ยินดีต้อนรับ อาคันตุกะ ทุกท่าน

สมัคร Blogger.com ตั้งแต่ยังเป็นเว็ปอิสระ ต้องสร้างรหัสผ่าน แต่ตอนนั้นเพิ่งหัดใช้คอมพิวเตอร์จึงทำผิดพลาดตอนสร้างรหัส ทำให้บล็อก avijjabhikkhu เข้าไม่ได้ ต้องสร้างบล็อกใหม่ใช้ชื่อใหม่ จากคำว่า bhikkhu เป็น pikkhu แทน
ด้วยข้อจำกัดด้านเวลา-ข้อมูล-สติปัญญา-ความรู้ความสามารถ-ความรีบเร่ง ทำให้เกิดความผิดพลาดได้ ผู้เขียนขออภัยเป็นอย่างยิ่ง และขอขอบคุณสำหรับคำแนะนำเพื่อการแก้ไขความผิดพลาด ผู้เขียนไม่สงวนลิขสิทธิ์สำหรับการคัดลอก การนำไปเผยแพร่ที่ไม่ใช่เพื่อการค้า ขอเพียงแต่อย่าแอบอ้างว่าเป็นผลงานของผู้อื่น แต่ผู้เขียนขอสงวนลิขสิทธิ์ในผลงานนี้ สำหรับการนำไปเผยแพร่เพื่อการค้าหากำไร
*นักเรียน อย่าลอกเป็นการบ้านไปส่งครูนะครับ เพราะไม่สุจริต ไม่เป็นประโยชน์แก่การพัฒนาความรู้ความสามารถ ดูไว้เป็นตัวอย่างก็พอ
มีอะไรสงสัย ไม่เข้าใจ ต้องการคำอธิบาย ก็ถามมาได้

วันเสาร์ที่ 21 สิงหาคม พ.ศ. 2553

กลอน : สัจจะ จากป่าเขา


                                                                    

กลอน : สัจจะ จากป่าเขา


      สัตว์ทั้งหลาย ในผืนป่า อาศัยกลิ่น              การได้ยิน สุ้มเสียงถือ สื่อเหตุหมาย
ธรรมชาติ สร้างชีวี มีพิษ(ภัย)พราย                ร่องรอยหลาย ได้เรียนรู้ การอยู่กิน

      เศษกิ่งไม้ ใบหักหล่น ผลถูกปลิด               รอยข่วน-ขวิด ติดแน่นนาน ยาวกาลสิ้น
รอยเท้าหลาก เหยียบฝากไว้ ในผืนดิน           ประกาศถิ่น กลิ่นฉี่-มูล คุ้นของใครฯลฯ

      ตามแอ่งน้ำ ลำคลองผ่าน ธาร-น้ำซับ          ฝูงสัตว์สรรพ ผลัดปรับเปลี่ยน เวียนกินใช้
ป่าสมบูรณ์ ย่อมจุนเจือ ทุกเมื่อไป                 ไม่ขาดหาย แหล่งสายน้ำ ค้ำชีวา

      ดำเนินเท้า ก้าวเข้าไกล ไนป่าลึก               ความรู้สึก ตรึกหลากหลาย ในผัสสา
ป่าธรรมชาติ ผลัดแปรเปลี่ยน อย่างเนียนตา     ภูมิประเทศ ต่างพา แปลกแยกกัน

      ณ ป่าลุ่ม ชุ่มน้ำ ความชอุ่ม                       มอส-เฟิร์นคลุม แมกต้นหมาก หลากสีสัน
ป่าดิบแล้ง แหล่งชายเลน เบญจพรรณ            ทุ่งหญ้าครัน เกิดลานกว้าง อลังการ์

      ป่าต่างไป สัตว์มากมาย ย่อมกลายต่าง        นกสล้าง หนอน-แมลง แมง-มัจฉาฯลฯ
สิ่งวิเศษ งานวิจิตร พิจารณา                         เห็นคุณค่า ธรรมชาติ อัศจรรย์

      ชีวิตดั่ง ย่างเดินป่า ทรหด                        จวบจนหมด วัฒนา อายุขันธ์
วิบากกรรม นำกล้ำเกิน เผชิญกัน                   ต้องฝ่าฟัน บากบั่นบุก ทุกชีวี

      จนสิ้นสู่ ภูมิทัศน์ ผลัดกาละ                      หมดปราณะ ใช่จะจบ สบสันติ์ศรี
เพียงเปลี่ยนยาน ผันเปลี่ยนร่าง ย่างไพรพี       เริ่มใหม่มี วัฏฏ์ที่เห็น เป็นอาจิณ

      คนๆหนึ่ง คำนึงว่า "กินอะไร ?"                  อีกร้อยไขว่ หมายเสาะหา "จะได้กิน ?"
บางคนแค่ ไม่ชื่นชู คิดดูหมิ่น                        อีกล้านดิ้น หา(ที่)ซุกหัว จนตัวตาย ฯ

                                                                         ๘ เมษายน ๒๕๕๓             

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น