กลอนเปล่า : แม้จะรู้....แต่ว่ารักทำให้...
แม้จะยังไม่รู้ว่าความรักนั้นคืออะไร...
แต่เมื่อหัวใจของฉันมันบอกว่า...รักเธอ....
ฉันก็ไม่อาจพร่ำเพ้อละเมอรักใครคนใดได้อีก...
แม้จะรู้ว่าความรักไม่มีชีวิต....
แต่ทุกครั้งที่คิดถึงเธอ....
ฉันก็เห็นเสมอว่าความรักของฉันเติบโตทุกวินาที....
แม้จะรู้ว่าความรักไม่ใช่อาหาร....
แต่เมื่อความรักของฉันเบ่งบาน....
ฉันก็ไม่รู้สึกว่าอยากอาหารอีกต่อไป....
แม้จะรู้ว่าความรักไม่ใช่น้ำ....
แต่เมื่อความรักรุ่มรื้นชื่นฉ่ำ....
พลันช่วยชำระล้างหัวใจของฉันให้ใสสะอาด....
แม้จะรู้ว่าความรักไม่ใช่เหล็กไหล....
แต่เพราะความรักของฉันยิ่งใหญ่...
ทำให้ฉันไม่เกรงกลัวภัยอันตรายใดๆอีกแล้ว....
แม้จะรู้ว่าความรักไม่ใช่ดวงอาทิตย์....
แต่ความรักของฉันช่างแสนวิจิตร....
ทำลายความมืดมิดในชีวิตฉันและสรรค์แสงแจ้งกระจ่าง....
แม้จะรู้ว่าความรักไม่มีแขน....
แต่ในอ้อมกอดอันแนบแน่นจากหัวใจของเธอ....
ทำให้ฉันรู้สึกเสมอถึงความอบอุ่นละมุนละไม...
แม้จะรู้ว่าความรักไม่ต้องการอาหาร....
แต่รักของฉันยังต้องการ...
ความหมั่นดูแลเอาใจใส่จากหัวใจของเธอ....
แม้จะรู้ว่าความรักไม่มีปีก....
แต่เมื่อได้รักเธออย่างไม่อาจเลี่ยงหลีก....
ความรักเสียอีกที่บันดาลให้หัวใจของฉันบินได้ไปไกลแสนไกล.....
แม้จะรู้ว่าชีวิตย่อมมีที่สุด....
แต่ความรักของฉันที่มีต่อเธอเลอรองผ่องผุด....
บริสุทธิ์ดุจกาลเวลาอันไม่มีคำว่าสุดสิ้น......
แม้ชีวิตของฉันมีค่าแค่ธุลีดิน....
แต่ความรักของฉันนั้นงามประทิน....
จนสินทรัพย์ทั้งสิ้นในโลกาหาค่ามิได้.....
แม้รู้ว่าความรักไม่ใช่พระเจ้า....
แต่เมื่อฉันได้รักเธอเข้า.....
ฉันก็รู้ว่าพระเจ้าสร้างชีวิตขึ้นมาอย่างไร....และเพื่ออะไร....
ที่รัก.....
ฉัน...รัก...เธอ....ฯ
๒๘ พฤศจิกายน ๒๕๕๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น