กลอน : แสงทอง แสงธรรม
รุ่งอรุณ พูนพอก พรางหมอกขาว ฤดูหนาว เช้าตรู่ ดูรมย์รื่น
กายหนาวเหน็บ เสพสั่ง แต่กลางคืน ยังคงชื้น ครื้นหนาว เข้าซ่านทรวง
แสงสุวรรณ สัญญา สุราลักษณ์ เรืองรองพักตร์ เพียงเห็น เย็นหายหวง
แสงอรุณ รัศมี มิรุจลวง ซาบอาบทรวง ล่วงหนาว ผ่าวฤทัย(รุจ=แสงสว่าง)
ยามปัญหา ถาโถม ระบมบั่น ให้อัดอั้น ศัลย์โศก วิโยคไส
หลายปัญหา ถาทึ้ง รำพึงรำไร โหยหวนไห้ ใจเจ่า เศร้าโศกตรม
เพียงมีใคร ใกล้ชิด สนิทรู้ เป็นเพื่อนอยู่ ดูแล แม้มิสม
ปัญหาใหญ่ กลายเยาว์ เบาระบม ทุกข์โศกตรม ล่มลด สลดลาง
แม้นสมเด็จ พุทธองค์ ทรงนิพพาน พุทธกาล ผ่านพ้น ล้นพ้นสาง
อริยสงฆ์ หลงหาย ไร้อำพราง พุทธธรรม งามสล้าง ยังอยู่ยง
เพียงตั้งใจ ศึกษา สิกขาบท พุทธพจน์ ปลดเปลื้อง เรื่องร้ายหลง
ขัดเกลาใจ ไกลเปรต กิเลสปลง สันดานดง ตรงดัด ด้วยสัทธา
ศีลสมาธิ ปัญญา ชะล้างไล้ สะอาดใส ใจส่อง รองรักษา
สุจริต จิตจง ยงวิญญาน์ วิริยา ละบาป ตราบชีวิน
คนเดียวกัน ผันแปร แลคนใหม่ ผุดผ่องใส ใครเห็น เป็นส่องผิน
เห็นความดี มีงาม ประจำจินต์ ไร้มลทิน หินชาติ สะอาดเอย ฯ
๒๔ พฤศจิกายน ๒๕๕๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น