โอ้หนอ...แม่ : กลอนสุภาพ(กลอนเจ็ด)
(เรื่องจริง
ประสบกับตัวเอง เมื่อวานนี้)
๏
โอ้หนอ...แม่ช่อ กรรณิการ์................ขับรถ ราคา แพงแต่งสวย
จอดเกะ กะทาง
ซังกะบวย......................ไม่เอื้อ อำนวย ด้วยผู้ใด
๏ ผัดหน้า ตาดู
อยู่ในรถ.......................เสร็จจึง จรบท งามสดใส
อกล้น ก้นโด่ง
กระโปรงไร?......................สั้นใส่ ให้ยล ต้นขาเยาว์
๏ เดินบ่าย ส่ายเต้า
เข้าร้านทอง.............รถต้อง ตากแดด โดนแผดเผา
เลือกสร้อย ตุ้มหู
อยู่นานเนา......................จนเข้า คล้อยเที่ยง ไม่เกี่ยงใจ
๏ แต่เอ๊ะ ! อะไร อยู่ในรถ.......................ลูกน้อย
เหงื่อหยด ร้องโอดไหว
กระจก ดำมิด
ปิดเสียงใน...........................เห็นเงา เร่าไห้ ใครช่วยที
๏ ประตู ปิดล็อค
ออกไม่ได้......................ปลดล็อค ยังไร ไม่ประสี
เปิดประตู ไม่เป็น
เวร..ละทีนี้........................คนผ่าน วิถี ตีโพยพาย
๏ รถใคร? ทำไม?
ใยขังเด็ก?.....................ลูกเล็ก พาลพลอย ชีพ ลอยหาย
ต่างคน ต่างพ้อง
ร้องโวยวาย.........................สุดท้าย แม่..หนู จึงรู้ตัว
๏ ออกจาก ร้านทอง
มองดูรถ.....................เปิดออก ล็อคปลด ไม่อดหัว
เสียงลูก ร้องจ้า
ดังน่ากลัว.............................เหงื่อแตก ท่วมตัว หัวใจจาง
๏ โอ้หนอ...แม่รวย
สวยผุดผ่อง...................หากหัว สมอง บ้องสะสาง
ใครได้ เป็นเมีย
ละเหี่ยซาง.............................ใครเป็น ลูกนาง ลางเลือนชนม์ ฯ
๒๔ พฤศจิกายน ๒๕๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น