กลอนเปล่า : ไม่มีเส้นทางชีวีสีดำ
ไม่มีเส้นทางชีวี....สีดำ
นอกเสียจากเธอจะทำเป็นปิดหูปิดตา...
ซึ่งทำให้หัวใจของเธอ...
พร่าเบรอจนมองไม่เห็นมรรคา..
ทั้งๆที่มันแสนจะสว่างจ้าและสดใส...
ขอเพียงแต่เธอลองเปิดหัวใจ...
เปิดสายตาคือสติ และ ปัญญา...
รู้จักแยกแยะระหว่าง...
ความถูกต้อง...ความผิด...
ความดี...ความชั่ว...
ความสะอาด...ความสกปรก...
ความว่าง..ความรก...
ความใส...ความขุ่น...
แล้วฝุ่นธุลีที่มืดมัว...
จะอันตรธานไปจากหัวใจ...
และสายตาของเธอ....
ไม่มีเส้นทางชีวี....ที่มืดมน
นอกเสียจากเธอจะไม่สนใจในเข็มทิศ....
คือหลักความสุจริต...
จริยธรรม...
และศีลธรรม...
อันงดงาม...และศักดิ์สิทธิ์...
ที่จะชี้ทางชีวิตมิให้เดินผิดทาง....
ชี้เส้นทางที่สวยงาม...
ชี้เส้นทางที่ราบรื่น...
ชี้เส้นทางที่สะอาด...
ชี้เส้นทางที่สว่าง...
ชี้เส้นทางที่สงบ...
ชี้เส้นทางที่สุขสันติ์...
ไม่มีเส้นทางชีวี...ที่ตีบตัน
นอกเสียจากเธอจะหันหลังเดินไปข้างหน้า...
หากแม้นเธอยังศรัทธา...
ที่จะใช้อารมณ์และความรู้สึก...
เป็นที่ปรึกษา...
ไม่ยอมเปิดใช้สติปัญญา...
และหันกลับไปเดินหน้า...
เพื่อพาชีวี....
เดินผ่านวิถีที่ทั้งสองข้างทาง...
คือขอบเหวลึก..กว้างใหญ่...สูงชัน....
เต็มไปด้วยอันตรายและภัยเภท....
ไม่มีเส้นทางชีวี...ที่ถูกปิด
ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต...
ย่อมมีสิทธิ์ที่จะคิดสร้างความหวัง...
แม้ปัญหาจะยังถาโถมโหมประดัง...
แม้จุดหมายทุกอย่างจะเคยพังทลาย...
แม้หัวใจจะแหลกละเอียด....
แม้จะเครียดและอับจนปัญญา...
แม้จะอ่อนไหวและเหนื่อยล้า...
แม้สายตาจะมองดูมืดบอด...
แต่อย่าได้ทอดอาลัยในการสร้างความหวัง....
เพราะทุกสิ่งอย่างนั้นไม่จีรัง....
รวมทั้งความทุกข์..ความสิ้นหวังก็เช่นเดียวกัน...
ขอเพียงหัวใจของเธอกล้าหาญ
เข้มแข็ง...ที่จะฝ่าฟัน...ต้านทานอุปสรรค...
ขอเพียงเธอยึดหลักสุจริต จริยธรรม...
และศีลธรรมนำความคิด....
เรื่องที่ยากๆจะกลับเป็นง่าย...
เรื่องร้ายๆจักกลายเป็นดี...
เรื่องที่ไม่มีหนทาง...จะถูกถากถางไปจนกว้างโล่ง....
แล้วเธอจะพบกับชีวิน...
ที่สิ้นทุกข์....
อยู่อย่างเป็นสุข...
ตลอดไป...ฯ
๗ ธันวาคม ๒๕๕๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น