อย่าปล่อยชีวาสูญเปล่า
: กลอนคติเตือนใจ
๏ หนาวจนไม่อยาก
มุดจากผ้าห่ม.................น้ำค้างยังพรม สายลมห่างเหิน
ท้องฟ้ามืดมัว
ทั่วป่าประเชิญ.........................กับความหมางเมิน ของแสงสุริยา
๏ รั้งรอจนสาย
คงไม่เข้าที...........................เวลานาที มิเคยคอยท่า
ร่างกายต้องกิน
ชีวินต้องชรา.........................เตือนตนอุตส่าห์ ประกอบการงาน
๏ เมื่อลุกขึ้นมา
ทำภารกิจ............................ความหนาวถูกปลิด ความคิดคล่องขาน
เพิ่มผลผลิต
ประดิษฐ์บันดาล.........................แลกเปลี่ยนเวียนผ่าน ธนสารเพิ่มพูน
๏ ร่าเริงฤทัย
ในงานกรรม์กิจ.........................รื่นเริงชีวิต ไม่ผิดพลาดสูญ
เวลาค่าหลาย
รู้ใช้เป็นมูล..............................ประโยชน์เกื้อกูล ชีวาตม์พัฒนา
๏ ไม่ควรเกียจคร้าน
ผัดวันประกันพรุ่ง.............ฝันเฟื่องเรื่องฟุ้ง มุ่งมาดปรารถนา
หนักเอาเบาสู้
เชิดชูวิริยา..............................หลักธรรมนำพา ชีวาสุขสบาย
๏ ไม่ต้องโลภมาก
ถ้าอยากรวยร่ำ..................สันโดษจดจำ ล้ำเลิศมิหาย
ยิ่งโลภยิ่งล้น
ความกระวนกระวาย...................อดอยากมากหลาย คลาดคลายมั่งมี
๏ ผู้มีปัญญา
ย่อมหาทรัพย์ได้.......................ผู้อบรมใจ มิไคลสุขี
ผู้ใดสุจริต
ชีวิต(ย่อม)ได้ดี.............................(ผู้)เมตตาปราณี ฤดีวิไล
๏ ลาภ-ยศ-สรรเสริญ
หากเพลินเกินเหตุ..........ย่อมน่าสมเพช เวทนารู้ไหม?
ทุกสิ่งไม่เที่ยง
เพียงผ่านมา-ไป......................ก่อนจะสูญไร้ อย่างไม่หวนคืน ฯ
๗ มกราคม ๒๕๕๗
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น