มิตรภาพ : กลอนดอกสร้อย
มิตร เอ๋ย มิตรภาพ สวยงามตราบ ฟ้าสิ้น
ดินเสื่อมไส
หล่อเลี้ยงสรรพ ชีวิต
รักษ์จิตใจ ดั่งน้ำใส
ไหลริน ชีวินทรีย์
บริสุทธิ์ ประดุจฟ้า ประทานฝน จิตสุคนธ์ ดลหล้า สุธาศรี
ความเมตตา กรุณา
ปราณี ดุจชลธี
รี่เพี้ยง เลี้ยงไพรวัน
ความช่วยเหลือ เกื้อกูล สัมบูรณ์จิต นิรมิต โลกา ปานสวรรค์
บันดาลดวง กมล
ดลเทวัญ จิรัฐติกาล
สันติ์เปรม เกษมปอง(จิรัฐติกาล=เวลายาวนาน)
จากต่างดิน ถิ่นแดน แคว้นประเทศ จากต่างเพศ ต่างวัย ไม่ขัดข้อง
ต่างภาษา วัฒนธรรม
กรรมครรลอง เหมือนร่วมท้อง
มารดา บิดาดร
เอาใจใส่ ให้ปัน วันเวลา เอาชีวา มารวม สวมสมร
เอาดวงใจ ให้ปัน
ไม่สั่นคลอน เอาดวงตา
อาวรณ์ สะท้อนใจ
ทำให้จิต อิ่มเอิบ ต่างเติบโต ทำให้โล กากว้าง สว่างไสว
ทำให้แห้ง แล้งขื่น
รื้นทันใด ช่วยทำให้
อบอุ่น ละมุนมี
เสมือนน้ำ อำมฤต ศักดิ์สิทธิ์รด บันดาลหมด เศร้าหมอง เรืองรองศรี
ขจัดความ มืดมน
พ้นชีวี
ดั่งสุรีย์ ส่องหล้า ทิวาวัน
มิตรภาพ จับใจ ใครคนหนึ่ง เพียงพอรึง พึงจิต
คิดสร้างสรรค์
สู้ปัญหา อุปสรรค
หนักฝ่าฟัน
ไม่พรึงพรั่น ขันแข็ง แกร่งไกรเอย ฯ
๒๖ กันยายน ๒๕๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น