ความงามที่มองเห็น ผ่านการมองด้านที่ตรงข้าม

                            

ความงามที่มองเห็น ผ่านการมองด้านที่ตรงข้าม

ณ บัดนี้

ยามสนธยาได้มาเยือนแล้ว......

ใครต่อใครล้วนแน่วแน่ชะแง้ชะเง้อเหม่อมองไปยังปัฉฉิมทิศ

ซึ่งดวงอาทิตย์กำลังแสดงจินตลีลาแห่งรังสีศิลป์

ในวาระที่ท้องนภาผาดผ่องยองใย.....ด้วยไร้ริ้วรอยของปุยปอยเมฆ

การสรรเสกอเนกอนันต์แห่งสันสีรวีรงค์จึงดำเนินไปอย่างราบรื่น

สุวรรณรังสีมิเพียงมีเอกรงค์

แต่หากยังคงคลี่คลายกระจายแจกซึ่งสีแสงแตกต่างอย่างอลังการจากพื้นพสุธา......สู่ท้องฟ้าเบื้องบน

ณ จุดตัดระหว่างขอบฟ้าและปถพี

มีม่านฉากจากการมาร่วมสโมสรสันนิบาตของจามจุรีวนาลี

แสงทองที่ส่องสอดลอดรูฉลุที่มีลวดลายวิจิตรบรรจง

ส่งรงครังสีระยิบระยับไปตามจังหวะแห่งความเคลื่อนที่ของสุริยงศิลป์

ช่างงดงามเกินคำบรรยายใดๆ.....อันอาจจะพรรณนาขึ้นมาได้ในยามนี้

ที่เหล่าพ่อค้าวาณิชอาจนำมาประกอบการสรรเสริญเยินยอซึ่งอัญมณีของตน.....ต่อหน้าลูกค้า

เหนือขึ้นไปยังท้องนภาเบื้องบน

คือท้องฟ้าสีฟ้าสดใสไร้ละอองธุลีหรือสีแสงแรงรัตน์จากพระสุระ

ดั่งหนึ่งท้องพระโรงสูงส่งของทิพยวิมานเทวัญธานี

หากแม้นอาจมีผู้ซึ่งมิได้ติดต้องใจในมนตร์เสน่ห์แห่งสายัณห์สมัย

ได้หันกายและส่งสายตามองไปยังบูรพาทิศ

หรือหันหลังให้กับคณาบุคคลทั้งหลาย

กลับจะได้เยี่ยมยลซึ่งสถลศิลป์ศรีที่มิได้คาดหมายใดๆมาก่อน

คือ เมฆก้อนมหึมาอันปรากฏจากทิศทักษิณไปจวบจรดจนทิศอุดร

ทะลึ่งทะยานจากมวลไม้ชายป่า.....ขึ้นสูงตระหง่านปานกำแพงแห่งวรรษาฤดู

ฟ่องฟูดูราวกับเหล่าปุยปอยขาวของฝ้ายบริสุทธิ์.....อันแสนจะอ่อนนุ่ม

เมฆฝนที่คนเคยคุ้นว่ามีสีเทา-ดำ-ฉ่ำชุ่ม.........รุมเร้าด้วยสายฟ้าแลบแปรบปร่ากระแทกกระทั้น

หากเมื่อมองไปยังด้านข้างที่สั่งสมความมหึมา...หาใดเทียบเทียม

กลับปรากฏเป็นฉากขาวบริสุทธิ์สะอาดสดใส.....ปานประหนึ่งการเพิ่งย่างเข้าสู่วัย ๑๖ ขวบปีของดรุณีผู้สิริโฉม

ยิ่งยามเมื่อรงครังสีแห่งสายัณห์สมัยฉายฉาดพาดส่องต้องกระทบ

ยิ่งประสบสยบย่อต่อความบรรเจิดเพริศพราว.....ของสีชมพูสาวสวยรวยเสน่ห์

อ่อนหวานปานประหนึ่งนารีเพศผู้ปฏิเสธซึ่งการสัมผัสรัดร้อยจากเหล่าบุรุษผู้พรั่งพร้อมมายอมสยบ

