วัฏฏะแห่งการเบียดเบียน
: กลอนคติธรรม(กลอนเจ็ด)
๏ เทวา มือใหม่ ใจสะอาด มองปราด มาดู พสุธา
เห็นเจ้า เมืองใหญ่
ใจมิจฉา เอาเปรียบ
ประชา...จึงปราณี
๏ สาปเจ้า เมืองให้ ไร้อำนาจ ชาวราษฎร์ ฉลอง
ซ้องสุขศรี
เข้าป่า ล่าเสือ
เพื่อหนังมี ประกอบ กาลี พิธีกรรม
๏ เทวา ช่วยเหลือ จนเสือรอด เสือปลอด ภัยแล้ว
แกล้วกาจกล้ำ
ไล่กัด
ฟัดหมา มรนำ(มร=ความตาย) เทวา ตาตำ ต้องทำบุญ
๏ ช่วยหมา พาฟื้น คืนปกติ หมามิ ชักช้า
วิ่งว้าวุ่น
จองเวร แมวคร่า
ชีวาคุณ เทวา หัวหมุน
เข้าจุนเจือ
๏ แมวพ้น เภทภัย ไล่จับนก... นกยก พวกฝูง
กินยุงเฝือ...
ยุงแพร่ เผ่าพันธุ์
ลูกหลานเครือ... กัดเสือ...ฯลฯ เทพเห็น
จึงเจนจินต์
๏ ช่วยสัตว์ ชาติรอด ตลอดไม่ สัตว์ใคร่ หิงสา
นิจสิน
ระกำ ทำพร่า
เพื่อหากิน ชีวิน ธรรมชาติ
ฉายสัจจา
๏ การเบียด เบียนไซร้ ไม่สิ้นสุด ในหมู่ มนุษย์
ยากหยุดหนา
ผู้มี อำนาจ อาชญา มักหลง อัตตา อธิปไตย
๏ รากหญ้า ถ้าได้ เป็นใหญ่บ้าง หลงย่าง ทางซ้ำ
ระยำไฉน
เอาเปรียบ
เหยียบปรำ เขาร่ำไป เวรไตร
วัฎฎะ จิรกาล(ปรำ=รุมกล่าวโทษ,ไตร=ไกร,จิร=ยาวนาน)
๏ ให้กฎ แห่งกรรม ทำหน้าที่ ผู้มี หทัย อำไพศานติ์
รอเกิด ภพใหม่ ในพิมาน สถาน อมร อวยพรเอย ฯ
๑๙ มกราคม ๒๕๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น