กลอน : สัจจะ จากป่าดิบชื้น

กลอน : สัจจะ จากป่าดิบชื้น

       ป่าดิบชื้น คืนวัน นิรันดร                    แดดไม่ซอน รอนเล็ด ลงเขตพื้น

ต้นยางใหญ่ สูงเสียดฟ้า ท้าวันคืน              ดินชุ่มชื่น ดื่นชีวิต พิสดาร

      ป่าแบ่งปัน การดำรง คงชีวิต              ไม่ขึ้นชิด ปกปิดช่อง แสงส่องผ่าน

ต้นไม่ใหญ่ โตไกลห่าง อย่างเบิกบาน         ให้พืชพาน ชั้นกลาง-ต่ำ โตตามสบาย

      ใต้ต้นไม้ ต่ำเตี้ย สูงเรี่ยพื้น                เศษใบ-ฟืน ขอนผุ ดูรกหลาย

เห็ด-มอส-เฟิร์น-ไลเค่น ฯลฯ ไม่เว้นวาย     เกาะกระจาย ตั้งตัว ทั่วพงพี

      โคนต้นใหญ่ ไม้เลื้อย ขึ้นเรื่อยรอบ      รากไทรชอบ พันมิด รอบทิศถี่
กล้วยไม้เกาะ เลาะกิ่ง สูง..ยิ่งมี                งามตามที่ แสงส่อง ต้องน้ำค้าง

      สัตว์-ต้นไม้ ทั้งหลาย ในผืนป่า           ใช่โตมา ให้ฆ่า-โค่น คนตัดถาง
สัตว์-ต้นไม้ อาศัยป่า ชีวาวาง                   โดนเผา-ล้าง ป่า-สัตว์ อาจสูญสิ้น

      อุทยาน แห่งชาติ หลากสัตว์ป่า           แต่เดินหา ยากเห็น เช่นถวิล
สัญชาตญาณ ระแวดระวัง ยั้งอาจิณ            แค่ได้ยิน สุ้มเสียง ยังเสี่ยงภัย

      คนไม่ได้ ศึกษา ธรรมาบท                 สันดานคด บดบัง สังสารไส

อกุศล มลทิน อจินไตย                           ไม่แจ้งใจ ใฝ่โทษ ประโยชน์พราง

      มองคนดี มีศีลธรรม น่าขำขบ              ไม่สยบ สบประมาท มักขัดขวาง
ถึงเป็นเพื่อน พี่น้อง ต้องแยกทาง               ต่างคนต่าง สร้างกรรม นำผลมา

      การไม่พบ คนพาล บันดาลสุข             อบายมุข หนึ่งนั้น "พาลคบหา"
คบคนดี ชีวี ศรีประภา                              มิ่งมังคลา ประสาทธ์ สวัสดี ฯ

                                                         ๓๐ มีนาคม ๒๕๕๓