arunsawat.com
เรา..โชคดีแล้ว : กลบทสะบัดสะบื้ง
กลบท สะบัดสะบิ้ง มีข้อบังคับ
ให้คำท้ายวรรค
๔ คำเข้าสัมผัสอักษรกับ คำที่ ๖ กับคำที่ ๘ ซ้ำกัน
และคำที่ ๗
กับคำที่ ๙ ร่วมสัมผัสอักษร แต่ สระเพี้ยนเสียงกัน
แต่ในกลอนบทนี้
บางจุดจะไม่แต่งตามข้อบังคับ เพราะ ต้องการใช้คำที่ให้ความหมายคล้องจอง-ไพเราะกว่า
๏ รุ่งอรุ
โณทัย
พไร(ไพร)พนา เจ็ดโมงกว่า แต่ฟ้า สะลึมสลัว
หมอกฝนขาว
พราวพร่า ขมุกขมัว
กระจายทั่ว นัวนวล ละอวลละออง
๏ ดูดอกปีบ กลีบขาว
พราวพราย หล่นเรี่ยราย ใต้ต้น ไม่หม่นไม่หมอง
บริสุทธิ์
สะดุดตา น่าจับน่าจอง
ไม่ขัดข้อง ส่องทราม ตามเดิ่น(พื้น)ตามดิน
๏ เสมือนคน ทรงคุณ สุนทานสุนธรรม ย่อมงดงาม อำไพ ไม่เสื่อมไม่สิ้น
พร้อมพิบูล
คุณค่า ชีวาชีวิน แม้แผ่นดิน กลบหน้า สง่าสะงาม
๏ อากาศหนาว เข้าอก
สะทกสะท้าน ในดวงมาน ใสอุ่น ไม่ขุ่นไม่ขาม
ศีลธรรม
จำใจ ไม่เสื่อมไม่ทราม ธรรมชาติ สะอาดงาม ล้ำเลิศล้ำเลอ
๏ เราโชคดี มีประจักษ์
ยิ่งนักยิ่งหนา มีเวลา ชมความงาม สม่ำเสมอ
คนแสนล้าน
สิระกำ ต้องจำต้องเจอ น้ำล้นเอ่อ ท่วมสลด หมดเนื้อ(ตน)หมดตัว
๏ เราโชคดี ที่มีธรรม
อำพันอำไพ สถิตใน ความคิด ล้นจิต(หิต)ล้นหัว
เป็นที่พึ่ง
พักพิง ไม่กริ่งไม่กลัว พาพ้นชั่ว พัวพาล สุขมานสุขมน
๏ คนอดอยาก มากมาย
ในโลกในหล้า คนไร้ผ้า ห่มกาย หนาวตายหนาวตน
คนไร้ญาติ
ขาดยา กระเสือกกระสน คนไร้หน ทางไป ไร้พึ่งไร้พา
๏ เราโชคดี
มีโอกาส
สัมผัสสัมพันธ์ กาพย์กลอนฉันท์ บันเทิง เถลิงถลา
อยู่ในบ้าน
เปรอปรน จนชินจนชา สร้างตัณหา บ้าฝัน สารพันสารเพ ฯ
๑๔ ตุลาคม
๒๕๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น