กลอน : จิต ว่าง ไร้ ไสว สว่าง

กลอน : จิต ว่าง ไร้ ไสว สว่าง

      ฟ้าว่าง ร้างเมฆา        แสงจันทรา ทั่วธานี

ส่องสาด สะอาดมี            เย็นฤดี คลี่ผ่อนคลาย

      ยืนดู อยู่คนเดียว       ไม่เปล่าเปลี่ยว เที่ยวเดียวดาย

มีธรรม กำกับท้าย            สุทธิ์ผ่องผาย สิ่งใดพัน

      ข้างแรม แชล่มชื่น      หัวใจรื่น ชื่นชมฉันท์
หมดห่วง ชมดวงจันทร์      หมดสั่งสรรค์ มารฤทัย

      ห่วงใคร มาหลายวัน   แม้แต่ฝัน สะท้านใจ

ปลดห่วง ที่จ้วงไป            แสนสบาย กาย..วิญญาน์

      ตัดตรึง ถึงกมล          ตัดตน พ้น..อวิชฺชา

ตัดขาด ไร้อาชญา            ..อนัตตา..สบาย...สบาย..

      ตัณหา อุปาทาน         ธรรม์บีบคั้น มานห่อนหาย

ปลดเถิด เปิดปล่อยปลาย    จิต..ว่าง..ไร้..ไสว..สว่าง..

      โอวาท "..สะจิตตะ       ปะริโย ทะปะนัง..."สาง

บริสุทธิ์ สะอาด สล้าง        จิตใจช่าง..ว่าง..อำไพ..

      ดั่งเมฆา อำลาจันทร์     กลอนติดตัน พลันลื่นไหล

หมดห่วง ล่วงฤทัย             จิตสดใส คล้ายคืนเอย ฯ

๒๕ ตุลาคม ๒๕๕๓