กาพย์ยานี ๑๑ : ความทุกข์แก้ไม่ได้ ด้วยการพยายามลืม
ความจำ คล้ำขมขื่น เพราะล้มลื่น พาขื่นขม
โศกเศร้า ร้าวระทม ผสานจม ผสมจำ
ยามใด ใจคิดถึง ย่อมรำพึง ขึ้งขื่นคร่ำ
วิโยค โรคระกำ ปรากฏย้ำ ซ้ำเรื่อยไป
อยากลืม ลืมอดีต ใยยิ่งคิด ยิ่งติดไข
ยิ่งกด ยิ่งโดดไกร ประทับใจ ลืมไม่ลง
ทุกวัน ขานมาคิด ยิ่งย้ำจิต ติดตราสงค์(สงค์=ความข้องอยู่)
ซ้ำใจ ให้เศร้าจง ทรงทุกข์โศก วิโยคใจ
ทางแก้ แค่ไม่คิด ทำชีวิต จิตสดใส
คิดเรื่อง เปรื่องปราชญ์ไป สำราญใจ สบายตัว
เตือนตน อย่าข้นคิด ถึงอดีต ที่ติดหัว
ไม่คิด จิตไม่มัว ไม่ช้ำชั่ว หรือพัวพราง
ใส่ทุกข์ จนเต็มใจ ทำอย่างไร ใจไม่ว่าง
สุขไซร้ ไร้หนทาง เพราะทุกข์ขวาง ถ่างทั่วไป
เอาทุกข์ ซุกเอาซ่อน ยามหลับนอน ย่อมอ่อนไหว
ทุกข์เข็ญ มาเล่นไล่ ในความฝัน อันเลือนลาง
ขับไล่ ทุกข์ให้พ้น จากกมล ขนทิ้งขว้าง
จิตใส ใจสว่าง ย่อมกระจ่าง ทางพ้นทุกข์ ฯ
๕ พฤศจิกายน ๒๕๕๓
๕ พฤศจิกายน ๒๕๕๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น