กลอนเปล่า : พลาดได้ แต่ ไม่ยอมแพ้
ไม่ว่าวันเวลา จะช้าหรือเร็ว..
วันพรุ่งนี้....ก็ต้องมาถึง....
ถึงแม้ว่าวันนี้.... จะไม่ใช่วันพรุ่งนี้
แต่ก็มีบางสิ่งบางอย่าง...
และอีกหลายสิ่งหลายอย่าง....
ที่สายเกินไป...ที่จะเอื้อมมือไปแก้ไข.....
แต่ยังมีความผิดพลาดมากมายหลายสิ่ง....
มีความเป็นจริงอีกมากมายหลายอย่าง....
ที่ยังมีเวลาเพียงพอ...
ต่อการตั้งใจ...ใส่ใจ....ที่จะแก้ไข...
และ หรือ ทำให้ดีขึ้น
แม้ว่าการแก้ไขนั้นไซร้...
จะไม่อาจเรียกทุกสิ่งทุกอย่างที่สูญเสียไป...
ให้กลับมาเป็นเช่นดังเดิม...
แต่ก็ยังดีกว่า....
ปล่อยเวลาให้ผ่านไป...
โดยเอาแต่โศกเศร้าเสียใจ...
เอาแต่ร้องไห้คร่ำครวญ....
เอาแต่ทำร้าย..และซ้ำเติมตัวเอง....
หรือรอคอย...
ให้ปาฏิหาริย์ลอยมา...
จากฟากฟ้า....
รอคอยความเมตตาสงสาร...
จากคนพาล สารเลว เลวทราม ต่ำสถุน...
ฯลฯ
มันไม่ทำอะไรให้ดีขึ้นเลย...
นอกจาก....
การที่เราจะตระหนักในศักยภาพของความเป็นมนุษย์....
คุณค่าของความเป็นคน...
สติปัญญาที่แม้ว่าไม่เหลือล้น....
แต่ก็ไม่ไร้สิ้นความคิดจน ปัญญาอ่อน...
ที่ซุกซ่อนอยู่ในตัวตนของเรา....
แต่ถูกเก็บไว้อย่างอับเฉา....
เพราะไม่การที่เราไม่เอาใจใส่....
จงมองหาสิ่งดีๆที่มีในตน...
มองเห็นสิ่งที่เป็นขุมกำลังที่สั่งสมมาจากการเรียนรู้....
แล้วรวบรวมเป็นพลังเพื่อยืนหยัด....ต่อสู้....
อย่างผู้ไม่มีวันยอมแพ้...
ผู้ไม่มีวันยอมศิโรราบ...
แม้ต่อความหยาบทรามใดๆ...
ที่ไม่ควรเอามาใส่ใจ..
และไม่ยี่หระ....
จงทำทุกอย่างให้ดีที่สุด.....
ตราบเท่าที่ยังเป็นมนุษย์...
และยังคงสูดลมหายใจเข้า - ออก....ฯ
๒๕ ธันวาคม ๒๕๕๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น