ปล่อยจิตปล่อยใจ : กาพย์ยานี ๑๑
๏ สิ้นไร้ สายลมหนาว............อากาศอ้าว
ระเร่าร้อน
รุ่งสาง
เมฆจางจร..................ฟ้าสีอ่อน ผ่อนอำไพ
๏ แสงสูรย์
ที่อุ่นอบ...............ค่อยเคลื่อนหลบ พ้นยอดไม้
รุจี
ภาพิไล............................ในคิมหัน ตะฤดู
๏ ลั่นทม ระบัดดอก................คลี่กลีบออก
สะคราญหรู(ระบัด=ผลิ)
เกลียวเกย
เผยผายสู่...............ดูวิจิตร ตระการตา
๏ กิ่งก้าน ร้างรานใบ...............หาทำให้
ไร้เสน่หา
ยังงาม
ยังสง่า.........................ยังสะสวย ด้วยผิวพรรณ
๏ ย้อนจิต คิดถึงคน.................คอยดิ้นรน
แสวงสรร
ความงาม
ตามกายกัน...............สำคัญหมาย สุกใสมี
๏ หาได้ คิดไม่ว่า....................แค่มายา
ราคะวิถี
ล่วงกาล
บรรลัยมี.....................ไม่กี่ปี ที่มองงาม
๏ จิตใจ
ไม่นำพา.....................ปล่อยหยาบช้า ทุราหลาม
บัดสี
ราคีทราม..........................กิเลสกาม ลาม กมล
๏ คดคุด
ทุจริต.........................ความนึกคิด นิสัยฉล
คุ้นชิน
ราคินชน..........................ไม่รู้ตน เป็นคนเลว
๏ วิกรม
สั่งสมบาป.....................จนตายตราบ ลงสู่เหว(วิกรม=เก่งกล้า)
เตโช
โลกันตร์เปลว.....................แผดเผาไหม้ ฉิบหายเอย ฯ
๒๗ มีนาคม ๒๕๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น