เป็นสีชมพูแห่งความบริสุทธิ์ผุดผ่องไร้ความหมองหม่น..........จากมลทินใดๆในโลกียภพ

ความอัศจรรย์แห่งจินตลีลาของสุรียะรังสีนี้    ช่างวิจิตรงดงามเกินการจินตนาบรรยาย

เมื่อหวลหันมาถึงรำลึกถึงการสรรค์สร้างพรรณนา..........ซึ่งความงามแห่งสายัณห์สมัย

ของเหล่ากวีผู้นิพนธ์ไว้จากอดีตสมัยจนจวบปัจจุบัน

มิเคยเลยที่จะพบว่ามีกวีท่านใดได้สนใจใฝ่ฝันจะบรรยายความงดงามแห่งบูรพาทิศในยามสายัณห์สมัย

ฉันใดก็ฉันนั้น
คนเราทั้งหลายมักหมายมองส่องหาแต่ความงาม........แห่งความสุขสมหวังดังประสงค์

ความสำเร็จเสร็จลงแห่งความอุตสาหพยายาม.......อันทำให้ได้บรรลุเป้าหมายที่ใฝ่ปอง

ยกย่องข้องติดรสชาติและความงดงาม...ปานประหนึ่งว่าหาใดเปรียบมิได้

หลงใหลใส่ใจในความภาคภูมิใจในความสามารถของตน.....อันส่งผลไปสู่ชัยชนะเหนืออริทั้งปวง

ใครเลยจะได้เคยจินตนาการสรรค์สร้าง

ถึงความงามของสิ่งตรงข้ามความสุขสมหวัง-ความสำเร็จและชัยชนะ

นั่นคือความงามของความอดทนอดกลั้น....จิตใจ-อารมณ์-ความรู้สึกและความปรารถนา

ในยามที่ต้องฟันฝ่าปัญหาอุปสรรค-ความยากลำบาก-ความขัดข้องหมองไหม้

ที่ทิ่มแทงหัวใจดุจเข็มแสนเล่มล้านเล่มอย่างไม่เต็มใจ

ใครเลยจะเคยยกย่องคุณค่าของความงามแห่งความอดทนอดกลั้น ข่มตนข่มใจ
เพื่อพาตนผ่านพ้นเภทภัยและอุปสรรคนานัปการ

จนสามารถขับดันศักยภาพแห่งตน...........ไปสู่ยอดสุดของผลสำเร็จเด็ดขาดและชัยชนะ

ใครเลยจะเคยสรรเสริญความปล่อยวาง....อาสวะ-ตัณหาและความกระหายใคร่อยาก...ในยามคับขัน
ปานประหนึ่งจะฉุดกระชากลากจูงวิญญาณ.....ออกไปเสียจากสังขารอันอ่อนแอนี้

จนสามารถผ่านพ้นม่านหมอกที่มืดมิด.....ไม่เห็นวิถีหนทางข้างหน้าแม้ห่างเพียงเอื้อมมือ

แม้จะมิได้มีการประกาศเกียรติคุณแห่งพลานุภาพของความอดทนอดกลั้นอันยิ่งยวดนี้

แต่ก็ยังมีบางผู้บางคนที่สนใจใฝ่คิดถึงคุณูปการแห่งอุปการะของคุณธรรม.....ที่ยังคงถูกลืมอยู่บ้าง

ว่าเป็นความภาคภูมิใจของชีวิตที่ได้มีพลังดังกล่าวนี้....มาช่วยนำพาให้ผ่านพ้นวิกฤติชีวิตมาได้

และยืนหยัดอยู่ด้วยหัวใจเข้มแข็ง............จนมายืนอยู่บนสถานที่อันศักดิ์สิทธิ์ ...กล่าวคือความสำเร็จ

ใครเลยจะได้เคยยกย่องชัยชนะเหนือจิตใจและตัวตนได้

ว่าสูงส่งประเสริฐ....เหนือชัยชนะใดๆทั้งหลายทั้งปวงในชีวิตหรือสากลโลก

นอกจาก องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

พระพุทธองค์ทรงตรัสเอาไว้ว่า

การชนะข้าศึกในสนามรบ พันของพันคน...จะประเสริฐอะไร

ชนะตนเพียงคนเดียวได้ นั้นจึงประเสริฐกว่า ฯ

๑๙ กันยายน ๒๕๕๓