คิดถึงบ้าน : กาพย์ ห่อ โคลง
๏ นั่งริม หน้าต่างจ้อง มองฝนฟ่อง นองฟ้าล้น
หยาดแล้ว
หยาดเล่าหล่น ยลไร้ล้า รินโปรยไป
๑.
นั่งริมหน้าต่างจ้อง มองฝน
ไหลหลั่งรินระรน จากฟ้า
หยาดแล้วหยาดเล่ายล หยาดผุด
ไป่หยุดแรงอ่อนล้า พร่ำพร้อยโปรยปราย ฯ
๏ ดั่งข้า น้ำตานอง อกหม่นหมอง ร้องร่ำไห้
จากบ้าน ซานแสนไกล ไร้ที่พึ่ง พิงพักพา
๒.
ดั่งข้ามีแต่น้ำ ตานอง
จิตใจหม่นมัวหมอง ร่ำไห้
ห่างบ้านซานซมจอง ไกลจาก
ที่พึ่งพิงพรากไร้ ห่อนได้พักพา ฯ
๏ ดิ้นรน ตัวคนเดียว ช่างเปล่าเปลี่ยว แสนเหว่ว้า
เพื่อนตรำ
คือน้ำตา
คละความเหงา เคล้าเดียวดาย
๓.
ตัวตนเดียวรนดิ้น เอกา
แสนเปลี่ยวใจกายา เหว่เศร้า(เหว่=เปล่าเปลี่ยว)
(ความ)เหงา-เดียวดายมักมา เยือนจิต
เพื่อนสนิทคอยเคียงเคล้า คือน้ำตาไหล ฯ
๏ ครวญจิต คิดถึงบ้าน จากมานาน แทบพานสลาย
โศกี ไม่คลี่คลาย ไร้รักมอบ
ปลอบประโลม
๔. ครวญจิตคิดถึงบ้าน นานมา
แทบสลายในมนา สั่นคร้าม
มีแค่ความโศกา คอยปลอบ
ไม่มีรักหักห้าม ปลุกเร้าประโลม
ฯ
๏ เศร้าจิต คิดถึงบ้าน ยามกลางวัน งานหาญโหม
ยามค่ำ ขื่นประโคม น้ำตาชโลม ผล็อยหลับไป ฯ
๕. เศร้าจิตคิดถึงบ้าน เซื่องโทรม
กลางวันงานหาญโหม กลบไว้
กลางคืนขมขื่นชโลม ระส่ำ
ชลเนตรนองร่ำไห้ อ่อนล้าหลับผล็อย ฯ
๑๗ กันยายน ๒๕๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น