กลอนเปล่า : หัวใจ ที่มี ใคร ไม่รัก
เมื่อหัวใจมันเหงา......
จะมัวเขลาเฝ้าอดทนมองตนบนกระจกเงา
อย่ามัวเศร้าหมกตัวและหัวใจอยู่ในห้องน้อยตามลำพัง
เปิดประตู ดูออกไป.....
โลกยิ่งใหญ่ใบนี้.....
มีวิถีที่เราอาจเลือกสักเส้นเพื่อเฟ้นเดิน.....
ชีวิตกว้างใหญ่ไกลเกินกว่าจะถูกเก็บไว้...
เพื่อรอใครเพียงคนเดียว....
เมื่อเขาไม่เหลียวแล..
หรือแม้แต่จะเพียงหันหลังมามองเรา....
จงก้าวเท้าที่นุ่มเบาลงบนเส้นทางที่สร้างสรรค์และเลือกได้
จะเป็นทางที่ต้องเดินไปคนเดียว
หรือเส้นทางที่มีคนรู้ใจไม่เปล่าเปลี่ยว....
ที่อาจมิใช่เพียงคู่รักใคร่.....
แต่อาจเป็นพ่อ-แม่/พี่-น้อง ที่คล้องสายโลหิต...
หรืออาจเป็นมิตร เป็นเพื่อนร่วมงาน
หรือเบ่งบานไปสู่สาธารณ์....เพื่อนร่วมโลก
หรือแม้แต่เพื่อนร่วมเกิดแก่เจ็บตาย
ไกลไปสุดเอกภพ
และคติภูมิทั้งหลาย
อย่ามัวเศร้า-เหงา-งมงาย
อยู่กับอารมณ์และค่านิยมเหลวไหลที่ไม่สร้างสรรค์
ว่าทุกชีวันจะต้องมีความรักสลักใจ...
ตลอดไป....
และตลอดเวลา....
หัวใจที่ใสสด...
ย่อมไม่หมดคุณค่า...
ย่อมไม่หมดคุณค่า...
ย่อมอยู่ได้.....อย่างว่างเปล่า
ไม่จำเป็นต้องมีใครคนใดเข้า....
มาเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ....
มาเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ....
ไม่จำเป็นต้องยอมให้ใครมาจับจอง
ครอบครองชีวิต......
และบงการจิตใจ.....
ชีวิตเลือกได้....
อิสระเสรีมีอยู่ตั้งแต่กำเนิด.....ในหัวใจ
มิได้สูญหายไปไหน....
เพียงแต่เจ้าของอย่ามองข้ามไปอย่างไร้ค่า
อิสรและเสรีนี้แล....จะ
นำพาชีวิตให้โบยบินอย่างเป็นสุข.....
สนุกสนานปานวัยเยาว์อีกครั้ง.....
มาเป็นเด็กเล็กๆที่ยิ้มแย้มแจ่มใสกัน
เพื่อนรัก...... ฯ
๑ ธันวาคม ๒๕๕๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น