ความเป็นครู-ความเป็นผู้เล่าเรียน : กลอนคติธรรม

ความเป็นครู-ความเป็นผู้เล่าเรียน : กลอนคติธรรม

๏    เมื่อชะตา ชักนำ มากำเนิด                    ผู้ประเสริฐ เชิดสรร การศึกษา

รักอุ้มชู  รู้ดี มีวิชา                                    ใช้พึ่งพา ชีวิต สฤษฏ์ทาง(สฤษฏ์=สร้าง)

๏    อันวิชา อาศัย การถ่ายทอด                   การส่องสอด เรียนรู้ อยู่ไม่สร่าง

ผู้ถ่ายทอด จริงใจ ไม่อำพราง                       ผู้เรียนต่าง ตั้งใจ ใคร่ยินดี

๏    ใครก็ตาม นำวิชา มาให้รู้                      ควรบูชา ว่า " ครู " ผู้ผ่องศรี

คงพระคุณ จุนจาน สะคราญมี                       กตัญญู กตเวที วิถีธรรม

๏    " ประสบการณ์ " สรรหา วิชาให้            ต้องตั้งใจ ใคร่ครวญ ล้วนเลิศล้ำ

แม้นปล่อยปละ ละเลย ไม่เคยจำ                    ยากจักนำ ชีวิต สัมฤทธิ์คุณ

๏    ถึงมีครู แต่ผู้เรียน ไม่เพียรพิทย์              เสมือนปิด ปัญญา ชีวาสุญ(พิทย์=ความรู้)

ไร้ความรู้ เสมือนไร้ ซึ่งใบบุญ                       ชาติสถุล ครุ่นแค้น แร้นเคืองใจ

๏    ถึงเป็นครู แต่สู่หา แค่อามิส                   ปราศประสิทธิ์ พิชญะ อดิศัย

                         (อามิส=สิ่งล่อใจ เช่น เงิน ฯลฯ,พิชญ์=ปราชญ์,อดิศัย=ประเสริฐ)

เป็นครูแค่ เพียงคราบ พิลาปพิไร                    หากหัวใจ หาใคร่ ใกล้เคียง " ครู " ฯ
                         (พิลาป=บ่นเพ้อ,พิไร=ร่ำร้อง)

๑๖ มกราคม ๒๕๕๖