พิเคราะห์คน : กลอนคติสอนใจ
๏ เมฆสลัว มัวสยาย
จรดปลายขอบ............นภารอบ อโณทัย
ไร้สูรย์ศรี
ลมกระหน่ำ ระกำหนาว
น้าว นที...................เย็นยะเยียบ เฉียบฉวี ทิวาวัน
๏ มัจฉาน้อย ลอยแล
ร่างแน่นิ่ง..................มิไหวติง อัตตา ดุจอาสัญ
นกไม่มี แดดผิง
พลอยพิงงัน.......................เบียดชิดกัน ปันให้ ไออุ่นเอม
๏ กระทั่งสาย คลายคลา
เมฆละขาด............แสงแดดสาด อัศจรรย์ ซ่านเขษม
แดดธรรมดา
ดลให้ ได้ปรีดิ์เปรม..................เรืองรองเหม สุขให้ หทัยรมย์(เหม=ทองคำ)
๏ สุมาลี สีสัน
สะคราญสด.........................สวยหมดจด งดงาม อร่ามสม
บ้างประทิ่น กลิ่นหอม
ชวนดอมดม................บ้างมีเพียง รูปโฉม แช่มคมคาย
๏ ความเป็นคน ล้นค่า
คุณสมบัติ.................ประเสริฐสัตว์ พัฒนา ช้านานหลาย
ความเป็นคน พ้นเกี่ยง
เพียงร่างกาย..............อีกมากมาย ก่ายกอง มุมมองมี
๏ ความรอบรู้-ทักษะ
และสามารถ................ความฉลาด-สร้างสรรค์-จรรย์วิถี
ความประพฤติ-คุณธรรม-ความงามดี..............ทัศนคติ-ศีลธรรม
ประจำใจ ฯลฯ
๏ อย่ามองคน ยลแค่
แลรูปลักษณ์...............เห็นเพียงพักตร์ ทักประดิษฐ์ พินิจฉัย
หลงกิเลส ตัณหา
ชักพาไป..........................ทำอะไร โง่เขลา เบาปัญญา
๏ มโนธรรม ความคิด
และนิสัย....................ความประพฤติ ยึดใช้ ไว้ปุจฉา
พิเคราะห์คน สนเทศ
เพทนา........................อย่างถูกต้อง ถ่องค่า ธรรมาเอย ฯ
๑๙ ธันวาคม ๒๕๕๗
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น