ในโลกของความซึมเศร้า : กลอนกำลังใจ

                   
                                       

ในโลกของความซึมเศร้า : กลอนกำลังใจ

      ในยาม ฟ้าครึ้ม ซึมคล้ำ                เมฆดำ ฉ่ำฝน หล่นเฝือ

เย็นชืด มืดชุม คลุมเครือ                     ไม่เหลือ ทางเลือก เยือกใย(เยือก=เย็นเข้าหัวใจ)

      ยามจิต อึมครึม ซึมเศร้า                ฉันเฝ้า ฝังตน หนใฝ่

อยู่ใน กรอบแคบ แทบไคล                   ห่างไกล ไปจาก โลกา

      แม้เดิน ท่ามกลาง ระหว่างชน          แม้โดน ชนคะมำ คว่ำหน้า 

แม้ตอบ โต้ใคร ไปมา                          แต่ทว่า เหมือนยล (อยู่)คนเดียว

      อยู่ใน โลกไร้ ชีวิต                        อยู่ชิด ติดความ เปล่าเปลี่ยว

อยู่อย่าง เย็นชืด มืดเชียว                      อยู่เหี่ยว แห้งร้าง วังเวง

      โลกที่ ไม่มี ทางออก                     โลกชอก ช้ำซม ข่มเหง

โลกไร้ สีสัน บรรเลง                           โลกเคร่ง เร่งเครียด เบียดบัง

      อยากมี สักคน เข้าใจ                     เข้ามา ข้างใน ให้หวัง

ปลุกปลอบ มอบใจ ไกรพลัง                   ให้ห่าง ดังเปลี่ยว เดียวใด

     สักคน ช่วยค้ำ ประคอง                    เช็ดหน้า น้ำนอง ร้องไห้

เอาใจ แนบโอบ กอดใจ                        พาฉัน ออกไป เสียที

      ใครล่ะ จะมา เหลียวแล?                  มีแต่ แห่หัน หน้าหนี

ปราศจาก น้ำใจ ไมตรี                           ต่างมี แต่เห็น แก่ตน

      สมควร แก่กาล (เริ่ม)เรียนรู้               ซึมสลด หดหู่ = อกุศล

ฝังใจ ในโลก มืดมน                                ไม่มี ทางพ้น น้ำตา

      (จึง)หายใจ เข้าไป ลึกๆ                    ตรองตรึก ผนึก ปัญหา

ลุกขึ้น ยืนสู้ อยู่ท้า                                 ฟันฝ่า อย่าท้อ ต่อไป

      พึ่งพา ตนพ้น หนทาง                       อ้างว้าง เศร้าซึม ลืมไส

ปลุกเร้า ความคิด จิตใจ                           สร้างสรรค์ ฝันใฝ่ ไป(เป็น)จริง

      เมฆหม่น พ้นผ่าน คลานเคลื่อน            แสงทอง รองเลื่อน เชือนพริ้ง

นกร้อง ซ้องใส ไหวติง                            ทุกสิ่ง สวยสด งดงาม ฯ

๒๑ กันยายน ๒๕๕๔