กลอน : หน้า หนาว หน้า เหงา
โอ้...ท้องฟ้า หน้าหนาว โปร่งโล่งราว ไร้ที่สุด
ลุ่มละมุน บริสุทธิ์ เปรียบประดุจ วัยทารก
โอ้...อากาศ หน้าหนาว เย็นเหย้า เข้าไปในอก
เห็นใคร ใจเศร้าตก เพราะเหงาปรก หกหัวใจ
โอ้...เฟื่องฟ้า หน้าหนาว ดั่งสาว บริสุทธิ์สดใส
ทรงเสน่ห์ ดึงดูดใจ ชวนหลงใหล ใฝ่ละเมอ
โอ้...ทิวา หน้าหนาว ดูบางเบา ราวหลงเพ้อ
ผ่านไป วันไวเปรอ เพียงพลั้งเผลอ พ้นอีกวัน
โอ้...สนธยา หน้าหนาว ช่างสร้อยเศร้า ร้าวโศกศัลย์
แสงสี มิแพรวพรรณ สั้นวายวาร มืดทันใด
โอ้...ชีวา หน้าหนาว คงเปลี่ยวเปล่า ด่าวเดียวใด
กอดหมอน สะท้อนใจ ไม่มีใคร ใคร่เคียงครอง ฯ
๔ พฤศจิกายน ๒๕๕๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น