จิตใจ เป็นส่วนที่ปรุงแต่งความรู้สึก อารมณ์ และสุนทรียะ
สติปัญญา เป็นส่วนที่ใคร่ครวญ-วิเคราะห์-เรียนรู้-สร้างสรรค์
ความรัก จึงเกิดจากการปรุงแต่งของจิตใจ
ความรัก มิใช่การครวญใคร่ของสมอง / สติปัญญา
ความรัก จึงปราศจาก แก่นสารสาระ และเหตุผล
เหตุผล เกิดจากกระบวนการนึกคิดของสมอง / สติปัญญา
เหตุผล เป็นผลของการใช้วิจารณญาณ -วิเคราะห์-วิจารณ์
เหตุผล จึงไร้อารมณ์และสุนทรียะ
ความรัก ที่ไร้เสียซึ่งสติปัญญาประกอบ
จะเป็นความรักที่ขาดการใช้วิจารณญาณ
จะเป็นความรักที่ขาดการยับยั้งชั่งใจ
จะเป็นความรักที่ขาดความเหมาะสม-พอดิบพอดี
จะเป็นความรักที่ขาดการควบคุม
จะเป็นความรักที่มืดบอด
ย่อมมิต่างจาก ว่าวซึ่งขาดหลุดจากสายป่าน
ย่อมมิต่างจาก เรือที่ขาดพายและหางเสือ
ย่อมมิต่างจาก เมฆาที่ลอยล่องอยู่บนท้องฟ้า
สติปัญญา ที่ไร้ซึ่งจิตใจเกื้อหนุน
ย่อมหนักแน่นด้วยแก่นสารสาระและเหตุผล
ย่อมปราศไร้ไปจากรสหวาน อันอบอวลด้วยความรัก
ย่อมปราศจากความซาบซึ้งของสุนทรียภาพ
ย่อมขาดความเอื้ออาทรอ่อนโยนละมุนละไม
ที่ก่ายเกี่ยวออกมาจากสายใยแห่งความรัก
ย่อมไร้สีสันบรรเจิดเพริศพิไล จากสายธารแห่งสุนทรียะ
เหตุผล จึงเปรียบเสมือนโครงสร้าง
ที่ค้ำจุนความรักให้แข็งแรง มั่นคง ทนทาน และปลอดภัย
ความรัก จึงเปรียบเสมือนเครื่องประดับประดาตกแต่งเติมเสริม
ให้เหตุผล อ่อนโยน นุ่มนวล สวยงามและสมบูรณ์
โลกที่ไร้ความรัก ย่อมไม่น่าอยู่
โลกที่ไร้เหตุผลย่อมไม่มีอนาคตที่สดใส ฯ
๒๖ พฤศจิกายน ๒๕๕๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น