กาพย์ฉบัง ๑๖ : ความรัก คืนลอยกระทง
๏ ต้นพญาสัตตบรรณ ยืนเหยียดเสียดทัน
สายลมแดดฝนร้อนเข็ญ
๏ ดอกบานหอมหวนยวนเย็น ท่วมท้นต้นเห็น
สีขาวนวลผ่องยองใย
๏ หอมกลิ่นกำจรกำใจ ไปไกลแสนไกล
ชวนชื่นรื่นรมย์สมชวน
๏ ดั่งความรักให้ใคร่ครวญ หัวใจโหยหวน
อยากมีรักอยู่นิรันดร์
๏ ยืนหยั่งดั่ง ฯสัตตบรรณ รักล้นทนทัน
ท้าลมแดดฝนร้อนเข็ญ
๏ ไขว่คว้าหารักยากเย็น รักร้อนย้อนเห็น
น้ำตาไหลหลั่งดั่งชล
๏ กามาฉันทะกมล กระเสือกกระสน
กระหายโหยหามาครอง
๏ ใจรวนปรวนแปรแลปอง กามกึกลึกลอง
สัมพันธ์แค่ข้ามคืนวัน
๏ อนาถใจในพฤติพันธุ์ ธรรมชาติสัตว์สรรค์
จนต้องเดือดร้อนย้อนตรง
๏ เพ็ญจันทร์วันลอยกระทง อย่าได้ไหลหลง
รักตัวกลัวยากเถิดชน ฯ
๒๑ พฤศจิกายน ๒๕๕๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น