กลอน : อนิจจา.....
อรุณนี้ มิหนาวนัก อรุณลักษณ์ จักสดใส
อรุณศรี งามวิไล อรุณไล้ อำไพจินต์
อยู่ๆเมฆ มาหมองหม่น อยู่ๆฝน มาหล่นริน
อยู่ๆสูรย์ มาสูญสิ้น อยู่ๆดิน เปียกดิ้นดล
ดูรวงข้าว ชาวนาเกี่ยว ดูเรียงเรียว เปลี่ยวเปล่าปน
ดูข้าวเปียก ฝนเพรียกผล ราคาหล่น จนจำดาย
จู่ๆจ้า เมฆาแยก จู่ๆแตก ฝนแหกหาย
จู่ๆกระ..จ่างกระจาย จู่ๆฉาย สายสูรย์แสง
คิดๆดู อดสูจิต คิดๆติด จิตมิดแจ้ง
คิดๆค้าง อยู่กลางแปลง คิดๆแคลง สัจธรรม
ทำไมคน ดีได้ชั่ว ? ทำไมชั่ว เลิศ-รวย-ร่ำ
ทำไมเห็น ไม่เป็นธรรม ? ทำไมกรรม ไม่งามมี ?
อนิจจา อนาถใจ อนิจจ์ใน สรรพสิ่งมี
อนิจจ์เหลือ เบื่อเต็มที อนิจจ์นี้ สุดที่ใด ? ฯ
๑๕ พฤศจิกายน ๒๕๕๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น