กลอนธรรมะ : คนเหมือนกัน แต่แตกต่างกัน

                      
     

 

กลอนธรรมะ : คนเหมือนกัน แต่แตกต่างกัน

      ดินคั้น ปั้นเป็นเตา        แกลบดิบเผา เป็นเตาไฟ

แข็งแรง พอแกงไร            แตกร้าวง่าย ไม่แกร่งเงา

      ดินคั้น ปั้นเป็นครก       เกลือสาดซก ฟืนพกเผา

แปลงดิน เป็นหินเพรา          ยากแตกร้าว แกร่งเท่าไร

      ต่างคน ยลเป็น "คน"    ต่าง "กมล" ต่างคนไป

แตกต่าง อย่างห่างไกล       ต่าง "นิสัย" ต่าง " ใจ"จล

      บางคน เห็นแก่ตัว        หลงเมามัว แต่ตัว "ตน"

คนเข็ญ ไม่เห็น "คน"          คน"รวย"ล้น คบสนใจ

      บางคน เห็นแก่เขา        ไม่มัวเมา เอาอะไร

เผื่อแผ่ แล่รวยใจ                แม้ไร้ทรัพย์ ไม่อับจน

      บางคน เห็นแก่ได้         หลงเมามาย ใคร่อกุศล
ทุจริต คิดฉ้อฉล                  เห็นแก่ผล ประโยชน์ส่วนตัว

      บางคน ยลแต่"ธรรม"     ไม่ก่อกรรม ทำความชั่ว
สุจริต ติดใจ-หัว                  ละอาย-กลัว บาป-ชั่ว-ทราม

      บางคน "เอาแต่ใจ"        ทำอะไร ตามใจ...หลาม

ถูก / ผิด ไม่คิดคร้าม            เอา "ตน"ค้ำ เป็นสำคัญ

      บางคน กมลใส             ทำอะไร ไม่ไพร่พันธ์
ศีลธรรม สัมมาจรรย์              ยึดหลักการ ครรลองกรรม

      บางคน "ตน"เป็นใหญ่      แต่งแต่กาย ให้สวยงำ
จิตใจ สาไถยต่ำ                    คิดใฝ่ทราม กรำบาปไกร

      บางคน ยล "ตน"ชัด         คอยเกลาขัด ดัดนิสัย
มลทิน ปัดสิ้นไป                    ผุดผ่องใส ใจสวยงำ

      บางคน เอื้ออารี               บางคนตระหนี่ แม้มีล้ำ

บางคน เชื่อกลกรรม               บางคนหยาม ขำกระไร

      "ดิน"เหมือน เตือนให้คิด    เหมือน"คน" ผิด ตรง"จิตใจ"
แตกต่าง ห่างกันไกล              ยากจะให้ รวมใจกัน ฯ

                                     ๒๒ ตุลาคม ๒๕๕๓