กลอนเปล่า : ที่รัก...จะใส่ใจไปใย...?
ที่รักจ้ะ....
จะใส่ใจไปใย...
ว่าวันนี้ ท้องฟ้ามีเมฆหนามาบดบัง....
จะยังเห็นดวงตะวันหรือไม่..?
ในเมื่อสิ่งที่สำคัญกว่านั้นไซร้...
คือ ยังคงมีกลางวัน และกลางคืน...ยั่งยืนอยู่ตลอดไป...
ที่รักจ้ะ...
จะสำคัญอะไร...
ว่า ณ คืนเดือนแรมคืนนี้...
จะมิได้เห็นเดือนแจ่มแฉล้มแช่มช้อย....
ในเมื่อสิ่งที่เราสามารถเฝ้ารอคอย...
คือในราตรีนี้ ยังมีดาราดวงน้อยนับร้อยพัน...
ต่างขันแข่งกันสาดแสงระยิบระยับ...วับวาว...พราวไสว
ที่รักจ้ะ...
จะขัดข้องใจไปใย...
ว่าทำไม ไม่มีสายลม...พัดโถมชโลมกาย...
ในเมื่อสองเรา...
เฝ้ามองท้องฟ้าใต้ชายคาแห่งพฤกษาใหญ่...
อันแสนจะร่มรื่น ชื่นอุรา...
ที่รักจ้ะ....
จะสนใจไปทำไม....
ว่าคืนค่ำ ยามน้ำค้างพรม...
เราไม่ได้เตรียมผ้าหนาๆมาห่มกาย...
ในเมื่อฉันอยู่เคียงใกล้...
พร้อมที่จะโอบกอดเธอไว้...ให้คลายหนาว...
ร่างของฉันจะบรรเทา...ราวเกราะกำบัง...
มิให้น้ำค้างที่หลั่งไหล...มากล้ำกรายเธอ...
ที่รักจ้ะ...
จะใส่ใจไปใย...
ว่าดวงตาของฉันกลมโตแค่ไหน...?
ในเมื่อดวงตาคู่นี้ มีที่หมาย...
คอยแต่จะจับจ้องมองเธออย่างใส่ใจ....อยู่ทุกเวลา....
ที่รักจ้ะ...
จะสำคัญอะไร...ว่าหัวใจของฉันมันเต้นแรงแค่ไหน...?
เพราะทุกครั้งที่หัวใจของฉันมันเต้นไหว...
มันบอกออกไป ว่า...รัก...รัก...รัก..เธอ....
คนเดียวในดวงใจ...
ที่รักจ้ะ...
จะมีความหมายอะไร...
ว่าอายุของเรา จะยาวเท่ากันหรือไม่...?
ในเมื่อตลอดอายุที่ผ่านมาของฉันไม่เคยมีใคร...
และตลอดชั่วอายุขัย...
ก็จะไม่มีใครต่อไป...นอกจากเธอ....
ที่รักจ้ะ...
อย่าวิตกไปมากมาย...
ว่าเราจะมีอายุยืนยาวเพียงไร...?
หากแม้นว่าเราต่างมั่นใจ...ว่าไม่ว่าจะอีกนานเท่าไร...
เราจะมีแต่กันและกัน...ตลอดไป....
ที่รักจ้ะ...
จะสนใจไปทำไม...?
ว่าฉันและเธอ...
เคยทำผิด คิดพลาด มามากขนาดไหน...?
เพราะสิ่งที่สำคัญกว่านั้นไซร้...
คือนับต่อแต่นี้ไป...
เราจะทำแต่สิ่งที่ดีงาม...ให้ดีที่สุด....เท่าที่จะทำได้....
เพื่อเป็นคนดี...ของกันและกัน....ตลอดไป....
ที่รักจ้ะ...
จะกังวลไปใย..
ว่าฉันจะมีน้ำใจมอบให้ใครต่อใครมากมาย...
เพราะถึงอย่างไร...เธอคือคนสำคัญที่สุดคนเดียว...
ที่ฉันจะไม่ละเลยในการเอาใจใส่...ห่วงใย...
และจะดูแลเธอ..อย่างไม่ให้ขาดตกบกพร่อง...หมองหม่นใจ...
ที่รักจ้ะ...
อย่าวิตกให้มากไป....
ว่า ความซื่อสัตย์สุจริต...จะสามารถนำพาชีวิตในอยู่รอดปลอดภัย...
ท่ามกลางสังคมที่โสมมนี้ได้หรือไม่...?
ในเมื่อสิ่งที่ประเสริฐและยิ่งใหญ่...
คือ เราจะไม่เอารัดเอาเปรียบผู้หนึ่งผู้ใด....แม้แต่คนเดียว
เพียงเพื่อความอยู่รอดของเรา....
เราตั้งใจ...และต้องทำได้....
ที่รัก....
๒๑ ธันวาคม ๒๕๕๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น