ถึงขนาดอาจจะขัดขวางการพัฒนาของเรา

เมื่อเป็นเช่นนั้น ก็ต้องเลือกเอาว่า

จะพัฒนาชีวิตโดยยอมปลีกตัวไปหาสิ่งแวดล้อมใหม่

หรือเลือกที่จะอยู่ในสิ่งแวดล้อมเดิม โดยไม่พัฒนาชีวิต

ชีวิตของคนที่ไม่พัฒนา ไม่ต่างอะไรกับชีวิตของสัตว์เดรัจฉานฯ

๔ กันยายน ๒๕๕๓