ดอกฝิ่น : กลอนสุภาพ
กลีบบางเบา เนาเบ่งบาน
ในม่านหมอก สีแดงดอก
ซอกขาวคม ชมพูไข
ก้านเรียวเล็ก
เสกเหยียดยาว สาวเยื่อใย ครองขุนเขา ลำเนาใน ไพรพิวรรณ
กลีบร่วงหล่น ผลกลมเกลี้ยง
เคียงเขียวเข้ม ค่อยเติบเต็ม
เขษมสบ บรรจบสรรค์
ผลแก่กลม
อมยางย้อย ขาวพร้อยพรรณ เคี่ยวเหนียวนาน ผันสันสี นิลนำ
รวมเก็บก้อน ซ่อนพิษภัย ในนาม"ฝิ่น" เสพย์สูดกลิ่น วิญญาณย้าย ไถลถลำ
ทำลายร่าง
อย่างย่อยยับ ทรัพย์เสื่อมยำ ชีวีต่ำ ส่ำสุขสิ้น ชีวินวาย
ชายหญิงเยี่ยง เพี้ยง"ฝิ่น"เฝือ เหลือหลากล้น งามยวนยล จนเหม่อมอง จองหลงหลาย
เชี่ยวชาญเชิง
เริงราคี
เล่ห์ผีพราย ผู้เผลอไผล ใจลุ่มหลง โยงมารยา
ถ่อยศีลธรรม ตามแต่ใจ
ใคร่ครุ่นคิด ทุจริต ลิดรอนธรรม ตามตัณหา
ชื่นชมชั่ว
มั่วเมามาย
ไพร่พาลา ใครคบค้า พาพินาศ ปราศเปรมปรีดิ์
" อเสวนา จ พาลานํ "พุทธสั่งสอน กล่าวเป็นกลอน ป้อนศึกษา ประสบศรี
เลือกคู่ครอง
มองจิตใจ
ไร้ร้อนมี ดูเด่นดี ธีรธรรม จำเนียนเอย ฯ
๙ กันยายน
๒๕๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น