ฤดูกาล วารชีวิต : กลอนเจ็ด
๏ แสงทอง รองอรุณ อันอุ่นอบ ส่องระ ค่าคบ
หลบยอดไม้
สาดแจ้ง แยงจ้า ภาพิไล อัมพร อ่อนใส
ไร้เมฆพาน
๏ โมกออก ดอกขาว ป่าวประคิ่น แพร่กลิ่น จรรโลง
พงไพรสาณฑ์
ใบใหม่ สดขจี สีสะคราญ สัญญาณ หน้าร้อน
ย้อนคืนมา
๏ ตะแบก แตกใบ คล้ายสีม่วง แทนเหล่า เก่าร่วง
ไม่ห่วงหา
ค่อยเปลี่ยน เป็นเขียว
เพรียวพนา รับแสง สุริยา
ระเริงรมย์
๏ ฤดูกาล ผันไป ไม่นิ่งหยุด ประดุจ ชีวิต พินิจสม
บ้างเจ็บ เหน็บหนาว
ร้าวระบม แล้วร้อน ระทม ขมฤทัย
๏ บางครั้ง ร้างแห้ง แล้งหฤโหด แล้วก้าว กระโดด
สดชื่นใส
บางครั้ง ลางครัน
รันทดใจ ดั่งฝน หล่นไหล
สายน้ำตา
๏ บางช่วง ชีวิต พิจิตรจบ บางช่วง พ่วงสบ
พบปัญหา
บางคราว เฝ้าคิด
ชีวิตว่า คล้ายวาร เวลา คราฤดู
ฯ
๗ มีนาคม ๒๕๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น