กลางไพร
ในรัตติ : กาพย์สุรางคนางค์ ๒๘
๏ ยามเพ็ญ เย็นย่ำ
สนธ ยาพร่ำ
สู่ดง พงพี
ฟากฟ้า สดใส
ป่าไม้ ขจี
สงบ สบศรี
สุขี ชีวา
๏ ค่อยค่อย เข้าสู่
เหมัน ตฤดู
รู้สึก กายา
เย็นเย็น
แห้งแห้ง ฝนแล้ง แรงรา
สั้นมี ทิวา
ราตรี ยาวยัน
๏ ห่างไกล ผู้คน
หากใกล้
สุคนธ์
พญา สัตบรรณ
หอมกลิ่น
แต่ไกล ชวนให้
เหหัน
เพลินใน
ไพรวัน
สุขสันติ์ ฤดี
๏ ต้นสูง ตระหง่าน
ตั้งตรง ทะยาน
ทรงคราญ สวยศรี
ดอกขาว
นวลนุ่ม
ดกชุม คลุมคลี่
ทั่วต้น
ท้นมี
กลิ่น-สี ขจร
๏ นั่งริม ลำธาร
รมย์รื่น
ชื่นบาน
สุขศานติ์ สโมสร
น้ำนอง ตลิ่ง
ไหลนิ่ง วิ่งวร
ท้องฟ้า
สะท้อน
ย้อนดาว เย้าเดือน
๏ น้ำมี เดือนดาว
ดั่งเช่น
เห็นหาว
สกาว เสมือน
กลางไพร รัตติ
แสงสี ลางเลือน
เวลา
เป็นเพื่อน
ไม่เคลื่อน ไคลคลา
๏ ไพรสณฑ์ คนเดียว
ดีกว่า
ท่องเที่ยว
เกี่ยวข้อง พาลา
ปิดปาก สนิท
ไม่คิด อิดหนา
ดีกว่า เสวนา
ไร้สา ระพัน
๏ ในความ สงบ
สุขง่าย ได้พบ
สบเกษม สันติ์
ดีกว่า ระเริง
บันเทิง โทษทัณฑ์
เสื่อมทรัพย์
รับรัน ปัญญา มืดมน
๏ ดำรง สติ
ตั้งส มาธิ
ตริตรอง กุศล
ขัดเกลา จิตใจ
ไขนิ รมล
สัมฤทธิ์
ศิษฏ์ผล
พ้นโศก เศร้าเอย ฯ
๒๖ ตุลาคม ๒๕๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น