กลอน เปล่า :จันทร์ดวงเดียวกัน ใยแตกต่างกัน..
พระจันทร์...ดวงเดียวกัน...
ลอยคว้าง..กลางเวหน...ไกลโพ้น...ผืนเดียวกัน...
มองจากโลก..ใบนี้...ใบเดียวกัน....
แต่ใยจึงแตกต่างกัน....ปานคนละดวง....
บรรยากาศรอบข้างทั้งปวง...
ล้วนล่วงสู่ความแตกต่าง....อย่างสิ้นเชิง
ยามใด...ได้ยลดวงจันทร์...
จากบรรพตโขดเขาลำเนาไพร....
จันทร์เพ็ญ..ช่างเย็นใส...ไร้มลทิน...
บริสุทธิ์ดุจไม่เคยสูญสิ้น...ความบริสุทธิ์...
ซึมซาบอาบใจ..ให้ประดุจ..พิสุทธา
ทั่วสรรพางค์กาย....
ชโลมหัวใจให้เอิบอิ่ม....
จันทร์เพ็ญเย็นพริ้ม...ยิ้มละไม...
เกินกว่าที่ใจ...จะตัดไปให้จำจากจร....
ยามใด...ได้ยลจันทร์...
จากบ้านเกิด...อันแสนอบอุ่น....
จันทร์เพ็ญ..เย็นใสให้ความสมดุล....
สมบูรณ์...บริสุทธิ์..แม้ในยามข้างแรม..
จันทร์เยือนเดือนแย้ม...
แฉล่มแช่มช้อย...
มิด่างพร้อย..ราวร้อยรวยด้วยมนตรา...
ให้บังเกิดความสัทธาในชีวิต....
ให้เกิดคิดที่จะได้ดูแลใครเพิ่มเติม...
ยามใด...ได้ยลจันทร์....
กับใครคนนั้น...ที่รู้ใจ....
จันทร์เพ็ญ..เย็นใส...ใยกลายกลับปรับเปลี่ยนสี...
มาดแม้นมี..คือสีชมพูอ่อน...
แม้ว่าจะย้อนดูอยู่ด้วยกัน..นานสองคน...
จันทร์แรม..แย้มยลดลเต็มใบ....
ดูมิได้แร้นไร้ความใสวสว่าง....
หากมิเอ่ยอ้างอย่างวิกล...
หากแม้นแร้นจันทร์ไป...ในบัดดล...
แต่กมลยังยลเห็น...เพ็ญจันทร์...มั่นฤทัย...
เพียงเพราะว่าในหัวใจ....
มีใคร....
ใครคนนั้น..ที่รู้ใจ...
ใครคนนั้น...ที่มั่นใจ...
ใครคนนั้นที่ไว้วางใจ....
เคียงคู่อยู่ข้างกาย....
คล้ายจันทร์จล...
ยามใด...ได้ยลจันทร์....
ในคืนอันขื่นคั้น....เพราะรักพรากจำจากจร...
จันทร์เพ็ญ...เย็นรอนทอนฤทัย...
ในยามที่เธอห่างไกล....
ลับหาย..ไปจากชีวี....
แม้จันทร์งามในยามนี้....
ยังดูมีสีเศร้า...
ดุจเดียวกับ....
หัวใจอันปวดร้าว....เปล่าเปลี่ยว...เที่ยวระทม...
แสงจันทร์...ปานชโลม..ด้วยหยาดน้ำตา...
ท้องนภาเศร้าโศกวิโยคยิ่ง....
แม้ตั้งกายไม่ไหวติง....
แต่หัวใจ.ใยวิ่งกลิ้งกลทุรนทุราย...
สั่นคลอนอ่อนไหวคล้ายจะถล่ม...
สุดที่จะข่มใจ...สงบไว้ให้เป็นปกติ...
เกินที่จะเหนี่ยวรั้ง...ยั้งฤดีให้ตรงอยู่...
จันทร์งามดั่งทรามสู่...ดูเศร้าสร้อย...
มิน้อยไปกว่าหทัยแห่งข้าฯ....
ผู้ปราชัยให้แก่ความรัก....
จันทร์ดวงเดียวกัน....ใยต่างกัน...ฯ
๒๒ พฤศจิกายน ๒๕๕๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น