ตน คือที่พึ่งที่แท้จริง : กาพย์ยานี ๑๑

ตน คือที่พึ่งที่แท้จริง : กาพย์ยานี ๑๑

๏    กล้าเล็ด เมล็ดลอด..............ชูช่อยอด ทอดรากหยั่ง

ลงดิน อินทรีย์ดัง.....................พลังเริ่ม เพิ่มพัฒน์แพลง

๏    เบ่งบาน สะคราญใบ.............ไปเสพเสาะ สังเคราะห์แสง

เปลี่ยนดิน สินแร่แปลง...............เป็นลำต้น-กิ่ง-ก้านไกร

๏    ทนอด ไม่ถดถอย.................ทีละน้อย ค่อยๆใหญ่

อุปสรรค หนักเพียงใด................ฟันฝ่าไป ใฝ่ทระนง

๏    อย่าท้อ งอมือเท้า..................เราเป็นคน ยลประสงค์

ตั้งใจ ใฝ่ธำรง...........................มั่นคงสู้ มุชีวัน

๏    อย่าเขลา เอาแต่คิด...............คำนึงพิศ จิตเพ้อฝัน

ใจเบา ไม่เท่าทัน.......................ความเป็นจริง สิ่งสัจจา

๏    มัวขอ รอพึ่งเขา.....................งอมือเท้า เหง้าปัญหา

มีใคร ให้พึ่งพา..........................ชั่วชีวา ตลอดไป ?

๏    ต้องสู้ มุมานะ........................วิริยะ อัชฌาศัย

หนักเบา เอาการไกร...................ไม่ระย่อ ต่อลำเค็ญ

๏    พึ่งพา อาศัยตน....................คือกุศล พิมลเห็น

หลักฐาน มั่นคงเป็น.....................ที่พึ่งแท้ แน่จริงเอย ฯ

๑๐ มีนาคม ๒๕๕๖