กลอนธรรมะ : รส
ประหนึ่งว่า วนิพก ผู้ตกยาก เคยลำบาก ฝากปากท้อง น้ำคลองคล้ำ
เที่ยวมาถึง ซึ่งสิงขร ขจรคำ ดื่มน้ำซำ ชื่นฉ่ำใจ เหนือใดหมด
ประหนี่งว่า ดรุณี วิไลลักษณ์ สวมสร้อยถัก รากวัลลี ไร้สีสด
ดำเนินเล่น เห็นโกมล สุคนธรส รีบเปลื้องปลด หมดอาลัย ในวัลยพฤกษ์
รสแห่งกาม ชำนะสัตว์ ชาติกำเนิด ตั้งแต่เกิด เชิดวิญญาณ์ สามัญสำนึก
ปราชญ์บัณฑิต จิตวิจารณ์ ปัญญาตรึก ฝากบันทึก ผลศึกษา วัฒนทัศน์
รสแห่งผล กุศลกรรม งามล้ำลึก ย่อมรู้สึก สำนึกนิจ จิตสัมผัส
งามเอิบอิ่ม ปริ่มเปรมใจ ใสพิพัฒน์ สุขสวัสดิ์ สัจจ์สงบ เย็นสบสันติ์
งามเอิบอิ่ม ปริ่มเปรมใจ ใสพิพัฒน์ สุขสวัสดิ์ สัจจ์สงบ เย็นสบสันติ์
รสชาติผล กุศลกรรม งามล้ำเลิศ แสนประเสริฐ เพริศประสิทธิ์ สถิตมั่น
สุดเลิศรส ปรากฏมี นิรันดร์กัลป์ แผ่ไพศาล ผันพิภพ จบฟ้าดิน
รสแห่งผล กุศลกรรม งามล้ำเหลือ มีทุกเมื่อ เกื้อทุกสิ่ง จริงทั้งสิ้น
ไม่อาจแลก แจกไม่ได้ ไม่ต้องจินต์ ไร้ราคิน อาบอินทรีย์ บริสุทธิ์
ไม่อาจแลก แจกไม่ได้ ไม่ต้องจินต์ ไร้ราคิน อาบอินทรีย์ บริสุทธิ์
รสแห่งผล กุศลกรรม ล้ำเวลา อดีตมา อนาคต ไม่ลด-หยุด
ไม่ห่วงหา ไม่หวงแหน ไม่แร้นรุจ ใช่เพียงมนุษย์ ที่สุดสัตว์ สัมผัสใจ
ไม่ห่วงหา ไม่หวงแหน ไม่แร้นรุจ ใช่เพียงมนุษย์ ที่สุดสัตว์ สัมผัสใจ
รสแห่งผล กุศลกรรม ล้ำเลอค่า เหนือดินฟ้า มหาสมุทร ประดุจได้
ดั่งอำมฤต ประสิทธิ์ผล พ้นวารวัย กุศลไซร้ ณ ปลายสุด หลุดพ้นเอย ฯ
๒๐ สิงหาคม ๒๕๕๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น