โลกแห่งการสื่อสารด้วยภาษา
ในโลกแห่งการสื่อสารด้วยภาษา แห่งนี้
เป็นโลกที่เราติดต่อกันด้วยความคิดและนิสัยใจคอ
อายุของความคิดและนิสัย(วุฒิภาวะ)ต่างหากที่ควรพิจารณา ว่าใครเป็นพี่ / น้อง /ลุง / ป้า /เด็ก / ผู้ใหญ่ฯลฯ
สติปัญญา-ความรู้-คุณงามความดี-จริยธรรมและศีลธรรมต่างหากที่แสดงถึงคุณค่าของคน
อาชีพ-ฐานะ-วุฒิการศึกษา-ยศฐาน์บรรดาศักดิ์-รูปกาย-สุขภาพกาย ฯลฯ
หามีประโยชน์อันใดไม่ และไม่มีผลใดๆในโลกแห่งนี้
ในโลกแห่งนี้ สิ่งที่ยังกระทำต่อกันได้ คือ วจีกรรม(ผ่านการใช้ภาษา)และมโนกรรม(คิด-สั่งให้พิมพ์) เท่านั้น
กายกรรม ทำอะไรต่อกันในโลกแห่งนี้ไม่ได้
การกิน-การดื่ม-การดมกลิ่น-จะมาจับมือถือแขนกัน - จะมากอดจูบกัน - จะมาทำร้ายร่างกายกัน ฯลฯ ทำไม่ได้
ได้แต่แสดงออกผ่านการใช้ภาษาเท่านั้น
ดังนั้นการใช้ภ่าษาจึงเป็นสิ่งที่พึงให้ความสำคัญ
สามารถวิเคราะห์นิสัยใจคอ-ความคิด-ค่านิยม-ระดับสติปัญญา-เจตนารมณ์
วัตถุประสงค์-อารมณ์-สุขภาพจิต ฯลฯ
สรุปคือ สามารถวิเคราะห์ความเป็นตัวตนของคน
ว่าคนๆนั้นดี / เลว /สุจริต /ทุจริต / เป็นมิตร / เป็นศัตรู ฯลฯได้จากการใช้ภาษาเหล่านั้น
แม้แต่การใช้ถ้อยคำที่มาก / น้อยก็สามารถนำมาประกอบการวิเคราะห์ได้ด้วยซ้ำ
อีกทั้งการใช้ภาษา ณ ที่นี้
ยังสามารถสร้างบุญกุศล / ก่อบาปกรรมได้อย่างสะดวก
จะทำความดี เป็นคนดี / จะทำความชั่ว เป็นคนชั่ว
หรือแม้แต่จะได้รับผลกรรมจากสิ่งที่ตนได้ก่อไว้ตามหลักของกฎแห่งกรรม ก็ได้เช่นกัน
การใช้ภาษาที่นี่ยังสามารถสร้างมิตรภาพ / ทำลายความสัมพันธ์ ที่มีต่อกันได้
โลกแห่งนี้ ยังสามารถสร้าง / หาความสุข
สร้าง /หาความทุกข์ ให้แก่ตัวเองได้
หรือแม้แต่การสร้างความเจริญก้าวหน้า / การสร้างความเสื่อมเสีย ให้แก่ตนเองและผู้อื่น
ก็ล้วนแต่เป็นสิ่งที่กระทำได้
และควรเลือกสรรอย่างระมัดระวัง
หากไม่มีการนำไปสู่การกระทำที่ต่อเนื่องสู่โลกภายนอกแล้ว
โลกแห่งนี้ ก็เริ่มก่อตัวเมื่อมีการเข้าสู่ระบบ
โลกแห่งนี้จะสิ้นสุดลงเมื่อออกจากระบบ
การฝังจิตฝังใจในโลกที่ใช้ตัวอักษรและสร้างจินตนาการมากนี้
ทำให้บ่อยครั้งที่ผู้ใช้เกิดการ" in "มากเกินไป
เก็บเอาไปคิด-เอาไปใฝ่ฝัน-เอาไปปรุงแต่ง อย่างเอาจริงเอาจัง
จนเกิดการแยกโลกแห่งนี้ออกจากชีวิตจริงที่ร่างกายดำรงอยู่ไม่ได้
สิ่งนี้ย่อมไม่ใช่สิ่งที่มีประโยขน์แต่อย่างใด
บ่อยครั้งก็เป็นโทษถึงกับเกิดความสับสนวุ่นวายในชีวิต
การเจ็บป่วยเล็กๆน้อยๆ-ติดคุกติดตาราง จนกระทั่งถึงตายได้
ผู้เขียนจะขอจบบทความนี้ด้วยคาถาศักดิ์สิทธิ์ว่า
"...เธอทั้งหลาย จงยังความไม่ประมาทให้ถึงพร้อมเถิด.."พุทธพจน์ฯ
๘ ตุลาคม ๒๕๕๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น