ราชสีห์กับหนู : กลอนนิทานสุภาษิต(กาพย์สุรางคนางค์
๒๘)
๏..............................ป่าใหญ่
ไพศาล
พฤกษ์สณฑ์
ชลธาร.......อาหารอุดม
สัตว์ป่า
อาศัย...............สายใย สุขสม
คึกครื้น
รื้นรมย์..............ระงม วนา
๏..............................วันหนึ่ง
ราชสีห์
นอนหลับ
ฝันดี..............ก็มี หนูมา
ไต่ตาม
ลำตัว................หัวเสีย โทสา
ราชสีห์
จับคว้า..............จะฆ่า ให้ตาย
๏...............................หนูวอน
อ้อนว่า
" โปรดไว้
ชีวา...............ข้าฯเถิด สหาย
วันหนึ่ง
ข้างหน้า.............ถ้าท่าน มีอันตราย
ข้าฯอาจ
ช่วยคลาย..........คลี่ร้าย กลายดี "
๏................................ราชสีห์
ตอบว่า
" เจ้าแค่
หนูนา...............ส่วนข้าฯ ราชสีห์
ใยต้อง
พึ่งเจ้า.................ช่างเขลา สิ้นดี
จะไว้
ชีวี.........................อวิ หิงสา "
๏..................................วันหนึ่ง
ราชสีห์
ติดบ่วง
บาศที่...................พรานวาง กลางป่า
หนูช่วย
กัดขาด.................ราชสีห์ หนีมา
รอดพ้น
มรณา...................เพราะว่า หนูไง !
๏...................................นิทาน
สอนว่า
เราต่าง
พึ่งพา....................ชีวา อาศัย
ซึ่งกัน
และกัน....................อย่าหยัน เหยียดใคร
ยกตน
ยิ่งใหญ่....................หาใช่ วิญญู ฯ
๔ มกราคม ๒๕๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น