เงียบ...เหงา : กลอนรัก(กาพย์ฉบัง๑๖)
๏
อำลาอาทิตย์อัศดง..................ภาสพิมพ์ริมพง
รองรงรองสันลานสี
๏ อบอุ่นอาบขุนคีรี...............ไคลคลาขจี
มองสีแมกส่ำดำ-เทา
๏
ไม่มีใครเคียงข้างเรา.............โดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงา
คล้ายเงากก
ตกทอดสินธุ์
๏
ผืนน้ำผิวหน้าวรินทร์..............สะท้อนสุทิน(วรินทร์=วร+อินทร์)
ยามสิ้นเย็นสอยอแสง(สอ=ประดังกัน)
๏ สงบสบล้ำสำแดง...............ระบำจำแลง
พลิกแพลงพลิกผันจรรโลง
๏
เมื่อยามความมืดยึดโยง................ฟ้าฤกษ์เบิกโรง-
ละครจันทรดารา
๏
เล่าความวิมุตชุติมา..............จากพันธนา(วิมุต=หลุดพ้น)
ศักดาทิพาภาสกร
๏ ทุกฉากทุกบททุกตอน..............งดงามอัมพร
อรชรอ่อนจิตอิฐใจ(อิฐ=ต้องใจ)
๏ ในความเงียบงันทันใด............คำถามทำไม ?
เราไร้คู่ครองก้องกมล
๏
ทั้งที่มีใครหลากคน.............หลายคราหลายหน
ผ่านมาผ่านพ้นผ่านไป
๏ ลางคนล้นความสนใจ.............สมัครรักใส
สุดท้ายสายสัมพันธ์สูญ
๏ ฤาเราเขลาเห็นเป็นมูล.............ชะตาอาดูร
พอกพูนพฤติกรรมซ้ำซาก
๏ เมื่อฟ้าพาเธอมาฝาก.............ใจใยไม่อยาก
รับปากรักปองจองไว้
๏ เมื่อฟ้าพาเธอพรากไป............เสียอกเสียใจ
เสียดายเมื่อสายเสียแล้ว.....ฯ
๒๑ มกราคม ๒๕๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น