หัวใจ ใน ความเหงา : กลอนจรรโลงใจ
๏ หัวใจ
ที่ใคร่ ความเหงา
โศกเศร้า ว้าเหว่ เห่หา
ความรัก จากใคร
ในคณา ทรมาน์ ทรมาน
สุดทานทน
๏ หัวใจ
ที่ได้ แต่เหงา
ปวดร้าว เปล่าเปลี่ยว เซียวสน
มองแต่ น้ำตา
ระคน เอ่อล้น
ท้นท่วม อ่วมอาย
๏ หัวใจ ที่ใช้ ความเหงา เป็นเพื่อน เหมือนเพรา เฉาฉาย
อ้างว้าง ร้างเปลี่ยว
เดียวดาย หลงหาย ในห้วง มายา
๏ หัวใจ
ที่ไม่ หายเหงา
หลงเงา แห่งความ โหยหา
รักพลอด ตลอด
เวลา ชีวา ระทด ระทม
๏ หัวใจ
ไม่ตาย เพราะเหงา
แต่ความ ซึมเศร้า สั่งสม
บันดาล ปัญญา
เสื่อมซม โง่งม จมลึก
โลกันตร์
๏ หัวใจ
ที่ไม่ ยอมเหงา ไม่เศร้า วิโยค โศกศัลย์
ไม่ยอม ร่ำไร
รำพัน ปิดกั้น
ปานตน คนเดียว
๏ หัวใจ
อย่าให้ ความเหงา
คล้อยเข้า เมาแวะ แม้เดี๋ยว
อย่าปล่อย อารมณ์
จมเจียว เฉลียว เชี่ยวชาญ
มาน มล
๏ หัวใจ
จะไม่ เคยเหงา
หากเข้า ใจใน เหตุผล
เกิด-ตาย ในความ เป็นคน เพียงตน คนเดียว...เที่ยวไป ฯ
๑ ตุลาคม ๒๕๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น