กลอนเปล่า : มองฟ้ายามเย็น มองเห็นใจคน
เห็นท้องฟ้า.....สนธยายามนี้....
อดไม่ได้ที่......จะรีบนำขาตั้งออกมากาง
นำกรอบผ้าใบวางบนแท่น
หยิบหลอดสี....มาบีบสี...ลงบนจานสี
ฉวยพู่กัน....
เริ่มผสมสีฟ้า...กับ...สีขาว...
ก่อนจะป้ายสีฟ้าอ่อนเยาว์...
รองพื้นจนทั่วเฟรมผ้าใบ....
เป็นท้องฟ้ายามสนธยา...แห่งเหมันตฤดู
ป้ายสีเขียวอ่อนนิดๆ พอติดปลายพู่กัน...
ละเลงเกลี่ย....ให้กลมกลืนกัน....
เน้นเป็นขอบฟ้า..สีฟ้าอมเขียวอ่อน.....จนจรดยอดไม้...ที่ไกลสุดสายตา
ผสมสีเขียวแก่...กับสีดำเล็กน้อย...
ตกแต่งเป็นพุ่มไม้ชายป่า...สุดสายตา....ณ ริมขอบฟ้า...
เปลี่ยนพู่กันใหม่....
ป้ายสีเทา..ตวัดเบาๆ..เร็วๆ...เป็นหมู่เมฆา...
ที่ลอยทอดยาวบนท้องฟ้า...ไปถึงขอบฟ้า...ทางทิศตะวันตก
ตามด้วยสีชมพูสาวสวย....สดใส....
ระบายเป็นแสงสาดส่องจากดวงอาทิตย์...
ที่ฉาบไล้...ไสวสว่าง...ใต้ก้อนเมฆ....
เว้นสีเทาด้านบนไว้....ให้เป็นมวลเมฆ...ที่นุ่มนวล
แม้ดวงอาทิตย์จะอัสดงไปแล้ว....
แต่ไม่ละเลย...ที่จะฝากความงดงามประหนึ่งศิลปะไว้....
ให้ได้เยี่ยมยล....
ก่อนที่จะอำลาจากไป...
กว่าจะวาดเสร็จ....
แสงสีชมพูที่ฉาบไล้ใต้ก้อนเมฆ....
ก็สาบสิ้น...ไปหมดแล้ว...
เหลือไว้แต่เพียง...
หมู่เมฆสีเทาคล้ำ...ที่คล้ำลงไปอีก...
ลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้า...อันกำลังล่วงสู่....รติกาล....
ท้องฟ้า....สีฟ้าอ่อนสดใส...
ค่อยๆจางหายไป...อย่างช้าๆ....
แสงสีชมพูสาวสวย...
หาใช่สีที่แท้จริงของหมู่เมฆไม่....
เป็นเพียงแสงสาดส่อง..ของดวงอาทิตย์....ยามอัสดง
สีที่แท้จริงของหมู่เมฆ....คือสีเทา...
ทำให้หวนคิดถึง....จิตใจของผู้คน....
สิ่งที่ใครคนหนึ่ง....
จะแสดงออกสู่สาธารณะ.....
ไม่ว่าจะเป็น....
ถ้อยคำ..ภาพลักษณ์..การแต่งกาย...กิริยาอาการ...อัธยาศัยไมตรี....
ความคิดเห็น...ทัศนคติ...ผลงาน...ฯลฯ
อย่าเพิ่งปักใจเชื่อ.....
ว่านั่นคือ ตัวตนของเขา...
อย่าเพิ่งมั่นใจว่า....
นั่นคือ สิ่งที่เป็นจริง....
อย่าเพิ่งเชื่อใจว่า....
นั่นคือ สิ่งที่จะไม่มีการเปลี่ยนแปลง....
เพราะ สิ่งนั้นๆ...
อาจเป็นเพียง..การเสแสร้ง...การแสดง..การตบตา...การหลอกลวง...
การฝืนใจทำ...
เพราะถูกบังคับ...ถูกกดดัน...
เพราะระวังตัว...เพราะกลัว...
ควรตั้งใจ...สังเกต...รับรู้...วิเคราะห์...ประเมิน...จดจำ...ฯลฯ
เอาไว้ก่อน...
ปล่อยให้ เวลาผ่านไป...
ปล่อยให้ เหตุการณ์ต่างๆ..ผ่านมา...
ปล่อยให้ สถานการณ์ทั้งหลาย...พิสูจน์ความจริง / เท็จ...
ปล่อยให้ ทำตัวตามสบาย....
ปล่อยไว้....อย่าเร่งรีบ...อย่าหุนหัน...อย่าวู่วาม...
แล้วจะได้เห็น...จะได้รู้...จะได้ประจักษ์....
ในสิ่งที่เขาเป็น...จริงๆ
แล้วจึงค่อย...เชื่อ...ค่อยปักใจ...ค่อยมั่นใจ....
จงจำไว้ว่า...
ไม่มี " วันที่สายเกินไป " สำหรับการแสวงหาความจริง....
แต่มี " วันที่สายไปแล้ว " เพราะเชื่อใจใคร...
ไวเกินจริง...ฯ
๑๓ พฤศจิกายน ๒๕๕๓
ขออนุญาตินำภาพทุกภาพลงเฟสบุ๊คเพื่อประโยชน์สาระอันน่ารู้ครับ ขอบคุณขอรับ suthep premdech
ตอบลบด้วยความยินดีครับ
ลบ