รักที่เห็นแก่ตัว : กลอนเจ็ด
๏ ความรัก ความเค้น
เห็นแก่ตัว.........แพร่หลาย ไปทั่ว ทุกทิศา
สะท้อน
สามานย์ สัญชาตญาณ์...........ที่ไม่ พัฒนา ดวงกมล
๏ ยิ่งกว่า กิเลส
เจตน์ตัณหา..............เป็นความ หยาบช้า โฉดฉ้อฉล(เจตน์=เจตนา)
มุ่งตอบ สนอง
สุขของตน...................เพื่อผล ประโยชน์ โปรดส่วนตัว
๏ รักจับ รับจอง เป็น " ของข้าฯ
".......ใครกล้า ก้าวก่าย มาดหมายหัว
ต้องรัก
แต่ข้าฯ อย่าพันพัว..................ผู้อื่น ขืนมั่ว ชั่วเจอดี
๏ เป็นรัก ชั่วครู่
อยู่ชั่วคราว................ไม่ยั่ง ยืนยาว เพราเพริศศรี
รอแต่
เสื่อมถอย ลดน้อยมี..................ไร้วัน รื่นทวี ทุกทิวา
๏ ต่อให้ นบนอบ
มอบชีวิต................อย่าคิด คาดหมาย ได้(รัก)ของข้าฯ
มีเพียง
รักลวง พ่วงมารยา..................ออกจาก วาจา ประดิดประดอย
๏ เอารัด เอาเปรียบ ปนเหยียบย่ำ.......เกินกล้ำ
ทำร้าย ไม่ลดถอย
สัมพันธ์
สรรค์สร้าง อย่างเลื่อนลอย......แลคอย โอกาส อาจนอกใจ
๏ คนรัก ที่ไร้
มโนธรรม.....................ทรามต่ำ เกินกว่า พรรณนาได้
ถ้ามี คนรัก
เพื่อหนักใจ......................มิใย อย่ามี ดีกว่ากัน
๏ ความรัก ที่ขาด
คุณธรรม................ต่ำทราม นำพา ถึงอาสัญ
มีได้ ก็ไม่
ไว้ใจกัน............................ไร้ซึ่ง สุขสันติ์ ซ่านทุกข์ตรม ฯ
๒๑ กันยายน
๒๕๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น