ในความวิเวก : กลอนคติธรรม

ในความวิเวก : กลอนคติธรรม

๏    ณ วันหนึ่ง ในรอยต่อ ของฤดู                   ร้อนมาสู่ จู่โจม ประสมหนาว

ใกล้กาลยล สนธยา ราตรียาว                        ปัจฉิมราว เศร้าสร้อย ร่อยแรงไร(ปัจฉิม=ทิศตะวันตก)

๏    แสงสุรีย์ หิรัญ อันอุ่นอบ                        มาบรรจบ พบเมฆา นภาไสว

เมฆชั้นสูง สีชมพู ดูเยาว์วัย                           เมฆชั้นต่ำ (สี)ฟ้าคล้ำใต้ ไล้คีรี

๏    ลมไม่พัด พนัสพบ สงบนิ่ง                     เพียงเสียงไม้ ผลัดใบทิ้ง สิ่งสักขี

ความดำรง คงอยู่ของ ผองชีวี                        ในคราที่ ขมุกขมัว ทั่วพนา

๏    ใครกันเล่า จะเข้าใจ ใคร่วิเวก                     คุณอเนก อริยสัจ รัตสิกขา(รัต=ยินดี)

ใครกันเล่า เข้าฤดี วิราคา(วิราคะ)                    มัชฌิมา มรรควิถี มุ่งนิพพาน

๏    วิเวกกาย ต้องไกลหมู่ สู่คณะ                 วิราคะ=ฉันทะไร้  ในกามขาน

แม้ยังใคร่ ไม่สละ ปฏิญาณ                            วัฏสังสาร ยากราญสิ้น จากจินต์ใจ

๏    วิเวกจิต ด้วยกระทำ กัมมัฏฐาน               เข้าถึงฌาน สมาบัติ นิรัติศัย(นิรัติศัย=ประเสริฐยิ่ง)

ปราศนิวรณ์ อกุศล ผลอำไพ                          อนุสัย ได้สยบ พบสุขพลัน

๏    อุปธิ วิเวก เฉกวิเศษ                           ไร้กิเลส ตัณหา อุราหรรษ์

ไม่เดือดร้อน ดิ้นรน มลทินรัน                        ไม่มีทุกข์ เป็นสุขสันติ์ นันทาเอย ฯ

 ๒ มีนาคม ๒๕๕๖