กลอนแปด : ง้อ งอน
ชลนัยน์ ไหลหลั่ง สั่งสะอื้น โอ้...ขวัญยืน ขื่นขม อารมณ์ขาน
เพียงถ้อยคำ พร่ำพรั่ง พี่พลั้งพาล ทรมาน ดวงจิต บิดดวงใจ
ยินเสียงเศร้า ร้าวใจ ไห้รันทด พี่สลด หมดสิ้น อินทรีย์สัยน์
จำงอนง้อ ขอโทษ โปรดอภัย พี่ช่างไร้ ปัญญา ต่อหน้านาง
ความรู้สึก กัญญา ละเอียดอ่อน แสนซับซ้อน กว่าฟ้า เพลาสาง
ละอองมวล เมฆา ว่าบอบบาง ยังไม่คว้าง ดั่งหทัย ใจนารี
จำนนต่อ น้ำตา ละอ่อนจิต จำนนผิด คิดพลาด น่าบัดสี
จำนนให้ นัยนา อาญาที จำนนพี่ แค่สุด หยุดน้ำตา
ใจบุรุษ ผุดผาด องค์อาจหาญ ฉกาจการ ฟันยิง วิหิงสา
ไม่กริ่งเกรง ไพรี พุ่งบีฑา แต่ต้องมา ปราชัย ให้นารี
นงพะงา หากอภัย ให้พี่แล้ว โอ้..น้องแก้ว โปรดรัก เป็นสักขี
ค่อยๆรัก น้อยๆ ถ้อยพาที แค่รักพี่ นานๆ นิรันดร ฯ
๒๖ ธันวาคม ๒๕๕๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น