ยินดีต้อนรับ อาคันตุกะ ทุกท่าน

สมัคร Blogger.com ตั้งแต่ยังเป็นเว็ปอิสระ ต้องสร้างรหัสผ่าน แต่ตอนนั้นเพิ่งหัดใช้คอมพิวเตอร์จึงทำผิดพลาดตอนสร้างรหัส ทำให้บล็อก avijjabhikkhu เข้าไม่ได้ ต้องสร้างบล็อกใหม่ใช้ชื่อใหม่ จากคำว่า bhikkhu เป็น pikkhu แทน
ด้วยข้อจำกัดด้านเวลา-ข้อมูล-สติปัญญา-ความรู้ความสามารถ-ความรีบเร่ง ทำให้เกิดความผิดพลาดได้ ผู้เขียนขออภัยเป็นอย่างยิ่ง และขอขอบคุณสำหรับคำแนะนำเพื่อการแก้ไขความผิดพลาด ผู้เขียนไม่สงวนลิขสิทธิ์สำหรับการคัดลอก การนำไปเผยแพร่ที่ไม่ใช่เพื่อการค้า ขอเพียงแต่อย่าแอบอ้างว่าเป็นผลงานของผู้อื่น แต่ผู้เขียนขอสงวนลิขสิทธิ์ในผลงานนี้ สำหรับการนำไปเผยแพร่เพื่อการค้าหากำไร
*นักเรียน อย่าลอกเป็นการบ้านไปส่งครูนะครับ เพราะไม่สุจริต ไม่เป็นประโยชน์แก่การพัฒนาความรู้ความสามารถ ดูไว้เป็นตัวอย่างก็พอ
มีอะไรสงสัย ไม่เข้าใจ ต้องการคำอธิบาย ก็ถามมาได้

วันพฤหัสบดีที่ 21 ตุลาคม พ.ศ. 2553

กลอนเปล่า : มองดูจิตใจของเธอ



กลอนเปล่า : มองดูจิตใจของเธอ

จิตใจของคนเรานั้น.....

มีความแตกต่างกันไป....อย่างที่สามารถมองเห็นได้
ด้วยดวงตา...คือ ปัญญาอันบริสุทธิ์
ปราศจากกิเลส และมลทินใดๆ.....

เป็นดวงตาที่ไม่มีในปุถุชน คนทั่วไป....
แต่จะมีใน...บุคคลผู้มีตนอันฝึกดีแล้ว....เท่านั้น

ผู้พากเพียร...เพื่อขัดเกลาจิตใจ
ให้ปราศจาก กิเลส...ตัณหา...และมลทินทั้งหลาย....
จนหลงเหลือแต่พียงเบาบาง...
หรือหมดสิ้นไป.....

เป็นผู้มีดวงตาคือปัญญา...อันสามารถมองเห็น
จิตใจ...ที่กำลังทุกข์นั้น...ช่างบอบช้ำ
จิตใจ...ที่กำลังสุขนั้น....ช่างพองโต
จิตใจ...ที่กำลังมีความต้องการ...ช่างคับแคบ
จิตใจ...ที่กำลังช่วยเหลือผู้อื่น...ช่างกว้างขวาง
และจิตใจที่ปราศจากซึ่งทุกข์..ไร้ซึ่งสุข...
คือ จิตใจอันเป็น อุเบกขานั้น...
ช่างว่างเปล่า.....ปลอดโปร่ง...โล่ง...สบาย.....

จิตใจของคนที่รักแต่ตัวเอง.....
มีที่ว่างแค่สำหรับเก็บความต้องการส่วนตัวเท่านั้น....
จึงคับแคบ...ตื้น....เขิน....แข็งกระด้าง....และเย็นชา....
ไม่มีทีว่างสำหรับเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่แก่คนอื่น....
เป็นจิตใจที่จะเปิด...
เมื่อตัวเองมีความต้องการไขว่คว้า...และปลดปล่อย...
เป็นจิตใจที่จะปิด....
เมื่อผู้อื่นต้องการความช่วยเหลือ.....

พรหมวิหารธรรม ได้แก่...
เมตตา..คือ ความปรารถนาที่จะทำให้ผุ้อื่นมีความสุข...
กรุณา...คือ ความปรารถนาที่จะช่วยให้ผู้อื่นพ้นทุกข์....
มุทิตา...คือ ความพลอยยินดี เมื่อผู้อื่นได้ดี....
อุเบกขา คือ ความปล่อยวางเฉย เมื่อผู้อื่นเป็นทุกข์.....

จิตใจของผู้ที่ผ่านการอบรม "พรหมวิหารธรรม "
มาอย่างดีแล้ว...
ย่อมเปิดตัวเอง อยู่ตลอดเวลา...
ไม่เคยปิด...
ย่อมมีที่ว่างเสมอ...
สำหรับเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่แก่ผู้อื่น....
เป็นจิตใจที่กว้างขวาง...
สะอาด...โล่ง...ไม่มีวันตีบตัน....
มีแต่จะคอยเติมความต้องการของผู้อื่นเข้าไป....
อย่างไม่มีวันเต็ม.....

เธอคงยังไม่รู้ตัวสินะ...
ว่าฉัน......
คือ ผู้ที่มองเห็น...จิตใจของเธอ
ทั้งๆที่เธอ...ซึ่งเป็นเจ้าของจิตใจ...
กลับมองไม่เห็น......

เธอลองออกไปยืนกลางที่โล่งแจ้ง...
เงยหน้าขึ้นไปสู่ท้องฟ้า...
หลับตา...
สูดลมหายใจเข้าไปให้ลึกๆ.....
ลืมความมีตัวตน....
สูดลมหายใจเข้าไปให้ลึกๆ.....
ลืมความมีของๆตน.....

แล้วเธอ....จะมองเห็นจิตใจของเธอ....
ที่กว้างใหญ่....เท่ากับท้องฟ้า....
สว่างไสว....
ราวกับดวงจันทร์วันเพ็ญ.....ฯ

๒๑ ตุลาคม ๒๕๕๓

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น