กลอนรัก : ได้รักใหม่ ลืมรักเก่า
ฤดูฝน เพิ่งพ้นไป ไม่นานนัก ใจคนรัก ก็จากไกล ไปกับฝน
ทิ้งให้เรา หงอยโศกเศร้า เหงากมล สุดจะทน จนทานไหว ดั่งไฟกัลป์
ฤดูหนาว พาเขามา คร่าดวงจิต น้องเพลินพิศ ติดตรึงตรา หน้าคมสัน
ชื่นชมเขา ราวกับว่า ฟ้าจำนัล มองพี่มัน รองเท้าเก่า แสนเศร้าตรม
ฤดูฝน ปล้นหัวใจ พี่ไปหมด โศกสลด หมดความหวัง ช่างขื่นขม
เมื่อคนรัก หักหัวใจ ให้ระทม ต้องนอนซม จมน้ำตา หน้าซบเซา
ฤดูหนาว เอาความรัก ไปจากฉัน คนรักกัน มาผันแปร พ่ายแพ้เขลา
อกเคยอุ่น ต้องขุ่นข้อง หนองกลัดเนา รักเคยห้าว มาเน่าเห็น เหม็นหัวใจ
มีเวลา เหมือนอาจิณ สิ้นเวลา มีชีวา เหมือนว่ามี ชีวาไม่
มีหัวจิต เหมือนว่าปิด มิดหัวใจ มีสิ่งใด เหมือนไม่เห็น เร้นทุกสิ่ง
โอ้..ใจนาง ช่างผันเปลี่ยน เวียนไวนัก โอ้..ความรัก ช่างหักหาญ ผลาญเพราะหญิง
โอ้..ใจเรา ต้องร้าวราน สงสารจริง โอ้..หนักยิ่ง หนักหัวใจ แทบวายปราณ
อนาคต หมดสิ้นไร้ มองไม่เห็น ความรักเช่น เพชฌฆาต ประหัตประหาร
อยู่ต่อไป ใจก็แตก แยกแหลกลาญ แต่ละวัน ปานเดือนปี โศกีทรวง ฯ
๘ ธันวาคม ๒๕๕๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น