มโนธรรมสำนึก : กลอนคติธรรม

มโนธรรมสำนึก : กลอนคติธรรม

๏    ต้นปาล์มใหญ่ ขุดย้ายถูก ปลูกใหม่ที่                คนไม่มี ใจใส่รด อดน้ำเข็ญ

ทีละใบ ปาล์มกลายแล้ง แห้งลำเค็ญ                      ฝืนสุดฝืน ขืนต้นเป็น จนเห็นตาย

๏    อุทาหรณ์ ย้อนใจติด จิตสำนึก                       จักตรองตรึก รำลึกสู้ กุศลสาย

สัตยะ มโนกรรม มิกล้ำกลาย                              ตราบชีพวาย มิชายสิ้น ชรินธรรม(ชริน=ประดับ)

๏    จักนบนอบ ชื่นชอบใคร ชมใจเขา       ไม่ถือเอา ทรัพย์ยศฐาน์ สัทธาขำ(ขำ=ลักษณะที่ชวนให้ชอบ-รัก)

จักคบใคร ใคร่ครวญยึด พฤติกรรม                      ประเสริฐล้ำ หรือต่ำช้า ปัญญาเบา

๏    แม้จักตาย จะไม่คุด ทุจริต                          ชั่วชีวิต ละคิดคลอก หลอกใครเขา

แม้อดอยาก ไม่ลักขโมย กอบโกยเอา                    ยอมโดนด่า ว่าโง่เขลา มิเอาเปรียบใคร

๏    จะกินใช้ พอให้เพียง เลี้ยงชีวิต                     รู้จักคิด พิจารณา ละเหลวไหล

โลกร้อนรน เพราะคนลาญ ใกล้บรรลัย                   และยังไร้ มโนธรรม สำนึกเอย ฯ

๒๕ มกราคม ๒๕๕๖